* Η παπαδιά τον έπεισε να αλλαξοπιστήσει ...

Ανδραβίδα Ηλείας, 1716. Ένα χρόνο μετά το τέλος της Ενετοκρατίας και την ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους.

Οι νέοι κατακτητές αποφασίζουν μαζικούς και βίαιους εξισλαμισμούς. Και ξεκινούν πρώτα από τους ποιμένες.

Καλούν στη Γαστούνη τον ιερέα της Ανδραβίδας Χρίστο και τον πάνε μπροστά στον τρομερό Μουράτ πασά. Εκείνος του τάζει προνόμια, δόξες και τιμές. Αρκεί να αλλαξοπιστήσει. Ο ιερέας αρνείται και αμέσως τον ρίχνουν στη φυλακή.

Εκεί συναντά κι άλλους ιερείς της περιοχής που αρνήθηκαν παρόμοιες προτάσεις και παίρνει κουράγιο.

Εκεί τον βρίσκει όμως, κι ο μεγάλος πειρασμός. Έρχεται να τον δει η παπαδιά του. Με κλάματα γοερά τον παρακαλά να λυπηθεί εκείνη και τα μικρά παιδιά τους. Του θυμίζει πως ο Χριστός δέχεται τους μετανοούντας και του προτείνει να εξισλαμιστεί και μετά να μετανοήσει (!)

Εκείνος πείθεται και αποφασίζει να δηλώσει τον εξισλαμισμό του. Τη δύσκολη αυτή στιγμή οι συγκρατούμενοί του επεμβαίνουν και με δάκρυα προσπαθούν να τον μεταπείσουν και να τον κάνουν να νιώσει πως αυτό που σχεδιάζει είναι προδοσία στο Χριστό.

Ο αγνός ιερέας έρχεται στα συγκαλά του, συνειδητοποιεί το λάθος του και αρχίζει να φωνάζει δυνατά πως ποτέ του δεν θα αφήσει την πίστη του. Οι δεσμοφύλακες ακούνε τις φωνές και τον οδηγούν στον Μουράτ πασά, ο οποίος γίνεται έξαλλος από το θυμό του και βγάζει αμέσως την καταδικαστική απόφαση: θάνατος δι΄ αποκεφαλισμού.

Τον άρπαξαν με τη βία και τον οδήγησαν στο μέρος της εκτέλεσης. Ο δήμιος προσπάθησε δύο φορές να του κόψει το κεφάλι, αλλά δεν το κατάφερε. Την τρίτη φορά έσπασε το σπαθί! Για να τελειώνει, βγάζει το μαχαίρι από τη ζώνη του και του κόβει το λαιμό, όπως σφάζουν τα πρόβατα! Το σώμα του έμεινε άταφο για τρεις ημέρες για παραδειγματισμό. Ύστερα  το πήραν οι ευλαβείς Χριστιανοί και το έθαψαν μέσα στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Γαστούνης, δίπλα στον τάφο του αγίου Πανάγου Σισίνη, ο οποίος είχε αποκεφαλιστεί πέντε μέρες πριν και στη συνέχεια οι δήμιοι είχαν ψήσει το κεφάλι του και το είχαν πετάξει στα σκυλιά για να το φάνε, χωρίς εκείνα να το πειράξουν.

Ήταν 9 Μαρτίου 1716. Την ίδια μέρα μαρτύρησε ένα ακόμα παλικάρι ο Κανέλλος και πενήντα ανώνυμοι νεομάρτυρες.

Υπ.