"Μα, δεν ήταν δικό μου.. "

ΤΟ ΤΑΛΙΡΟ...

Τρίτες Πέμπτες είναι οι καλύτερές μας. 

Παίρνω τα κορίτσια απ’ το σχολείο και μετά κάνουμε τα δικά μας. 

Κάθε φορά κάτι διαφορετικό. 

Κάτι σαν έκπληξη. 

Η μικρή τελειώνει πριν τη μεγάλη οπότε καθόμαστε και σκαρφιζόμαστε παιχνίδια και σπαζοκεφαλιές με τις φίλες της.
Τον είχα ξαναδεί αλλά στο πόδι. Γκριζομάλλης. 

Καθαρός άνθρωπος. 

Σουλούπι ξένου. 

Συμπαθής και δουλευταράς. 

Ο κύριος που καθαρίζει τις αίθουσες. 

Ό,τι είχαμε χρειαστεί, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. 

Δεν είχαμε όμως μιλήσει. 

Ούτε ήξερα τ’ όνομά του ούτε αυτός το δικό μου. 
Παίζαμε μπάλα με τα μικρά όταν με ρώτησε.
~ Μήπως είναι δικό σας?
Δεν έδωσα σημασία στην αρχή.
~ Δικό σας?
~ Ποιό?
~ Βρήκα ένα τάλιρο. 

Μήπως είναι δικό σας?
~ Όχι, του λέω μηχανικά.
Συνέχιζα να παίζω.
Μετά κατάλαβα.
Τον ξαναρώτησα.
Το παρέδωσα στο Κεντρικό, μου είπε..
Το συζήτησα με τα κορίτσια. Επιχείρησα να τους εξηγήσω το Μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. 

Δεν του περισσεύουν. 

Είχε 100 λόγους να τα παντελονιάσει. 

Κανείς δεν θα το μάθαινε. 

Κι όμως επέλεξε τον ένα για να τα παραδώσει. Το’ κανε για πάρτη του. Για να μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Για να είναι εντάξει με τη συνείδησή του. 

Για να κοιτάει τα παιδιά του στα μάτια. 
Μετά πήγα και τον βρήκα.
~ Πώς σε λένε?
~ Σπύρο, μου απαντάει μαζεμένα.
~ Συγχαρητήρια Σπύρο.
~ Γιατί? με ρώτησε απορημένος.
~ Γι’ αυτό που έκανες.
~ Τι έκανα?
~ Που παρέδωσες το τάλιρο.
~ Μα, δεν ήταν δικό μου.. 

Πάλι απορημένος.

Αυτοί είναι οι ΗΡΩΕΣ.
Αυτοί είναι που θα διδάξουν εμάς και τα παιδιά μας Αξίες.

Μεγάλη ιστορία το μέσα φίλε..
Πολύ μεγάλη.

Stefanos Xenakis