Θα του πούνε λόγους πολλούς (ως είθισται) και οι καλοί θα του αξίζουν όλοι, ενώ τα άσχημα των εχθρών λόγια απλά θα του δώσουν θέση "πρώτο τραπέζι" στον Παράδεισο...
Έτσι κι αλλιώς ανήκει στην χορεία εκείνων των ανθρώπων που χαρακτηρίζονται "ζηλευτοί" με την ακριβή σημασία του όρου κι΄εγώ πολλάκις ζήλεψα αυτά που άκουγα απ'αυτόν αλλά και γι' αυτόν.
Όμως σήμερα απ'όσα συγκινητικά έχω διαβάσει για την κατά Θεόν μεγαλόπρεπη βιωτή του, εκείνο που με καθήλωσε ήταν μία υποσημείωση του φίλου αμφοτεροδέξιου, μια "λεπτομέρεια" στο αφιερωματικό κείμενο:
"Την τελευταία του νύχτα την πέρασε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ και του Οσίου Ιακώβου, που αγαπούσε τόσο πολύ, και μέχρι το μεσημέρι ήταν εκεί κοντά του, στις Ροβιές, τελώντας την τελευταία επί γης Θεία Λειτουργία του, δίπλα στην Τιμία Κάρα του Οσίου Δαβίδ..."
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επαναλάβω (το έχω ήδη αναφέρει σε παλαιότερα κείμενά μου) την μεγάλη μου αγάπη τόσο στον Όσιο Δαβίδ, όσο και στον Όσιο Ιάκωβο και ακόμη πως το μοναστήρι στις Ροβιές μαζί με το προσκύνημα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου είναι από τους τόπους που πάντα θέλω να επιστρέφω και ποτέ να μην αναχωρώ από κει.
Με αξιώνει ο Κύριος, με τις πρεσβείες των Αγίων Του, τελευταία να κάνω συχνές επισκέψεις στα "σπιτάκια" τους (όπως μου αρέσει αναιδώς ή απλά ...χουχουλιάρικα να λέω) και πάντοτε όταν φεύγω νιώθω σαν να μην έχω που να πάω, σαν εκεί να είναι ο τόπος μου, οι Φίλοι, η ζεστασιά μου (κατά το μεράδι που κάθε άνθρωπος δικαιούται).
Φυσικά δεν αξίζω τίποτε από όσα μου χαρίζονται αλλά πες-πες στους Φίλους της Εύβοιας με ευγνωμοσύνη δέχομαι.... πράγματα και θάματα.
Καμιά φορά μάλιστα λέω στις προσευχές μου να φέρουν έτσι τις καταστάσεις οι Άγιοι που να μπορώ να πηγαίνω και να πηγαίνω και πάλι να πηγαίνω τους....
Και ύστερα αναγνωρίζοντας μου την απαίτηση και το θράσος μουρμουρίζω "μμμ, σιγά τα μούτρα...που μου θέλεις και να πηγαίνεις, λες και εκεί δεν είσαι το ίδιο χαμένο κορμί ".
Αλλά μετά ταύτα, έρχονται χαμόγελα από την θάλασσα που μας χωρίζει και μοιάζουν με το ανάμεσο στο ντροπαλό και "πονηρούτσικο" (μάλλον όταν ένιωθε πως ερχόταν το θαύμα) που έχουμε δει σε φωτογραφίες του Οσίου Ιακώβου.
Και τι παρηγοριά είναι ετούτη Θεέ μου!
Το φαντάζομαι βέβαια αλλά μου είναι αρκετό για να αντέξω τα χάλια μου και να ποθήσω τον αγώνα....
Επίσης και για να μην σταματήσω να αποθρασύνομαι και να ονειρεύομαι διαδρομές ανάμεσα στα πεύκα και όλη εκείνη την γαλήνη σαν να επιστρέφω στην πατρίδα, στην κοιτίδα, στην μήτρα, στον προορισμό...
Τώρα λοιπόν που διάβασα για το που ήταν πριν την αναχώρηση για την αληθινή μας πατρίδα ο Δεσπότης, δεν μπόρεσα να μην πω:
"Να ένας θάνατος, που αξίζει να τον ζήσει κάποιος"!
Να ένας τρόπος να ευλογηθείς λίγο πριν την συνάντηση για την οποία δούλεψες μια ζωή, ένας τρόπος για να ελπίσεις για το
"Εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν τού κυρίου σου".
Και ν'ανοίξει, λέει, η πόρτα του Ουρανού και να σε καρτερούν οι Γνωστοί της Εύβοιας και συ να ντρέπεσαι και να σεμνύνεσαι που τους "γνωρίζεις" και σε αναγνωρίζουν και αυτοί...
Είσελθε, είσελθε, Δέσποτα Άγιε!
Στην θάλασσα βρέχει χιονόνερο και ξεμείναμε, λέει, απέναντι γιατί δεν κάνουν δρομολόγια τα καράβια και στο χιόνι γράφουμε λέξεις όπως τα μικρά παιδιά "είσελθε" και οι πόρτες του μοναστηριού κλείνουν κι εμάς τι να μας κάνουν, μας έκλεισε το χιόνι....τι ευτυχία....ξεμείναμε να παίζουμε γράφοντας "είσελθε"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου