Για δυο γενιές το όνομα του ήταν συνώνυμο με την αντοχή. Ο Haile Gebrselassie ήλθε στην Ελλάδα, για να τιμηθεί από την Association of International Marathons and Distance Races (υπό την αιγίδα της οποίας διεξάγονται περισσότεροι από 400 εκ των κορυφαίων αγώνων μεγάλων αποστάσεων σε πάνω από 100 χώρες και περιοχές του πλανήτη), για το έργο ζωής του. Όσο και αν επιμένεις, ο ίδιος δεν θα συμφωνήσει με το χαρακτηρισμό του ως ενός εκ των μεγαλύτερων δρομέων μεγάλων αποστάσεων, όλων των εποχών. Άλλωστε όλα ξεκίνησαν όπως έχουν ξεκινήσει για όλους τους δρομείς, από την Αφρική: έτρεχε από το σπίτι στο σχολείο, για να προλάβει και να μη τον χτυπήσει ο δάσκαλος με τη βίτσα. "Τότε τον μισούσα. Τώρα τον αγαπώ" μας είπε.
Το θέμα ήταν τι μπορούσαμε να ρωτήσουμε έναν αθλητή, ο οποίος έχει κατακτήσει τα πάντα (βλ. δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, οκτώ σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και άλλαξε 27 φορές παγκόσμια ρεκόρ) από το 1992 και τον πρώτο επίσημο αγώνα -σε επίπεδο εφήβων- έως τις 10/5 του 2015, οπότε τερμάτισε 16ος στο Great Manchester Run. Αφότου πέρασε τη finish line ενημέρωσε ότι η καριέρα του μόλις είχε ολοκληρωθεί. Πόσω μάλλον, από τη στιγμή που γνωρίζαμε ότι δεν... παίζουμε μπάλα μόνη μας. Το γραφείο Τύπου του Αυθεντικού Μαραθωνίου είχε συγκεκριμένο πρόγραμμα που ακολούθησαν τα ΜME, τα οποία προσκλήθηκαν για να περάσουν ένα δεκάλεπτο με έναν θρύλο του κλασικού -και όχι μόνο- αθλητισμού.
Το θέμα ήταν τι μπορούσαμε να ρωτήσουμε έναν αθλητή, ο οποίος έχει κατακτήσει τα πάντα (βλ. δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, οκτώ σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και άλλαξε 27 φορές παγκόσμια ρεκόρ) από το 1992 και τον πρώτο επίσημο αγώνα -σε επίπεδο εφήβων- έως τις 10/5 του 2015, οπότε τερμάτισε 16ος στο Great Manchester Run. Αφότου πέρασε τη finish line ενημέρωσε ότι η καριέρα του μόλις είχε ολοκληρωθεί. Πόσω μάλλον, από τη στιγμή που γνωρίζαμε ότι δεν... παίζουμε μπάλα μόνη μας. Το γραφείο Τύπου του Αυθεντικού Μαραθωνίου είχε συγκεκριμένο πρόγραμμα που ακολούθησαν τα ΜME, τα οποία προσκλήθηκαν για να περάσουν ένα δεκάλεπτο με έναν θρύλο του κλασικού -και όχι μόνο- αθλητισμού.
Να ξέρεις ότι τον προειδοποιήσαμε για αυτό που τον περίμενε
Όταν ήλθε η σειρά μας, είχε περάσει ήδη μια ώρα από την εκκίνηση της διαδικασίας, πράγμα που δεν μαρτυρούσε ο ίδιος. Εδώ να σου πω ότι προσγειώθηκε στην Ελλάδα την Παρασκευή 11/11 το πρωί, με το που έφτασε στο ξενοδοχείο του άρχισαν οι συνεντεύξεις, δυο ώρες αργότερα τελείωσαν, για να φύγει με προορισμό την εταιρία αθλητικών ειδών με την οποία συνεργαζόταν επί χρόνια, πριν επιστρέψει στο ξενοδοχείο για τη συνέντευξη Τύπου. Με το τέλος της, επισκέφτηκε το ίδρυμα "Σταύρος Νιάρχος" για ένα event και ολοκλήρωσε την ημέρα με το gala της βράβευσης του. Κουράστηκες; Εκείνος πάλι όχι. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, τρέχει. Τώρα θα κουραστεί;
Άσε που πρόκειται για έναν επαγγελματία, ο οποίος θα ήταν χρήσιμο να δώσει μαθήματα σχετικής συμπεριφοράς σε άλλους αθλητές, οι οποίοι με το ύφος του, δείχνουν να νιώθουν πως... κάνουν χάρη όταν αφιερώνουν έστω ένα λεπτό από τη ζωή τους στα media, έπειτα από αγώνες -γιατί είναι τελείως διαφορετική η φάση, όταν μιλούν στο πλαίσιο προωθητικών ενεργειών. FYI: δεν έχουν πετύχει ούτε το 1/100 από όσα έχει καταφέρει ο Αιθίοπας, ο οποίος μας υποδέχθηκε χαμογελαστός και -προφανώς- έτοιμος να επαναλάβει απαντήσεις που είχε ήδη δώσει. Εκεί ήταν που... έγραψε λάθος.
Γιατί να αγοράσει αυτοκίνητο ένας άνθρωπος που μπορεί να διανύσει την όποια απόσταση, τρέχοντας;
"Δεδομένου ότι μπορούσατε να πάτε παντού τρέχοντας, πώς προέκυψε η ανάγκη να αποκτήσετε αυτοκίνητο;", τον ρωτήσαμε. Κοντοστάθηκε για ένα δευτερόλεπτο, γέλασε και εξήγησε ότι "αγόρασα μεταφορικό μέσο, όταν έκρινα πως το χρειάζομαι για να πάω σε άλλες πόλεις ή χώρες για προπονήσεις ή γιατί έπρεπε να μεταφέρω κάποιον συγγενή ή φίλο κάπου. Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα την αγορά για εμένα, αλλά για άλλους. Για να διευκολύνω άλλους. Ομολογώ πως ακόμα μου αρέσει να τρέχω. Για την ακρίβεια, ακόμα τρέχω κάθε μέρα, για μια ώρα κάθε πρωί. Ήταν κάτι που έκανα από μικρός. Για εμένα το τρέξιμο είναι το ίδιο σημαντικό με την αναπνοή, με τη ζωή. Τρέχω από όταν ήμουν 2 χρόνων. Δηλαδή, τα τελευταία 44 χρόνια!", γελάει.
Μισούσα τον δάσκαλο με τη βίτσα. Τώρα τον αγαπώ!
Δεν είναι αλήθεια ότι άρχισε να τρέχει ως μαθητής δημοτικού, γιατί αν αργούσε τον περίμενε ο δάσκαλος με τη βίτσα στο χέρι; Και εν πάση περιπτώσει, γιατί δεν ξεκινούσε πιο νωρίς, ώστε να μη χρειαστεί να τρέχει κάθε μέρα με τη ψυχή στο στόμα; "Το μάθημα άρχιζε στις 8 το πρωί και το σπίτι μου ήταν 10 χιλιόμετρα μακριά από το σχολείο. Ούτως ή άλλως ξυπνούσα νωρίς. Πόσο πιο νωρίς να σηκωνόμουν;". Μήπως τώρα νιώθει... ευγνωμοσύνη για το δάσκαλο που, χωρίς να το ξέρει ή να το θέλει, του έδωσε μια τελείως διαφορετική ζωή; "Η αλήθεια είναι ότι τότε, όταν ήμουν μαθητής, μισούσα αυτόν τον δάσκαλο. Ειλικρινά τον μισούσα (λέει με φωνή που βγαίνει από τα... έγκατα της ψυχής του), για τη συνήθεια που είχε να μας χτυπά με τη βίτσα. Τώρα μπορώ να πω ότι καλά έκανε και πως αγαπώ αυτόν και τη βίτσα του (γελάει)".
Πότε διαπίστωσε ότι δεν είχε πια... βιβλία στο χέρι; Πως το σχολείο ήταν πίσω του και είχε ήδη αρχίσει την καριέρα του δρομέα; "(γελάει) Όταν τελείωσα το σχολείο, η αλήθεια είναι πως δεν κουβαλούσα πια βιβλία. Αλλά όπως αποδείχθηκε, η συνήθεια που είχα αναπτύξει επί 13 χρόνια ήταν τόσο δυνατή που... τελικά έγινε το στιλ μου! Είναι ακόμα μαζί μου. Σαράντα χρόνια μετά, ακόμα τρέχω έτσι. Τι να πω; Είναι μηχανικό! Δεν μπορώ να το αλλάξω. Προσπάθησα, αλλά δεν τα κατάφερα (και κάνει την κίνηση με τα χέρια... που κρατούν τα βιβλία)".
Έχει πει στο παρελθόν πως ο πατέρας του δεν τον στήριζε, υπό την έννοια ότι δεν θεωρούσε πως το τρέξιμο θα του δώσει ψωμί να φάει. "Αααα, ναι. Μου έλεγε ότι είναι χάσιμο χρόνου. Μα έτσι σκέφτονταν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής. Δεν καταλάβαιναν τη σημασία του αθλητισμού. Δεν την ήξεραν". Εκείνος έγινε ένας από τους λόγους που οι συμπατριώτες του ένιωσαν πιο οικεία με τα σπορ και δη το τρέξιμο. "Τώρα στη χώρα μου καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα. Όχι όμως, χάριν εμού. Χάρη πολλών δρομέων. Αντιλαμβάνομαι πως είμαι εκείνος που άνοιξε το δρόμο, αλλά υπάρχουν και άλλοι που ακολούθησαν τα χνάρια μου".
"Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο τρόπος να ξεφύγεις από τη φτώχεια. Είναι τα πάντα"
Σταματά, σκέφτεται για κάποια δέκατα και λέει "ξέρεις τι έγινε; Ασχολήθηκα με πάρα πολλά άλλα πράγματα, λόγω του τρεξίματος. Το σπορ μου δίδαξε πάρα πολλά, για τη ζωή. Προσπάθησα να πω στον κόσμο πόσο σημαντικό είναι το άθλημα μου. Όχι μόνο γιατί είναι ένας από τους τρόπους που έχουμε να γλιτώσουμε από τη φτώχεια. Είναι τρόπος ζωής. Είναι τα πάντα. Σε μαθαίνει πειθαρχία και είναι ξεκάθαρο πως χωρίς πειθαρχία και σκληρή προσπάθεια, δεν μπορείς να επιτύχεις το παραμικρό. Μετά, μαθαίνεις να πιστεύεις στον εαυτό σου, κάτι επίσης σημαντικό. Έλεγα "αύριο θα είναι η μέρα μου. Ο αντίπαλος μου έχει επίσης δυο πόδια και είναι άνθρωπος, όπως και εγώ" και έτσι προετοιμαζόμουν στο μυαλό, ώστε να είμαι έτοιμος για την όποια πρόκληση. Αφότου άρχισα λοιπόν, να εξηγώ το πραγματικό νόημα του αθλητισμού, προέκυψαν άλλοι που ακολούθησαν όχι μόνο το αγώνισμα μου και τον τρόπο που έτρεχα, αλλά και τον τρόπο που δημιούργησα τις επιχειρήσεις μου".
"Αυτή είναι η πραγματική μου κληρονομιά"
Έχει δύο σχολεία, στα οποία φοιτούν περισσότεροι από 300 μαθητές. "Όταν ξεκίνησα την επιχείρηση, διαπίστωσα σύντομα πως πολλά παιδιά χρειάζονταν βοήθεια. Υπήρχαν άλλα που "έχαναν" τους γονείς τους, άλλα που δεν είχαν σπίτι να μείνουν ή γονείς ανέργους. Δεν μπορούσα να πετάξω αυτά τα παιδιά στο δρόμο. Έπρεπε να τα κρατήσω, να τα μορφώσω, να τους δώσω μια ευκαιρία, να τους βοηθήσω να τελειώσουν το σχολείο". Θυμήθηκε κάποιους μαθητές "που συνέχισαν στα πανεπιστήμια και όταν παίρνουν το πτυχίο τους δεν με ξεχνούν. Έρχονται να με δουν. Αυτή είναι η πραγματική μου κληρονομιά. Η μεγαλύτερη ευλογία. Ένας που τελείωσε την ιατρική, με επισκέφτηκε πρόσφατα και δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου! Όχι πείτε μου: υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να με κάνει τόσο ευτυχισμένο;"!
Έχει περάσει ατελείωτες ώρες με τον εαυτό του, τρέχοντας. Τι σκεφτόταν; Κατ' αρχάς θα συμφωνεί πως το τρέξιμο είναι μοναχικό σπορ. "Ναι, είναι, αλλά μαθαίνεις να αγαπάς τη μοναξιά σου. Να τη χρησιμοποιείς για καλό. Μέχρι σήμερα, ξυπνάω 5.30 το πρωί και τρέχω για μια ώρα. Αυτή η ώρα είναι δική μου. Δεν χρειάζομαι κανέναν. Εκείνη την ώρα σκέφτομαι όλη μου την ημέρα. Την προγραμματίζω, λύνω προβλήματα πριν καν δημιουργηθούν. Ζω όλη τη μέρα στο μυαλό μου, πριν τη ζήσω και στην πράξη. Για να καταλάβεις, οι συνεργάτες μου δεν μπορούν να κατανοήσουν πώς έχω τις απαντήσεις για ό,τι χρειάζονται... από το δευτερόλεπτο που πηγαίνω στο γραφείο μου, στις 08.00".
"Ο θεός μου έδωσε πολύ καλή ζωή"
Σε αυτά που δεν είπε, γιατί δεν τα λέει, είναι πως βοηθά πολύ κόσμο στην Αιθιοπία και με πολλούς άλλους τρόπους, διότι θεωρεί υποχρέωση του να δώσει τη μάχη του εναντίον της φτώχειας. "Μόνο τότε θα πάμε μπροστά, ως έθνος". Του θυμίσαμε πως σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις του είχε πει πως "ευτύχισα να δω πολλά που οι συμπατριώτες μου δεν είδαν ποτέ. Στην πρώτη αεροπορική πτήση... αδυνατούσα να καταλάβω πώς λειτουργεί η τουαλέτα". Ξέσπασε σε γέλια και μας ρώτησε "πού το βρήκατε αυτό" πριν ομολογήσει ότι "το πιο σημαντικό από όσες εμπειρίες έζησα, ήταν πως με το τρέξιμο είδα όλον τον κόσμο. Αν με ρωτήσετε σε πόσες χώρες έχω πάει, θα σας πω περί τις 100. Τα τελευταία 26 χρόνια βρέθηκα σχεδόν παντού. Αν με ρωτήσετε πόσα αεροπορικά μίλια έχω κάνει... ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω. Σκεφτείτε ότι συνήθως, μέσα σε μια εβδομάδα έκανα τρία ταξίδια με αεροπλάνο. Ο Θεός μου έδωσε πολύ καλή ζωή, αφού πρώτα μου έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία".
Μήπως ο Θεός έδωσε την ευκαιρία και εκείνος την καλή ζωή στον εαυτό του; "Δεδομένης της πίστης μου στο Θεό, είμαι πεπεισμένος ότι χάριν Αυτού έζησα όσα έχω ζήσει, όσα έφτιαξα για εμένα, για την οικογένεια μου και τη χώρα μου. Δέχομαι ωστόσο, ότι είναι θέμα επιλογής το πώς θα χρησιμοποιήσεις αυτά που σου δίνει ο Θεός και ναι, θα παραδεχθώ ότι έκανα καλή χρήση της ευλογίας του".
"Κάποιες φορές ένιωθα την ευθύνη περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε"
Όσα χρόνια μετείχε σε μεγάλες διοργανώσεις, είχε στο μυαλό του τα εκατομμύρια των συμπατριωτών του που περίμεναν από εκείνον να τους χαρίσει μια στιγμή ευτυχίας; "Φυσικά, ειδικά όταν ήμουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα Παγκόσμια πρωταθλήματα. Μα όλοι όσοι μετέχουμε σε τέτοιες διοργανώσεις ξέρουμε ότι δεν τρέχουμε μόνο για εμάς, αλλά και για άλλους. Όχι μόνο τους συμπατριώτες μας, αλλά για όλον τον κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι που σε στηρίζουν, που θέλουν να σε δουν να νικάς, που προσεύχονται για εσένα. Για όλους αυτούς οφείλεις να δώσεις και τη ψυχή σου".
Ένιωσε ποτέ το βάρος των ευθυνών του; Σκέφτηκε πως "τώρα με κοιτά όλος ο κόσμος και πρέπει να είμαι παράδειγμα προς μίμηση" τη στιγμή που πάντα παρέμενε άνθρωπος με αδυναμίες, με πάθη, με "θέλω"; "Για να είμαι ειλικρινής, σκεφτόμουν ότι πρέπει να είμαι σωστός, υποδειγματικός περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε, κάποιες φορές. Όλη αυτή η ευθύνη δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Υπήρξαν στιγμές που έγινε και βάρος. Τι έκανα; Κυρίως φρόντιζα να είμαι καλά προετοιμασμένος ψυχολογικά και πνευματικά. Μετά, επιδίωκα να έχω μια ισορροπία στη ζωή μου".
"Το ζητούμενο ήταν πάντα να νικήσω τον εαυτό μου"
Έβγαινε με φίλους; Είχε κάποιο χόμπι; Πώς έκανε την αποσυμπίεση; "Έπειτα από κάθε αγώνα, ρωτούσα τον εαυτό μου αν μου άρεσαν όσα είχα κάνει και τι θα μπορούσα να βελτιώσω. Αν έκανα όσα είχα προγραμματίσει. Σε κάθε τέτοια περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος να σκεφτείς 50 πράγματα που δεν έκανες όπως θα έπρεπε και να αρχίσεις να αυτομαστιγώνεσαι. Αυτό είναι λάθος και δεν έχει καμία χρησιμότητα. Η μάχη που γίνεται στο μυαλό σου δεν καταλήγει πουθενά. Έθεσα λοιπόν, ως ζητούμενο το να νικώ τον εαυτό μου. Στις μεγάλες αποστάσεις πρέπει να νικήσεις τον εαυτό σου, να αφήσεις πίσω όσα ανήκουν στο παρελθόν και να τον πιέσεις να δουλέψει για τον επόμενο αγώνα, καλύτερα, με ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο".
Φανταζόταν όταν ήταν 2 χρόνων και άρχισε να τρέχει -αντί να περπατά- πως θα ζήσει τη ζωή που είχε; "Όχι. Με τίποτα. Κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί αυτό. Αν μου κάνατε την ίδια ερώτηση πριν 30 χρόνια, η απάντηση μου θα ήταν τελείως διαφορετική από την πραγματικότητα". Νιώθει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος; "Ναι! Πάντα! Κάθε μέρα νιώθω ευτυχισμένος και χαρούμενος". Τα παιδιά του (έχει 4) τρέχουν; "Όχι! Ο γιος μου παίζει ποδόσφαιρο. Δεν του αρέσει το τρέξιμο"... είπε με προσποιούμενο πόνο ψυχής και ένα τεράστιο χαμόγελο, πριν μας αποχαιρετίσει, στη θέα του υπεύθυνου του γραφείου Τύπου που ήλθε να μας ενημερώσει ότι ο χρόνος μας είχε τελειώσει.
"Δεν μπορούμε να έχουμε ειδική μεταχείριση για τα παιδιά, να μείνουν άλλα 10 λεπτά;" τον ρώτησε ο Gebrselassie, πριν το πάρουμε απόφαση και τελειώσουμε εκεί την κουβέντα μας, για την οποία πραγματικά τον ευχαριστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου