ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνών κόμμα, καλείται να διαχειριστεί μία πολιτική κατάσταση και μία συμφωνία που βρίσκεται οπωσδήποτε πολύ μακριά από τις προγραμματικές και προεκλογικές διακηρύξεις του, αλλά και από το ίδιο το DNA της Αριστεράς -όλων των αποχρώσεων.
Ο πρωθυπουργός έχει περιγράψει με πολύ γλαφυρό τρόπο τον ακραίο εκβιασμό που δέχθηκε στην περίφημη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης αλλά και το πόσο κοντά στην άτακτη χρεοκοπία και στην έξοδο από το ευρώ βρέθηκε η Ελλάδα. Και οι δηλώσεις κοινοτικών παραγόντων και Ευρωπαίων ηγετών τον επιβεβαιώνουν.
Δυστυχώς, αυτή είναι η Ευρώπη και το τρίτο Μνημόνιο περιγράφει το μέλλον μας, τουλάχιστον για τα επόμενα τρία χρόνια.
Ωστόσο, ο επώδυνος αυτός συμβιβασμός έχει πέσει βαρύς στον ΣΥΡΙΖΑ και, με δεδομένες τις στρατηγικού χαρακτήρα εσωκομματικές διαφωνίες, η διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος φαντάζει αναπόφευκτη. Και ταυτόχρονα, στο μυαλό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, των ψηφοφόρων του, αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών, η ερώτηση «και τώρα τί κάνουμε» κυριαρχεί. Ευλόγως.
Οι επιλογές που έχει το κυβερνών κόμμα και η χώρα είναι δεδομένες. Και αποτελούν οπωσδήποτε επιλογές μείζονος σημασίας, που θα «γράψουν» ιστορία. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, αναλόγως των επιλογών, να σκιαγραφήσουμε επιγραμματικά τί θα μπορούσε να γράψει σε 20 χρόνια από σήμερα ο ιστορικός του 2035.
Σενάριο πρώτο: Η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα και αυτοβούλως πάει σπίτι της, αφήνοντας τους «μνημονιακούς» της προηγούμενης περιόδου να βγάλουν -ξανά- τα κάστανα από τη φωτιά. Στην περίπτωση αυτή, ο ιστορικός του 2035 θα γράψει ότι κάποτε, πριν 20 χρόνια, ο λαός έδωσε την ευκαιρία στην Αριστερά να κυβερνήσει, ακούμπησε πάνω της τις αγωνίες του και την προσδοκία του για ένα καλύτερο αύριο και εκείνη τα βρήκε μπαστούνια, πέταξε την καυτή πατάτα από τα χέρια της και πήγε σπίτι της.
Σενάριο δεύτερο: Η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία, ο πρωθυπουργός επιλέγει την ενότητα του κόμματός του αντί για την σωτηρία της χώρας και το αποτέλεσμα είναι η ρήξη και η έξοδος από το ευρώ. Ο ιστορικός του 2035 χρεώνει απολύτως στην Αριστερά την επιστροφή της Ελλάδας στην δεκαετία του '50, την απομάκρυνσή της από τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. και τα πλεονεκτήματα που αυτός εξασφαλίζει -και όλα αυτά τα γράφει κατοικοεδρεύοντας σε μία Ψωροκώσταινα, με τα παιδιά να φεύγουν μετανάστες και τις τριτοκοσμικές συνθήκες να επιμένουν.
Σενάριο τρίτο: Ο πρωθυπουργός επιμένει στην επίτευξη συμφωνίας, η χώρα εξασφαλίζει την χρηματοδότησή της για τρία χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάται, οι εκλογές εξασφαλίζουν στον Αλέξη Τσίπρα μία νέα, σταθερότερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και, ακολουθώντας το παράδειγμα του Βραζιλιάνου προέδρου Λούλα, ο πρωθυπουργός εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις, επαναδιαπραγματεύεται διαρκώς όρους και μέτρα της σύμβασης, καταφέρνει να καταπολεμήσει διαφθορά-φοροδιαφυγή, ανακουφίζει τους «από κάτω» και κάπως έτσι, βάζει την σφραγίδα του στην έξοδο της χώρας από την κρίση. Το τί θα γράψει, στην περίπτωση αυτή, ο ιστορικός του 2035 είναι αυτονόητο.
Σενάριο τέταρτο και τελευταίο: ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει στην τωρινή στρατηγική του, ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάται, ενδεχομένως γίνονται και εκλογές και μετά, η νέα κυβέρνηση αποτυγχάνει να δείξει ότι είναι διαφορετική από τις προηγούμενες και συνιστά άλλη μία «κυβέρνηση του Μνημονίου», με ύφεση, δυστυχία, απολύσεις, ανεργία. Τότε, ο ιστορικός του 2035 θα γράψει ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε, αλλά απέτυχε να διαφοροποιηθεί και να αντιμετωπίσει την Ευρώπη της ακραίας και δογματικής λιτότητας.
Το τρίτο και το τέταρτο σενάριο είναι το ίδιο πιθανά: δηλαδή, αν ο Αλέξης Τσίπρας και η Αριστερά παραμείνουν στην εξουσία, όσο πιθανό είναι να πετύχουν να δείξουν ότι «δεν είναι μία από τα ίδια», άλλο τόσο πιθανό είναι να αποτύχουν.
Αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι κρίμα να μείνουμε με την απορία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου