Από αριστερά, Λουκία Πιστιόλα (ηθοποιός), Υβόννη Μαλτέζου (Ζητιάνα, διά Χριστόν σαλή) Ελένη Ζιώγα (Η κυρία)
Μια μοναδική παράσταση στις φυλακές Κορυδαλλού με επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά και κρατουμένους Μια πλούσια νευρωτική κυρία που έχασε μια πολύτιμη καρφίτσα, μια αδίστακτη ηθοποιός, ένας δολοφόνος και μια ζητιάνα, διά Χριστόν σαλή συναντήθηκαν σε αυτή τη ζωή για να επηρεάσουν ο ένας τον άλλον, όπως συμβαίνει μόνο στα αληθινά σενάρια που γράφει ο Θεός. Έτσι πλάθονται οι ανθρώπινες ιστορίες μας. Είναι γνωστό πως οι συναντήσεις με τον άλλο άνθρωπο καθορίζονται από τον ουρανό για να δοθεί η ευκαιρία και να σωθεί η ψυχή των ηρώων της προσωπικής ιστορίας του καθενός, όχι από μόνη της.
Η Ελένη Ζιώγα, ηθοποιός, στιχουργός, σεναριογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων, εμπνεύστηκε και έγραψε ένα θεατρικό κείμενο με τα τέσσερα παραπάνω πρόσωπα με αφορμή την προσωπική διήγηση που της εμπιστεύτηκε μία διά Χριστόν σαλή γυναίκα. Της μίλησε για την καρφίτσα, το πολύτιμο κόσμημα μιας κυρίας που πέρασε από χέρι σε χέρι ανάμεσα σε κάποιους ανθρώπους μεταφέροντας μαζί της το μικρόβιο της ιδιοκτησίας και της εξάρτησης του ανθρώπου από τα υλικά αγαθά.
Η «Καρφίτσα», είναι ο τίτλος της θεατρικής παράστασης της Ελένης Ζιώγα, που πριν ακόμα ανέβει στο θέατρο, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2017 στο Ψυχιατρείο των Φυλακών Κορυδαλλού, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη, με την ισότιμη συνεργασία της αρχικής ομάδας των επαγγελματιών ηθοποιών (Υβόννη Μαλτέζου, Λουκία Πιστιόλα, Ελένη Ζιώγα, Φώτης Λαζάρου) και των κρατουμένων που συμμετέχουν στο θεατρικό εργαστήρι του Ψ.Κ.Κ., του οποίου την ευθύνη είχε η Λουκία Πιστιόλα. Στη μία και μοναδική παράσταση που δόθηκε στον εσωτερικό χώρο που προαυλίζονται οι κρατούμενοι, λίγοι προσκεκλημένοι θεατές παρακολουθήσαμε, υπό την επίβλεψη των φρουρών, την επαγγελματική ομάδα, που αποτελούνταν από την ίδια τη συγγραφέα στο ρόλο της κυρίας και τους ηθοποιούς στους ρόλους της Ζητιάνας, της Ηθοποιού και του Δολοφόνου. Μαζί τους έπαιζε και μια ομάδα κρατουμένων.
- Είχα την χαρά να παρακολουθήσω την παράσταση της Καρφίτσας στις φυλακές Κορυδαλλού, προτού τη δω για δεύτερη φορά στο θέατρο. Περιγράψτε μας την εμπειρία σας όταν ήρθατε σε συνάφεια με ανθρώπους έγκλειστους σε φυλακή και μάλιστα κάνατε για μήνες πρόβα μαζί τους. Μα νομίζω πως όλοι, όπως άλλωστε μας λένε τα κείμενα της Ορθόδοξης παράδοσης, είμαστε έγκλειστοι της μεταπτωτικής αναπηρίας μας, όλοι το ίδιο φυλακισμένοι. Κι αν κάποιοι από μας ξεπέρασαν σε μεγαλύτερο βαθμό τα όρια και βρέθηκαν στην κυριολεξία πίσω από τα σίδερα αυτό δεν καθιστά εμάς τους απ’ έξω λιγότερο ένοχους. Με αυτή την ιδέα ως βάση, όλοι εμείς που ήρθαμε σε επαφή με τους συνανθρώπους μας που εκτίουν την ποινή τους είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι εκείνοι είναι σε θέση να εκτιμήσουν την αξία της αγάπης πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς. Κι αυτό γιατί πολύ απλά εκείνοι, αντίθετα από μας, τη στερήθηκαν ολωσδιόλου. Εκεί άλλωστε οφείλεται και η παραβατικότητά τους.
- Ποια διεργασία μετατρέπει την θεατρική τέχνη σε εργαλείο που λειτουργεί λυτρωτικά, ταυτόχρονα σε ανθρώπους μέσα στην κοινωνία αλλά και μέσα στην φυλακή; Το θέατρο είναι μια τέχνη που βασίζεται στη μετουσίωση. Ειδικά για τους φυλακισμένους, επειδή βρίσκονται σε περιορισμό, μέσα από έναν ρόλο οποιουδήποτε θεατρικού έργου, νιώθουν να αποδρούν λυτρωτικά από τον εαυτό τους, και κατά συνέπεια κι από τον εγκλεισμό τους. Τώρα, το ίδιο περίπου συμβαίνει και με όλους εμάς που είμαστε κρατούμενοι στη φυλακή του εγωϊσμού μας.
- Στη φυλακή, το συγκλονιστικό στοιχείο της παράστασης ήταν ότι οι κρατούμενοι κλήθηκαν να παίξουν ως Χορός τον ρόλο του Δολοφόνου. Ήταν ο μονόλογος ενός νέου ανθρώπου που έχει μάθει να ζει μέσα στο μίσος.
Και που έτσι δικαιώνει τη δολοφονία που διέπραξε. Όσο όμως παραμένει έγκλειστος η συναλλαγή με τον εαυτό του μέσα στην αφόρητη μοναξιά, τον οδηγεί στον πυρήνα της ύπαρξής του, εκεί που για τους ψυχολόγους βρίσκεται το ασυνείδητο, για τους Χριστιανούς η πνοή του Θεού. Στη συνάντησή του με εκείνο το κομμάτι της ψυχής του ο Δολοφόνος αφήνεται επιτέλους στη λυτρωτική επιρροή του πόνου, που για πρώτη φορά βγάζει από το πλάνο το μίσος. Οι κρατούμενοι-ηθοποιοί, κάποιοι από τους οποίους είχαν διαπράξει το ίδιο αδίκημα με εκείνο του ρόλου που καλούνταν να παίξουν, μίλησαν με τα λόγια του κειμένου αρθρώνοντας, όπως μας εξομολογήθηκαν, αυτό που κι εκείνοι θα ήθελαν να πουν για τον εαυτό τους στον εαυτό τους, αλλά και στους άλλους.
- Οι χαρακτήρες του έργου σας έχουν τραγικότητα και αλήθεια, ψευτιά και ισορροπία εύθραυστη, όπως οι χαρακτήρες των ανθρώπων της ζωής. Ο θεατής της παράστασης θα συναντήσει κοινά στοιχεία των ηρώων με τον εαυτό του. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Και οι τέσσερις χαρακτήρες του έργου, παρά τις διαφορές τους, έχουν μια θεμελιώδη ομοιότητα: είναι ορφανοί από αγάπη. Η Κυρία και η Ηθοποιός προσπαθούν να γεμίσουν το κενό αυτής της αδυσώπητης ορφάνιας διεκδικώντας μάταια την αγάπη των άλλων, ο Δολοφόνος νομίζει πως το αναπληρώνει γεμίζοντάς το με μίσος, ενώ η Ζητιάνα είναι η μοναδική από τους τέσσερις που έχει αποδράσει απ’ αυτή την κατάρα γιατί απλά δεν έχει τόσο ανάγκη την αγάπη των άλλων. Και δεν την έχει γιατί έχει βρει το αβγό του Κολόμβου: έχει μετατρέψει την ανάγκη για διεκδίκηση της αγάπης σε ανάγκη για προσφορά αγάπης, η οποία προσφορά, καθώς εξαρτάται απόλυτα από μας και όχι από τους άλλους, μπορεί να είναι ανεξάντλητη. Για να βρίσκεται πάντα μέσα στην αγάπη, λοιπόν, η Ζητιάνα αποφασίζει, αντί να εκλιπαρεί για την απόκτησή της με αβέβαια αποτελέσματα, να την προσφέρει αστείρευτα.
- Και γι’ αυτό μετατρέπεται σε μια γυναίκα που χαίρεται απροϋπόθετα σαν γνήσια αγία. Σαν μια «διά Χριστόν Σαλή»
Ναι. Οι διά Χριστόν σαλοί, όπως μας λέει η Παράδοση, ανοίγονται χωρίς καμιά προκατάληψη, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καχυποψία, αμερόληπτα και ορμητικά προς το πρόσωπο του άλλου, όπου συναντούν τον Θεό. Και ενώ ξοδεύουν αφειδώς την αγάπη τους, η πηγή της μέσα τους ποτέ δεν στερεύει γιατί ξαναγεμίζει θαυματουργικά από τον Θεό.
- Τα λόγια της ζητιάνας ήταν βαθιάς πνευματικότητας και γνώσης εκκλησιαστικού φρονήματος. Πώς είδαν οι θεατές αυτή τη μορφή; Τι καταλαβαίνει ο σημερινός ανυποψίαστος εκκλησιαστικά θεατής; Είναι φυσικό θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πνευματικές έννοιες όπως αυτή της διά Χριστόν σαλότητας να μην είναι έτοιμοι από την αρχή να αντιληφθούν την αλήθεια της παραδοξότητας των λόγων της Ζητιάνας. Και αυτό να τους κάνει να αντιλαμβάνονται τα λεγόμενά της ως κωμικά. Αλλά αυτό ακριβώς το γέλιο κι αυτή η χαλαρότητα που προκαλούν οι κατά κόσμον «παράλογες» αντιλήψεις της Ζητιάνας είναι εκείνα που οδηγούν σταδιακά ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο θεατή στην ταύτισή του με την αφοπλιστική και απελευθερωτική της αθωότητα.
- Στη φυλακή, το συγκλονιστικό στοιχείο της παράστασης ήταν ότι οι κρατούμενοι κλήθηκαν να παίξουν ως Χορός τον ρόλο του Δολοφόνου. Ήταν ο μονόλογος ενός νέου ανθρώπου που έχει μάθει να ζει μέσα στο μίσος.
Και που έτσι δικαιώνει τη δολοφονία που διέπραξε. Όσο όμως παραμένει έγκλειστος η συναλλαγή με τον εαυτό του μέσα στην αφόρητη μοναξιά, τον οδηγεί στον πυρήνα της ύπαρξής του, εκεί που για τους ψυχολόγους βρίσκεται το ασυνείδητο, για τους Χριστιανούς η πνοή του Θεού. Στη συνάντησή του με εκείνο το κομμάτι της ψυχής του ο Δολοφόνος αφήνεται επιτέλους στη λυτρωτική επιρροή του πόνου, που για πρώτη φορά βγάζει από το πλάνο το μίσος. Οι κρατούμενοι-ηθοποιοί, κάποιοι από τους οποίους είχαν διαπράξει το ίδιο αδίκημα με εκείνο του ρόλου που καλούνταν να παίξουν, μίλησαν με τα λόγια του κειμένου αρθρώνοντας, όπως μας εξομολογήθηκαν, αυτό που κι εκείνοι θα ήθελαν να πουν για τον εαυτό τους στον εαυτό τους, αλλά και στους άλλους.
- Οι χαρακτήρες του έργου σας έχουν τραγικότητα και αλήθεια, ψευτιά και ισορροπία εύθραυστη, όπως οι χαρακτήρες των ανθρώπων της ζωής. Ο θεατής της παράστασης θα συναντήσει κοινά στοιχεία των ηρώων με τον εαυτό του. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Και οι τέσσερις χαρακτήρες του έργου, παρά τις διαφορές τους, έχουν μια θεμελιώδη ομοιότητα: είναι ορφανοί από αγάπη. Η Κυρία και η Ηθοποιός προσπαθούν να γεμίσουν το κενό αυτής της αδυσώπητης ορφάνιας διεκδικώντας μάταια την αγάπη των άλλων, ο Δολοφόνος νομίζει πως το αναπληρώνει γεμίζοντάς το με μίσος, ενώ η Ζητιάνα είναι η μοναδική από τους τέσσερις που έχει αποδράσει απ’ αυτή την κατάρα γιατί απλά δεν έχει τόσο ανάγκη την αγάπη των άλλων. Και δεν την έχει γιατί έχει βρει το αβγό του Κολόμβου: έχει μετατρέψει την ανάγκη για διεκδίκηση της αγάπης σε ανάγκη για προσφορά αγάπης, η οποία προσφορά, καθώς εξαρτάται απόλυτα από μας και όχι από τους άλλους, μπορεί να είναι ανεξάντλητη. Για να βρίσκεται πάντα μέσα στην αγάπη, λοιπόν, η Ζητιάνα αποφασίζει, αντί να εκλιπαρεί για την απόκτησή της με αβέβαια αποτελέσματα, να την προσφέρει αστείρευτα.
- Και γι’ αυτό μετατρέπεται σε μια γυναίκα που χαίρεται απροϋπόθετα σαν γνήσια αγία. Σαν μια «διά Χριστόν Σαλή»
Ναι. Οι διά Χριστόν σαλοί, όπως μας λέει η Παράδοση, ανοίγονται χωρίς καμιά προκατάληψη, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καχυποψία, αμερόληπτα και ορμητικά προς το πρόσωπο του άλλου, όπου συναντούν τον Θεό. Και ενώ ξοδεύουν αφειδώς την αγάπη τους, η πηγή της μέσα τους ποτέ δεν στερεύει γιατί ξαναγεμίζει θαυματουργικά από τον Θεό.
- Τα λόγια της ζητιάνας ήταν βαθιάς πνευματικότητας και γνώσης εκκλησιαστικού φρονήματος. Πώς είδαν οι θεατές αυτή τη μορφή; Τι καταλαβαίνει ο σημερινός ανυποψίαστος εκκλησιαστικά θεατής; Είναι φυσικό θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πνευματικές έννοιες όπως αυτή της διά Χριστόν σαλότητας να μην είναι έτοιμοι από την αρχή να αντιληφθούν την αλήθεια της παραδοξότητας των λόγων της Ζητιάνας. Και αυτό να τους κάνει να αντιλαμβάνονται τα λεγόμενά της ως κωμικά. Αλλά αυτό ακριβώς το γέλιο κι αυτή η χαλαρότητα που προκαλούν οι κατά κόσμον «παράλογες» αντιλήψεις της Ζητιάνας είναι εκείνα που οδηγούν σταδιακά ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο θεατή στην ταύτισή του με την αφοπλιστική και απελευθερωτική της αθωότητα.
- Μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού είδα τους κρατούμενους ηθοποιούς να κλαίνε αφού είχαν απαγγείλει, για τις ανάγκες του ρόλου, στο τέλος της παράστασης, τον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου. Ήταν ιδέα του σκηνοθέτη μας, του Άρη Τρουπάκη. Και νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει τίποτε συγκλονιστικότερο ως επωδός γι’ αυτή την παράσταση. Προσωπικά δεν έχω ποτέ στη ζωή μου ξανακούσει να απαγγέλλεται αυτός ο ύμνος με τόση συνέπεια στην αλήθεια των λόγων του. Ήταν κυριολεκτικά ένα ξεχείλισμα από καρδιές που πέρασαν τη Σταύρωση και περιμένουν την Ανάσταση…
- Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω θερμά, να σας ρωτήσω, με αφορμή την έκδοση της «Καρφίτσας», αν πιστεύετε ότι ένα θεατρικό κείμενο μπορεί να διαβαστεί σε βιβλίο. Για να είμαστε ειλικρινείς πιστεύω ότι γενικότερα ένα θεατρικό κείμενο διαβάζεται σαν παρτιτούρα, δηλαδή χρειάζεται ειδική ικανότητα και γνώση από τον αναγνώστη, έτσι ώστε να προσθέσει τη δική του «σκηνοθεσία» στο λόγο. Ωστόσο, ειδικά όσον αφορά την «Καρφίτσα», επειδή στο μεγαλύτερο μέρος της είναι γραμμένη υπό μορφή μονολόγων που διαδέχονται ο ένας τον άλλον και προχωρούν την υπόθεση, αλλά και επειδή οι σκηνικές οδηγίες συμμετέχουν στο κλίμα του έργου, το κείμενο λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν πεζό. Έτσι, θα έλεγα πως με μεγάλη άνεση μπορεί να το διαβάσει και να το απολαύσει ο αναγνώστης σαν ένα οποιοδήποτε άλλο βιβλίο.
Στις 15 Δεκεμβρίου (12 το μεσημέρι) στο Polis Art Café (Αίθριο Αρσακείου Μεγάρου), γίνεται η παρουσίαση του βιβλίου με το κείμενο της «Καρφίτσας», με το εξώφυλλο ζωγραφισμένο από τον π. Σταμάτη Σκλήρη.
Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει μια συζήτηση της συγγραφέως με τον Ψυχίατρο κ. Δημήτρη Κυριαζή για θέματα που αφορούν την επιστήμη του και την τέχνη.
- Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω θερμά, να σας ρωτήσω, με αφορμή την έκδοση της «Καρφίτσας», αν πιστεύετε ότι ένα θεατρικό κείμενο μπορεί να διαβαστεί σε βιβλίο. Για να είμαστε ειλικρινείς πιστεύω ότι γενικότερα ένα θεατρικό κείμενο διαβάζεται σαν παρτιτούρα, δηλαδή χρειάζεται ειδική ικανότητα και γνώση από τον αναγνώστη, έτσι ώστε να προσθέσει τη δική του «σκηνοθεσία» στο λόγο. Ωστόσο, ειδικά όσον αφορά την «Καρφίτσα», επειδή στο μεγαλύτερο μέρος της είναι γραμμένη υπό μορφή μονολόγων που διαδέχονται ο ένας τον άλλον και προχωρούν την υπόθεση, αλλά και επειδή οι σκηνικές οδηγίες συμμετέχουν στο κλίμα του έργου, το κείμενο λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν πεζό. Έτσι, θα έλεγα πως με μεγάλη άνεση μπορεί να το διαβάσει και να το απολαύσει ο αναγνώστης σαν ένα οποιοδήποτε άλλο βιβλίο.
Στις 15 Δεκεμβρίου (12 το μεσημέρι) στο Polis Art Café (Αίθριο Αρσακείου Μεγάρου), γίνεται η παρουσίαση του βιβλίου με το κείμενο της «Καρφίτσας», με το εξώφυλλο ζωγραφισμένο από τον π. Σταμάτη Σκλήρη.
Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει μια συζήτηση της συγγραφέως με τον Ψυχίατρο κ. Δημήτρη Κυριαζή για θέματα που αφορούν την επιστήμη του και την τέχνη.
____________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 12.12.2018
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 12.12.2018
Υβόννη Μαλτέζου
Λουκία Πιστιόλα
Ελένη Ζιώγα
Έκτορ Λιάτσος (ο δολοφόνος)
Ζωγραφιά πατρός Σταμάτη Σκλήρη
για το θεατρικό έργο "Η καρφίτσα"
για το θεατρικό έργο "Η καρφίτσα"
Μας έστειλε η Α.Α, εκ των "συν αυτώ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου