Ξημερώματα,
το δροσάτο
φύλλωμα ανοίγει το
ζαρωμένο του κορμί,
ανασαίνοντας κλεφτά
πλάι στην παραδείσια
μυρωδιά του βασιλικού.
Άνοιξη και η γη κεντάει
χελιδονόφτερα στον
καταγάλανο ουρανό.
Άνοιξη και η μητέρα μου
ζυμώνει στην αυλή
πρόσφορα
μελαμψά…
Εκεί στέκομαι κι εγώ…
σιωπηλός, μ' ένα γλυκό
μειδίαμα στα χείλη…
Αέναος, χρονογράφος,
γεμίζοντας την ψυχή μου
μ' αθάνατες μνήμες…
Γκοτζιάς Γιώργος (Gkotzias Giorgos)24. 04. 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου