Απίστευτα σημαντικό άρθρο για να το προσπεράσουμε...
Γιατί για κάποιους από εμάς ίσως να είναι μια καινούρια αρχή στην επικοινωνία με τα παιδιά μας ή και τους μαθητές μας...
Γιατί για κάποιους από εμάς ίσως να είναι μια καινούρια αρχή στην επικοινωνία με τα παιδιά μας ή και τους μαθητές μας...
...........................................
"Αν και έχουμε εξαντλήσει το ζήτημα των προβλημάτων που προκαλεί στα παιδιά η ολοκληρωτική διάδοση των φορητών ηλεκτρονικών μέσων, το μεγάλο "ψάρι" πίσω από την ιστορία των smartphones και των tablets παραμένει ακόμη ασύλληπτο. Ελάχιστη προσοχή έχει δοθεί ως τώρα στις συνέπειες που έχει για τους ίδιους τους γονείς ο χρόνος που περνούν μπροστά στις οθόνες.
"Αν και έχουμε εξαντλήσει το ζήτημα των προβλημάτων που προκαλεί στα παιδιά η ολοκληρωτική διάδοση των φορητών ηλεκτρονικών μέσων, το μεγάλο "ψάρι" πίσω από την ιστορία των smartphones και των tablets παραμένει ακόμη ασύλληπτο. Ελάχιστη προσοχή έχει δοθεί ως τώρα στις συνέπειες που έχει για τους ίδιους τους γονείς ο χρόνος που περνούν μπροστά στις οθόνες.
Περισσότερο από 20 χρόνια πριν η ειδικός στην τεχνολογία Linda Stone περιέγραψε κάτι από το οποίο πάσχουν πλέον οι πιο πολλοί γονείς:
"τη συνεχή, μερική προσοχή" (continuous partial attention).
Η κατάσταση αυτή δεν βλάπτει μόνο εμάς, τους ενήλικες, όπως εξήγησε η Stone, αλλά ζημιώνει και τα παιδιά μας.
Το νέο μοντέλο γονικής αλληλεπίδρασης, με το κινητό ή το τάμπλετ κυριολεκτικά ανάμεσά μας, διαταράσσει ένα αρχέγονο σύστημα ανταλλαγής συναισθηματικών σημάτων μεταξύ γονιού και παιδιού. Ακρογωνιαίος λίθος του είναι η άμεση, απαντητική επικοινωνία, που αποτελεί τη βάση της ανθρώπινης μάθησης.
Πλέουμε πια σε αχαρτογράφητα νερά.
......
Η περιστασιακή γονική απροσεξία δεν είναι καταστροφική (και μπορεί μάλιστα να συμβάλλει στην ανθεκτικότητα), αλλά η χρόνια διάσπαση είναι μια διαφορετική ιστορία.
......
Η περιστασιακή γονική απροσεξία δεν είναι καταστροφική (και μπορεί μάλιστα να συμβάλλει στην ανθεκτικότητα), αλλά η χρόνια διάσπαση είναι μια διαφορετική ιστορία.
Οι αφηρημένοι, διασπασμένοι γονείς εκνευρίζονται, όταν διακόπτονται από τη χρήση του κινητού τηλεφώνου.
Δεν χάνουν απλώς τα συναισθηματικά σήματα, στην πραγματικότητα, τα παρερμηνεύουν κιόλας.
Ένας γονιός μη συντονισμένος, που βρίσκεται "αλλού", μπορεί να θυμώσει ευκολότερα σε σχέση με κάποιον άλλο που είναι συγκεντρωμένος στο παιδί του που, ενώ απλά ζητά την προσοχή του γονιού του, εκείνος θεωρεί ότι προσπαθεί να γίνει χειριστικό.
Οι σύντομοι, εκούσιοι αποχωρισμοί μπορεί, φυσικά, να είναι ακίνδυνοι, ακόμη και υγιείς τόσο για το γονιό, όσο και για το παιδί (ειδικά καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και χρειάζονται περισσότερη, ηλικιακά ανάλογη ανεξαρτησία).
Όμως, εδώ πρόκειται για ένα άλλο είδος "αποχωρισμού", που διαφέρει από την απροσεξία και συμβαίνει ενώ ο γονιός βρίσκεται μεν με το παιδί, αλλά μέσω της μη-προσοχής επικοινωνεί στο παιδί ότι είναι λιγότερο σημαντικό από ένα email.
Μια μητέρα που λέει στα παιδιά να βγουν να παίξουν, ένας πατέρας που λέει ότι χρειάζεται ησυχία για να συγκεντρωθεί σε μια δουλειά για το επόμενο μισάωρο -αυτές είναι απολύτως λογικές αντιδράσεις στις αλληλοσυγκρουόμενες απαιτήσεις της ενήλικης ζωής.
Αυτό όμως που συμβαίνει σήμερα είναι η επικράτηση της απρόβλεπτης γονικής φροντίδας, την οποία κυβερνούν τα "μπιπ" των ειδοποιήσεων και το ξελόγιασμα των smartphones.
Φαίνεται ότι έχουμε πέσει κυριολεκτικά πάνω στο χειρότερο μοντέλο γονικότητας που θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε -όπου έχουμε περισσότερο χρόνο για να είμαστε σωματικά παρόντες (και εμποδίζουμε την αυτονομία των παιδιών μας), αλλά η συναισθηματική παρουσία μας είναι ασταθής και απρόβλεπτη...
(by Niki Palli)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου