"Εκείνο το περιστέρι ήταν πολύ επίμονο..."
Καθοταν στο παραθυρο και δειλα εβαζε το κεφαλι του μεσα, προσπαθωντας να τσιμπησει τα ψιχουλα που ειχαν πεσει απο το κουλουρι που προσπαθησε να φαει πριν απο 5 λεπτα ο μικρος Αχιλλεας ο οποιος εκανε εισαγωγη προκειμενου να κανει το τριτο σχημα χ/ο.
Η ιατρικη ομαδα με επικεφαλης τον διευθυντη της κλινικης μπαινει στον θαλαμο για την πρωινη επισκεψη.
Ο Αχιλλεας ξαπλωμενος, χαζευει το περιστερι.
Διπλα του, ο αδερφος του ο Νικος, 20 χρονων. 8 χρονια μεγαλυτερος του.
Ο διευθυντης ρωταει την προϊσταμενη αν εχουν γινει οι εξετασεις που εχει ζητησει.
Η Φωτεινη, εξαιρετικη επαγγελματιας, ηγετικη φυσιογνωμια, αλλα συναμα και πολυ ευαισθητη ψυχη, θαρρεις πως μιλαει με τα ματια της. Συντονιζει το προσωπικο της κλινικης αψογα, δεν εχει ακουστει το παραμικρο παραπονο ποτε και απο κανεναν. Οι γιατροι την σεβονται απεριοριστα και δεν γινεται τιποτα αν δε της ζητηθει η γνωμη της.
Οι εξετασεις οχι μονο εχουν γινει, αλλα ηδη η Φωτεινη κρατουσε και τα αποτελεσματα στα χερια της, τα οποια εδωσε στον διευθυντη.
Εκεινος σουφρωσε τα χειλη του, εσμιξε τα φρυδια του και κουνησε το κεφαλι του απογοητευμενος.
Παλι ανεβηκαν οι τρανσαμινασες. Οι μεταστασεις στο ηπαρ καλπαζουν. O Αχιλλεας ξαπλωμενος, χαζευει το περιστερι.
Ο Νικος εχει καταλαβει απο το υφος του διευθυντη οτι τα πραγματα δε πανε καλα. Περιμενει να βγουν οι υπολοιποι εξω και κραταει την Φωτεινη μεσα.
- Κυρια Φωτεινη πειτε μου τί συμβαινει; Θα ζησει ο αδερφος μου;
- Ο αδερφος σου παλευει. Παλευει πολυ. Δεν εχω δει πιο γενναιο παιδι στα 25 χρονια που ειμαι εδω. Ποναει μα δεν το δειχνει. Εγω ομως τον νιωθω. Χθες μπηκα ξαφνικα στο δωματιο και τον επιασα να κλαιει. Τον ρωτησα και μου εδειξε εξω απο το παραθυρο την παιδικη χαρα. Εκει επρεπε να ηταν τωρα, οχι εδω μεσα. Του ειπα πως ολα θα πανε καλα και οτι δεν θα τον αφησουμε να χασει αυτον τον πολεμο. Μαχες χανονται. Ο πολεμος οχι. Του ειπα επισης οτι μπορει να κλαιει, κανει καλο. Κι εγω κλαιω, αλλα δεν με βλεπει κανεις. Μετα γονατιζω, προσευχομαι και παρακαλω τον Θεο να βοηθησει τον Αχιλλεα.
- Να πεις του Θεού να πάρει εμένα και να αφήσει τον αδερφό μου ήσυχο. Τίμια ανταλλαγή. Από την ίδια οικογένεια θα πάρει.
- Αγαπημενο μου παιδι. Οι γονεις σου πρεπει να ειναι περηφανοι για σενα.
Η Φωτεινη αποχωρει. Πηγαινει να δωσει οδηγιες για τη νοσηλεια του Αχιλλεα στους νοσηλευτες και να ετοιμασει τα χαρτια για την εισαγωγη. Ο Νικος την ακολουθει. Υστερα απο 5 λεπτα ακουγεται ενα τραγουδι απο το δωματιο του Αχιλλεα.
Η Φωτεινη με το Νικο και τους δυο νοσηλευτες της βαρδιας πηγαινουν προς τον θαλαμο. Μπαινοντας αντικρυζουν τον Αχιλλεα να τραγουδα ενω απο τη χουφτα του, το περιστερι τσιμπα ψιχουλα.
- Το περιστερακι ηταν αρρωστο σαν εμενα. Εγω το φωναξα να το ταϊσω, να παρει δυναμη, να γινει καλα, να παει στην οικογενεια του. Δε κανει να ειναι αρρωστο. Το περιμενει η μαμα του. Ετσι κι εγω θα γινω καλα μια μερα και θα παω σπιτι μου. Η κυρια Φωτεινη μου το υποσχεθηκε αυτο. Ετσι δεν ειναι κυρια Φωτεινη; Βαλε μου αυτο το μπουκαλι με το αλουμινοχαρτο να το παρω να γινω καλα. Μονο να το βαλετε να σταξει γρηγορα. Βαριεμαι να περιμενω τοσες ωρες.
- Αγορι μου γλυκο, πρεπει να αφησεις το περιστερι να φυγει. Δε κανει να ειναι εδω μεσα. Εχει μικροβια και μπορει να στα μεταδωσει. Εισαι αδυναμος ακομα.
- Ακουσες Μαρτιν; Πρεπει να φυγεις ειπε η κυρια Φωτεινη. Εγινες καλα τωρα. Πηγαινε στη μαμα σου και πες της να παει στη δικη μου μαμα και να της πει οτι κι εγω θα γινω καλα. Μου το υποσχεθηκε η κυρια Φωτεινη.
Ο Αχιλλεας τιναζει απαλα το χερι του και το περιστερι βγαινει απο το παραθυρο. Η Φωτεινη καθαριζει το χερακι του Αχιλλεα και του χορηγει το μπουκαλι με το αλουμινοχαρτο.
Υστερα απο μια ωρα, επιστρεφει στον θαλαμο. Ο Αχιλλεας κι ο Νικος εχουν αποκοιμηθει. Η Φωτεινη τους σκεπαζει καλα, φιλα και τους δυο στο μετωπο και παει να βγει.
- Θα πεθανει ετσι; Πειτε μου την αληθεια ψελλιζει ο Νικος.
- Θες την αληθεια λοιπον; Θα κανουμε ο,τι ειναι δυνατον για να τον δεις παλι ορθιο. Για να γινει αυτο, πρεπει ολοι να του χαμογελαμε, να του δειχνουμε οτι ολα θα πανε καλα. Μπορεις να το κανεις αυτο για τον αδερφο σου; Ξερεις οτι ο αδερφος του ειναι σε πολεμο με τον χαρο. Και πρεπει να ξεγελασουμε τον χαρο τωρα. Και αυτο θελει ψυχη. Εχεις μωρε ψυχη μεσα σου; Εμεις εδω εχουμε. Και την δινουμε καθε μερα. Δεν θα πεθανει ο αδερφος σου. Αυτη την αληθεια ξερω εγω. Αυτη την επιλογη εχει ο αδερφος σου. ΜΟΝΟ.
Υστερα απο 9 μηνες σκληρης μαχης, ο Αχιλλεας τα καταφερε! Οι μεταστασεις εξαφανιστηκαν! Ο καρκινος εφυγε! Ο χαρος νικηθηκε!
Το χαρμοσυνο μηνυμα το μετεφερε στο Νικο, η Φωτεινη. Ολοι βοηθησαν σ’ αυτον τον πολεμο. Ολοι. Και το περιστερι. Γιατι σ’ εκεινο πιστεψε ο Αχιλλεας κι εσφιγγε τα δοντια του οταν τον τρυπουσαν. Πιστεψε στην ελευθερια του. Πιστεψε στον εαυτο του. Πιστεψε στη ζωη.
Και την κερδισε. Εσκισε το βουνο και διαβηκε απεναντι.
Και πηγε στη παιδικη χαρα. Πηρε τον αδερφο του και πηγαν να παιξουν. Να κερδισουν τον χαμενο χρονο.
Και, απο το παραθυρο, η Φωτεινη τους κοιτουσε κι εκλαιγε. Ναι, εκλαιγε φανερα τωρα. Γιατι τωρα εκλαιγε απο χαρα.
Τα δυο ορφανα παιδια ειναι παλι χαρουμενα. Ναι, ορφανα ειναι. Εκει μεσα ομως γνωρισαν μια οικογενεια. Γνωρισαν και την Φωτεινη.
Την προϊσταμενη ‘μανα’ τους. Την ψυχη που τους εμφυσησε τη ζωη. Τον ανθρωπο που κλαιει στο παραθυρο για δυο ξενα, μα γερα πλεον παιδια.
Λαμπρος Λιαπης
(Labros Liapis - εχθρος της πραγματικοτητας).
Καθοταν στο παραθυρο και δειλα εβαζε το κεφαλι του μεσα, προσπαθωντας να τσιμπησει τα ψιχουλα που ειχαν πεσει απο το κουλουρι που προσπαθησε να φαει πριν απο 5 λεπτα ο μικρος Αχιλλεας ο οποιος εκανε εισαγωγη προκειμενου να κανει το τριτο σχημα χ/ο.
Η ιατρικη ομαδα με επικεφαλης τον διευθυντη της κλινικης μπαινει στον θαλαμο για την πρωινη επισκεψη.
Ο Αχιλλεας ξαπλωμενος, χαζευει το περιστερι.
Διπλα του, ο αδερφος του ο Νικος, 20 χρονων. 8 χρονια μεγαλυτερος του.
Ο διευθυντης ρωταει την προϊσταμενη αν εχουν γινει οι εξετασεις που εχει ζητησει.
Η Φωτεινη, εξαιρετικη επαγγελματιας, ηγετικη φυσιογνωμια, αλλα συναμα και πολυ ευαισθητη ψυχη, θαρρεις πως μιλαει με τα ματια της. Συντονιζει το προσωπικο της κλινικης αψογα, δεν εχει ακουστει το παραμικρο παραπονο ποτε και απο κανεναν. Οι γιατροι την σεβονται απεριοριστα και δεν γινεται τιποτα αν δε της ζητηθει η γνωμη της.
Οι εξετασεις οχι μονο εχουν γινει, αλλα ηδη η Φωτεινη κρατουσε και τα αποτελεσματα στα χερια της, τα οποια εδωσε στον διευθυντη.
Εκεινος σουφρωσε τα χειλη του, εσμιξε τα φρυδια του και κουνησε το κεφαλι του απογοητευμενος.
Παλι ανεβηκαν οι τρανσαμινασες. Οι μεταστασεις στο ηπαρ καλπαζουν. O Αχιλλεας ξαπλωμενος, χαζευει το περιστερι.
Ο Νικος εχει καταλαβει απο το υφος του διευθυντη οτι τα πραγματα δε πανε καλα. Περιμενει να βγουν οι υπολοιποι εξω και κραταει την Φωτεινη μεσα.
- Κυρια Φωτεινη πειτε μου τί συμβαινει; Θα ζησει ο αδερφος μου;
- Ο αδερφος σου παλευει. Παλευει πολυ. Δεν εχω δει πιο γενναιο παιδι στα 25 χρονια που ειμαι εδω. Ποναει μα δεν το δειχνει. Εγω ομως τον νιωθω. Χθες μπηκα ξαφνικα στο δωματιο και τον επιασα να κλαιει. Τον ρωτησα και μου εδειξε εξω απο το παραθυρο την παιδικη χαρα. Εκει επρεπε να ηταν τωρα, οχι εδω μεσα. Του ειπα πως ολα θα πανε καλα και οτι δεν θα τον αφησουμε να χασει αυτον τον πολεμο. Μαχες χανονται. Ο πολεμος οχι. Του ειπα επισης οτι μπορει να κλαιει, κανει καλο. Κι εγω κλαιω, αλλα δεν με βλεπει κανεις. Μετα γονατιζω, προσευχομαι και παρακαλω τον Θεο να βοηθησει τον Αχιλλεα.
- Να πεις του Θεού να πάρει εμένα και να αφήσει τον αδερφό μου ήσυχο. Τίμια ανταλλαγή. Από την ίδια οικογένεια θα πάρει.
- Αγαπημενο μου παιδι. Οι γονεις σου πρεπει να ειναι περηφανοι για σενα.
Η Φωτεινη αποχωρει. Πηγαινει να δωσει οδηγιες για τη νοσηλεια του Αχιλλεα στους νοσηλευτες και να ετοιμασει τα χαρτια για την εισαγωγη. Ο Νικος την ακολουθει. Υστερα απο 5 λεπτα ακουγεται ενα τραγουδι απο το δωματιο του Αχιλλεα.
Η Φωτεινη με το Νικο και τους δυο νοσηλευτες της βαρδιας πηγαινουν προς τον θαλαμο. Μπαινοντας αντικρυζουν τον Αχιλλεα να τραγουδα ενω απο τη χουφτα του, το περιστερι τσιμπα ψιχουλα.
- Το περιστερακι ηταν αρρωστο σαν εμενα. Εγω το φωναξα να το ταϊσω, να παρει δυναμη, να γινει καλα, να παει στην οικογενεια του. Δε κανει να ειναι αρρωστο. Το περιμενει η μαμα του. Ετσι κι εγω θα γινω καλα μια μερα και θα παω σπιτι μου. Η κυρια Φωτεινη μου το υποσχεθηκε αυτο. Ετσι δεν ειναι κυρια Φωτεινη; Βαλε μου αυτο το μπουκαλι με το αλουμινοχαρτο να το παρω να γινω καλα. Μονο να το βαλετε να σταξει γρηγορα. Βαριεμαι να περιμενω τοσες ωρες.
- Αγορι μου γλυκο, πρεπει να αφησεις το περιστερι να φυγει. Δε κανει να ειναι εδω μεσα. Εχει μικροβια και μπορει να στα μεταδωσει. Εισαι αδυναμος ακομα.
- Ακουσες Μαρτιν; Πρεπει να φυγεις ειπε η κυρια Φωτεινη. Εγινες καλα τωρα. Πηγαινε στη μαμα σου και πες της να παει στη δικη μου μαμα και να της πει οτι κι εγω θα γινω καλα. Μου το υποσχεθηκε η κυρια Φωτεινη.
Ο Αχιλλεας τιναζει απαλα το χερι του και το περιστερι βγαινει απο το παραθυρο. Η Φωτεινη καθαριζει το χερακι του Αχιλλεα και του χορηγει το μπουκαλι με το αλουμινοχαρτο.
Υστερα απο μια ωρα, επιστρεφει στον θαλαμο. Ο Αχιλλεας κι ο Νικος εχουν αποκοιμηθει. Η Φωτεινη τους σκεπαζει καλα, φιλα και τους δυο στο μετωπο και παει να βγει.
- Θα πεθανει ετσι; Πειτε μου την αληθεια ψελλιζει ο Νικος.
- Θες την αληθεια λοιπον; Θα κανουμε ο,τι ειναι δυνατον για να τον δεις παλι ορθιο. Για να γινει αυτο, πρεπει ολοι να του χαμογελαμε, να του δειχνουμε οτι ολα θα πανε καλα. Μπορεις να το κανεις αυτο για τον αδερφο σου; Ξερεις οτι ο αδερφος του ειναι σε πολεμο με τον χαρο. Και πρεπει να ξεγελασουμε τον χαρο τωρα. Και αυτο θελει ψυχη. Εχεις μωρε ψυχη μεσα σου; Εμεις εδω εχουμε. Και την δινουμε καθε μερα. Δεν θα πεθανει ο αδερφος σου. Αυτη την αληθεια ξερω εγω. Αυτη την επιλογη εχει ο αδερφος σου. ΜΟΝΟ.
Υστερα απο 9 μηνες σκληρης μαχης, ο Αχιλλεας τα καταφερε! Οι μεταστασεις εξαφανιστηκαν! Ο καρκινος εφυγε! Ο χαρος νικηθηκε!
Το χαρμοσυνο μηνυμα το μετεφερε στο Νικο, η Φωτεινη. Ολοι βοηθησαν σ’ αυτον τον πολεμο. Ολοι. Και το περιστερι. Γιατι σ’ εκεινο πιστεψε ο Αχιλλεας κι εσφιγγε τα δοντια του οταν τον τρυπουσαν. Πιστεψε στην ελευθερια του. Πιστεψε στον εαυτο του. Πιστεψε στη ζωη.
Και την κερδισε. Εσκισε το βουνο και διαβηκε απεναντι.
Και πηγε στη παιδικη χαρα. Πηρε τον αδερφο του και πηγαν να παιξουν. Να κερδισουν τον χαμενο χρονο.
Και, απο το παραθυρο, η Φωτεινη τους κοιτουσε κι εκλαιγε. Ναι, εκλαιγε φανερα τωρα. Γιατι τωρα εκλαιγε απο χαρα.
Τα δυο ορφανα παιδια ειναι παλι χαρουμενα. Ναι, ορφανα ειναι. Εκει μεσα ομως γνωρισαν μια οικογενεια. Γνωρισαν και την Φωτεινη.
Την προϊσταμενη ‘μανα’ τους. Την ψυχη που τους εμφυσησε τη ζωη. Τον ανθρωπο που κλαιει στο παραθυρο για δυο ξενα, μα γερα πλεον παιδια.
Λαμπρος Λιαπης
(Labros Liapis - εχθρος της πραγματικοτητας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου