Γράφει ο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΟΤΖΙΑΣ*
Δερβιτσάνη Δερόπολης
Μέσα στην έντονη πολυπλοκότητα των γεγονότων που ζούμε οι Έλληνες αυτού εδώ του τόπου, η αδιαφορία τείνει να γίνει ο χειρότερος εχθρός μας.
Νέοι άνθρωποι αποκομμένοι από οποιαδήποτε εθνική ή πατριωτική συνείδηση, θυμίζουμε ραγιάδες του 15ου αιώνα. Τότε όπου η γη μας κατακλύζονταν από τους Οθωμανούς δυνάστες και ο πέλεκύς τους έκοβε τα κεφάλια των μέχρι πρότινος ελεύθερων Ρωμιών.
Ο φόβος, η απαισιοδοξία, η απαιδευσία, καταστρέφουν συστηματικά την ιδιοσυγκρασία μας. Επιβάλλουμε στον εαυτό μας το μαρασμό και ξοδεύουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας, μακριά από την προσφορά και την αγωνιστικότητα.
Προς Θεού, ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις. Ωστόσο αυτός μου ο συλλογισμός στρέφεται εναντίον μερικών συνομηλίκων μου που έχουν λησμονήσει τις ρίζες τους και έχουν επαναπαυθεί στο καλούπι του <<Μειονοτικού>> που επιβιώνει αντί να ζει.
Δεν κάνουμε επανάσταση – έχει πια ξεχαστεί η ορθότητα αυτού του όρου από το λεξιλόγιο του Νεοέλληνα – κάνουμε ανάκληση της ένδοξης ιστορίας και βιοτής των προγόνων μας. Τότε που οι δυσκολίες ήταν περισσότερες και ο πόνος εντονότερος.
Ζούμε στο σύγχρονο κόσμο των ποικίλων ελευθεριών και συνάμα στο τέλμα του πνευματικού μας ορίζοντα. Ψυχροί, απογυμνωμένοι από αξίες, κινούμαστε σαν άβουλα όντα προς την μαζική πολτοποίηση.
Και τι χειρότερο από αυτό; Όταν οι νέοι βόρειο – Ηπειρώτες θυμίζουμε <<γύφτικο πανηγύρι>>, ποιο το όφελος να επιθυμούμε διακαώς την ανέλιξη;
Ωραία η ψυχαγωγία, ωραία η μόλις δεκαπενθήμερη και εύθυμη παραμονή μας στα πατρικά μας (κυρίως κατά τους θερινούς μήνες), όμως δεν αρκεί. Απαιτούμε να μας στηρίζουν οι μεγαλύτεροι, απαιτούμε από τη Μητέρα Πατρίδα να μας χορηγεί ακατάπαυστα τα του <<περίδρομου>>, αλλά από μέρους μας ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας. Κατηγορώντας και επιρρίπτοντας ένθεν και ένθεν ευθύνες, χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Δεν είμαστε λίγοι, μα είμαστε οι αδιάφοροι και παθητικοί θεατές μιας φαρσοκωμωδίας που καλά κρατεί.
Η συρρίκνωσή μας είναι πρωτίστως ποιοτική και δευτερευόντως ποσοτική. Πολλές οι προσωπικές μας ανάγκες, όμως απ’ την άλλη πρέπει να καταλάβουμε πως είναι απόρροια του γενικού πανδαιμόνιου που επικρατεί. Όσο κλείνουμε την πόρτα στο εξωτερικό κακό και δεν το αντιμετωπίζουμε με καρτερικότητα, τόσο οι δυσκολίες θα αυξάνονται.
Βρισκόμαστε στο ναδίρ του πολιτισμού μας, νιώθουμε στο πετσί μας μια αδικαιολόγητη κατωτερότητα, μη βλέποντας πως αυτή η ίδια πηγάζει από την ανία που καλλιεργούμε μέσα μας.
Ας αλλάξουμε, ας προχωρήσουμε μπροστά, δίνοντας ο καθένας από τον τομέα του, τη δική του μάχη. Ναι, πιθανόν αρχικά να αποτύχουμε, να γογγύζουμε συχνά, να μας στεναχωρήσουν άνθρωποι και καταστάσεις.
Μην ξεχνάμε πως ο επιμένων νικά! Πόσο μάλλον όταν ο επιμένων είναι ένας νέος Ηπειρώτης, απόγονος Ζωγράφων και Αρσάκηδων.
Η δύναμή μας, η ιστορία μας, οι ρίζες μας…
Νέοι άνθρωποι αποκομμένοι από οποιαδήποτε εθνική ή πατριωτική συνείδηση, θυμίζουμε ραγιάδες του 15ου αιώνα. Τότε όπου η γη μας κατακλύζονταν από τους Οθωμανούς δυνάστες και ο πέλεκύς τους έκοβε τα κεφάλια των μέχρι πρότινος ελεύθερων Ρωμιών.
Ο φόβος, η απαισιοδοξία, η απαιδευσία, καταστρέφουν συστηματικά την ιδιοσυγκρασία μας. Επιβάλλουμε στον εαυτό μας το μαρασμό και ξοδεύουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας, μακριά από την προσφορά και την αγωνιστικότητα.
Προς Θεού, ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις. Ωστόσο αυτός μου ο συλλογισμός στρέφεται εναντίον μερικών συνομηλίκων μου που έχουν λησμονήσει τις ρίζες τους και έχουν επαναπαυθεί στο καλούπι του <<Μειονοτικού>> που επιβιώνει αντί να ζει.
Δεν κάνουμε επανάσταση – έχει πια ξεχαστεί η ορθότητα αυτού του όρου από το λεξιλόγιο του Νεοέλληνα – κάνουμε ανάκληση της ένδοξης ιστορίας και βιοτής των προγόνων μας. Τότε που οι δυσκολίες ήταν περισσότερες και ο πόνος εντονότερος.
Ζούμε στο σύγχρονο κόσμο των ποικίλων ελευθεριών και συνάμα στο τέλμα του πνευματικού μας ορίζοντα. Ψυχροί, απογυμνωμένοι από αξίες, κινούμαστε σαν άβουλα όντα προς την μαζική πολτοποίηση.
Και τι χειρότερο από αυτό; Όταν οι νέοι βόρειο – Ηπειρώτες θυμίζουμε <<γύφτικο πανηγύρι>>, ποιο το όφελος να επιθυμούμε διακαώς την ανέλιξη;
Ωραία η ψυχαγωγία, ωραία η μόλις δεκαπενθήμερη και εύθυμη παραμονή μας στα πατρικά μας (κυρίως κατά τους θερινούς μήνες), όμως δεν αρκεί. Απαιτούμε να μας στηρίζουν οι μεγαλύτεροι, απαιτούμε από τη Μητέρα Πατρίδα να μας χορηγεί ακατάπαυστα τα του <<περίδρομου>>, αλλά από μέρους μας ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας. Κατηγορώντας και επιρρίπτοντας ένθεν και ένθεν ευθύνες, χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Δεν είμαστε λίγοι, μα είμαστε οι αδιάφοροι και παθητικοί θεατές μιας φαρσοκωμωδίας που καλά κρατεί.
Η συρρίκνωσή μας είναι πρωτίστως ποιοτική και δευτερευόντως ποσοτική. Πολλές οι προσωπικές μας ανάγκες, όμως απ’ την άλλη πρέπει να καταλάβουμε πως είναι απόρροια του γενικού πανδαιμόνιου που επικρατεί. Όσο κλείνουμε την πόρτα στο εξωτερικό κακό και δεν το αντιμετωπίζουμε με καρτερικότητα, τόσο οι δυσκολίες θα αυξάνονται.
Βρισκόμαστε στο ναδίρ του πολιτισμού μας, νιώθουμε στο πετσί μας μια αδικαιολόγητη κατωτερότητα, μη βλέποντας πως αυτή η ίδια πηγάζει από την ανία που καλλιεργούμε μέσα μας.
Ας αλλάξουμε, ας προχωρήσουμε μπροστά, δίνοντας ο καθένας από τον τομέα του, τη δική του μάχη. Ναι, πιθανόν αρχικά να αποτύχουμε, να γογγύζουμε συχνά, να μας στεναχωρήσουν άνθρωποι και καταστάσεις.
Μην ξεχνάμε πως ο επιμένων νικά! Πόσο μάλλον όταν ο επιμένων είναι ένας νέος Ηπειρώτης, απόγονος Ζωγράφων και Αρσάκηδων.
Η δύναμή μας, η ιστορία μας, οι ρίζες μας…
*Απόφοιτος τις Σχολής Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ιδίου πανεπιστημίου, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου