Δάκρυ στο εγώ...

( Νώντα Σκοπετέα) 

Από μικρό παιδί νόμιζε πως είχε ταλέντο . Και αγωνιούσε να το καταλάβουνε κι οι άλλοι. Απ το σχολείο , έγινε αυτή η αγωνία σαν μια εμμονή , που πολύ αργότερα κατάλαβε το δυσθεράπευτο μέγεθός της . 

Και έτσι ξεκίνησε να τραγουδά και να πατάει τα άσπρα τα μαύρα και …τα πράσινα του κλειδοκύμβαλου και να ρουφάει αξεδίψαστα τα χειροκροτήματα , που ο αχός τους έγινε σκιά του και ρούχο του . Πίσω από μικρόφωνα, ένιωθε πως η φωνή του έπαιρνε μια αλλιώτικη ένταση και τρυπούσε τοίχους , σκοτάδια , σώματα, ψυχές και ουρανό .

Στιχάκια και μουσικές πάνω σε τυλιγμένες ταινίες των εξήντα λεπτών , μέσα σε κουτιά που απ έξω τους έγραφε με πολύχρωμα μελάνια για το ταλέντο του , που έπρεπε να αναγνωριστεί επιτέλους …. Είχε φτάσει ήδη τα είκοσι και κάτι . Το χειροκρότημα έγινε αυτοσκοπός , τα όνειρα μονοδιάστατα , μα πάντα περιέργως τότε ασπρόμαυρα . Φίλοι του σχεδόν μόνο όσοι μπορούσαν να καταλάβουν το μέγεθος του ταλάντου του . Αδιάφοροι σχεδόν του ήταν όσοι αδυνατούσαν να το συλλάβουν . Ιδίως , όσοι δεν του αποκρίνονταν , έστω και αποφατικά για δαύτο. Μικρόφωνα , ραδιοσταθμοί , συνεντεύξεις με μεγάλα ονόματα , γεμάτες θέσεις , λόγια μεγάλα , λόγια ψεύτικα …Κι έφτασαν σχεδόν τα τριάντα … Και εκείνο το τάλαντο , ακόμα στην τσέπη του θαμμένο, στο μανδήλιον του Εγώ του …Εκεί μέσα, ανεξίτηλα γυαλιστερό μα απολλαπλασίαστο…

Δεν κατάλαβε ποτέ του στ αλήθεια , πως το μικρόφωνο γίνηκε δεξί αναλόγι , οι μεγάκυκλοι ευλογημένο καταφύγι και ουράνιο ραδιοκύμα και τα στιχάκια μνήμες ενός ξεχασμένου αμνησίκακου και συγγνωμικού Πατέρα . Έφτασε σαράντα τριώ χρονώ για να νιώσει βαθιά του , πως σκοπός τούτου του πρόσκαιρου κόσμου , είναι να βγάλεις από την τσέπη το δοσμένο τάλαντό σου και αγιασμένο κάποτε να το επιστρέψεις κερδισμένο σε Εκείνον που στο χάρισε !

Δέκα και βάλε χρόνια τώρα , σε μετερίζια πνευματικά νυχοπατώντας , δεν μπήκε ποτές του μέσα σε αδιέξοδες «αυλές» σε σχήμα κυκλικό . Ήθελε μια θάλασσα απέραντη δίπλα, να μπορείς να φεύγεις και να σώζεσαι , απ τις παγίδες και τις επίνοιες του εχθρού και μια λεμονίτσα να χαιδεύεις πότε –πότε τα φύλλα της για να μυρώνεσαι .

Τόσα πάλι χρόνια , άκουγε φίλους κι αδελφούς να τον ρωτούν , γιατί δεν βγαίνουν σε βιβλία αυτά που η αθλία ψυχή του γράφει , να τα διαβάσουν και άνθρωποι «αρχαίοι» , που θα λεγε κι ο Κυρ Φώτης, αμύητοι στης τεχνολογίας την πολύβουη την μοναξιά .

Γιατί πάσχιζε να βρει στο διάβα του , αλισάχνη και αγλαόκαρπες λεμονιές, και συναλλήλους αδελφούς που το Ωσαννά πέμπουν συνεχώς όχι σε έναν Ερχόμενο Χριστό Εργοδότη …Τον λεμονανθό και την θάλασσα μπορεί να τα οσφραίνεται αυτός ο ταλαίπωρος με έναν Χριστό που φτάνει στην Ιερουσαλήμ –ψυχή του , μονάχα ως Ζωοδότης …

Να ταν προσευχή όλο αυτό , που ακούστηκε εκεί πάνω και έστειλε ο Κύριος των ταλάντων συνοδίτες τους Βαστάζους της Κυρίας Θεοτόκου και τον Πρόμαχό τους , να ξεκινήσουν τα βιβλία;

Πρόμαχος Ορθοδοξίας …Σειρά αλισάχνη …

Όλα τα έσοδα , εκεί που ευωδιάζει ο Χριστός μας . Στον πόνο , στην ανάγκη και στην δίψα για το Φως Του !

Παράκληση προς συναμαρτωλούς αδελφούς για προσευχή , να ευαρεστηθεί Εκείνος και μόνο !

Χριστός Ανέστη !Καλό Παράδεισο!

Νώντας Σκοπετέας
Πάσχα 2018

Υγ: Φυσικά και είναι ευλογημένο , κάποιοι να βιοπορίζονται , μιλώντας και γράφοντας για Εκείνον. Η αναφορά στο κείμενο έχει να κάνει με όσους , φευ ! αυτό το θεωρούν πρωτεύον , παραγκωνίζοντας την Ουσία και το Φως…

Κεντρική διάθεση :Πρόμαχος Ορθοδοξιας
Τηλεφ,Παραγγελιών:6986 22 59 27
www.promachos.gr

Νώντας Σκοπετέας