"...Ο Παράδεισος, τρελούς, μωρούς θα είναι γεμάτος, που από τώρα καρτερούν να μπούνε με την βία μέσα Του και να συνομιλήσουν με τους Αγίους, την Παναγία και τον Χριστό μας..."

(Επισήμανση "αμφοτεροδέξιου": 

Βλέπεις; Όλοι το ίδιο πράγμα λέμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο...

Στην ίδια "θεό-τρελη" συνομοταξία ανήκουμε,τις ίδιες ώρες - κυρίως βραδυνές ή και μεταμεσονύκτιες ενίοτε...- -"κυκλοφορούμε". 

Και στον ίδιο "Προορισμό" ποθούμε με όλο μας το είναι να φτάσουμε...)

Τηλε-όραση μία Πρόβα Ζωής...

Είσαι μόνος σου, το βράδυ και δεν έχεις τι να κάνεις. Αντί να ανοίξεις την τηλεόραση, για να σου κάνει παρέα η φασαρία του κόσμου της, εσύ θέλεις αληθινή και ήσυχη και χρήσιμη παρέα...
Τοποθετείς μία Εικόνα Αγίου, σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού σου και αν έχεις και ένα βιβλιαράκι, με τις αντίστοιχες Παρακλήσεις Του.
Και λες από μία προσευχούλα σε κάθε Άγιο και στην Παναγία και στον Χριστό μας, στα διαφορετικά δωμάτια που βρίσκονται οι Εικόνες Τους...
Τόσο απλά. Γεμίζεις την ησυχία της μοναξιάς σου και μεταμορφώνεις τα βράδια σου...

Και ντρέπεσαι όταν ανοίγεις την πόρτα του κάθε δωματίου, γιατί μέσα βρίσκεται ο Θρόνος του κάθε Αγίου... Ένας επίγειος Θρόνος πολλών πνευματικών αγώνων, θλίψεων, δακρύων και χαράς, υπομονής και ελπίδας, από έναν Άνθρωπο που πάλεψε, της μοναξιάς, τους λογισμούς και του βίου Του, τους πειρασμούς, σταυρώθηκε και τώρα θριαμβεύει αιώνια, κοντά στον Κύριο.
Και ταπεινά ζητάς συγχώρεση, νιώθεις πόσο αμαρτωλός είσαι, μπροστά στον κόπο, που πέρασαν και στην Δόξα Τους, που ενδύθηκαν.
Τι να αιτηθείς; Πως να Τους μιλήσεις;
Όταν δεν έχεις αγωνιστεί, δεν έχεις καν προσπαθήσει, σαν Εκείνους, που θέλεις να συναναστραφείς...
Πως να διακόψεις τις ουράνιες δοξολογίες Τους και τις προσευχές Τους για εσένα και για όλο τον κόσμο;
Βλέπουν την εξορία σου και ζούνε την Δόξα του Κυρίου και κλαίνε περισσότερο από εσένα, για εσένα, μέσα στην Χαρά Τους την Αιώνια.
Και δάκρυα καταθέτεις, με τις προσευχές σου, στα πόδια Τους... Δεν ζητάς πράματα... Ζητάς να δεις, να αισθανθείς τι πρέπει να κάνεις, σε αυτόν τον εφήμερο κόσμο και στην διορία που σου δόθηκε, για να διορθωθείς...

Πες μου, εσύ που είδες τηλεόραση, έμαθες κάτι για τον εαυτό σου, για τον σκοπό της ημέρας σου, που τελείωσε;
Η δική μου τηλε-όραση είναι η ησυχία της φτωχής προσευχής μου, που ζητώ λίγο από το Φως Τους... Να δω για να ευφρανθώ, να πάρω δύναμη να γλυκαθώ, να αγωνιστώ και να συντριβώ...

Εγώ, που μονολόγησα λίγο, μαζί Τους, έμαθα πόσο ανάξιος είμαι, να βρεθώ κοντά Τους, όταν έρθει η Ώρα... Και κάθε πρωί, βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού μου, πιο ήσυχος και προσεκτικός, να φανώ πιο ανθρώπινος στους ανθρώπους, που ζούνε για τον ίδιο Σκοπό και που θέλω να συγκατοικήσω αιώνια μαζί Τους... Τα βραδινά δάκρυά μου, μαλακώνουν τους εγωισμούς μου και την καρδιά μου, στον πόνο του αδερφού μου και βλέπω περισσότερες αρετές και ομορφιές στον κόσμο μου, κρυμμένες ή φανερές, που πρέπει να αποκτήσω... Και η ημέρα μου, δανείζεται την ησυχία της νύχτας, που πέρασα και κρατά τον νου μου, στον επερχόμενο Θάνατο και την καρδιά μου, στην Ανάσταση κοντά Του...

Εσύ που σκότωσες την ώρα σου στην τηλεόραση, αγάπησες και άκουσες τον εαυτό σου;
Φρόντισες η συνείδησή σου να γίνει φίλος σου;
Είδες τις ομορφιές του κόσμου; Απομάκρυνες τους θορύβους του;

Το βράδυ όταν μιλούσα στις Εικόνες Τους, μου απαντούσαν με δάκρυα στα μάτια μου και έντονους λυγμούς στην καρδιά μου. Έβλεπα έναν κόσμο που τρέχει για να σωθεί. Έναν ζωντανό Άδη, που το Άγιο Πνεύμα προσπαθεί να μεταμορφώσει, να στερεώσει και να ομορφύνει. Έβλεπα ανθρώπους, μαζί και τον εαυτό μου να πνίγονται στην τρικυμία του κόσμου, να πονούν, να φωνάζουν. Άκουγα καρδιές που απλώνανε χέρια να αγκιστρωθούν από τον Ουρανό Του και να σωθούν. Και τρόμος, φόβος και δάκρυα με κατακλύζανε. Όμως είχα την Εικόνα του Χριστού μπροστά μου και των Αγίων Του και της Παναγιάς, τα γλυκύτατα χαμόγελα, που μου λέγανε... έλα, έλα σε μας και μην φοβάσαι... Με δάκρυα στα μάτια προσπαθούσα να σηκωθώ και να περπατήσω, επάνω στο πυρ και στου κόσμου την άβυσσο... 
Και το πρωί αποφάσισα να αφήσω τα Δώρα Τους, τα δάκρυα της Γνώσεως, στο πετραχήλι του πνευματικού μου, στο Φοβερό Μυστήριο της Εξομολόγησης, εκεί που το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται επάνω μου και με βαπτίζει με Πνεύμα Άγιο και Φως και μου δίνει το Ακατανόητο να περπατώ χωρίς να βυθίζομαι ξανά, στης αμαρτίας τα σκοτεινά βάθη...

Εσύ πες μου, μετά το ξενύχτι σου στην τηλεόραση, άλλαξε η ζωή σου, η ψυχολογία σου;
Είδαν Φως τα μάτια σου; Πόσο μακριά μπορείς να δεις, μέσα από αυτό το κουτί;
Άλλαξε η μέρα σου; Έγινε πιο φωτεινή;
Γιατί εγώ, όταν κοινώνησα, εξομολογούμενος ότι με βάραινε, ένιωσα σαν πουλί να πετώ και δεν με αγγίζουν οι κινδυνολογίες και οι απειλές του κόσμου. Μάλιστα χαίρομαι που ζω μία εποχή, που οι Άγιοι θα ζήλευαν... Χαίρομαι μέσα σε τόση γνώση, πλούτη και επιστήμες, να ζω τα ακατανόητα Μυστήρια της Εκκλησίας των πτωχών... Χαίρομαι να πτωχαίνω σε εγωισμούς και γνώσεις, που άλλοτε καμάρωνα και να μιλώ λιγότερο, να ακούω περισσότερο τους ανθρώπους και να μαζεύω, να μαζεύω αληθινές Γνώσεις...

Εσύ; Γιατί είσαι φοβισμένος και κουρασμένος;
Γιατί αναλώνεσαι στον θόρυβο του κόσμου;
Γιατί δεν νιώθουμε το ίδιο, ενώ ζούμε στον ίδιο κόσμο;
Γιατί δεν έχεις ησυχία αδερφέ μου, ακόμη και μέσα στο σπίτι σου;
Βλέπεις τον Ουρανό Του, το χάλι μας, πως ξεπλένεται με το Αίμα της Αγάπης Του, κάθε Κυριακή;
Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου στο Φως, που έχει η Εκκλησία Του;
Μία Πύλη Παραδείσου στην γη της εξορίας μας είναι, και ανοίγει, τόσο όσο εμείς θέλουμε και Εκείνος κρίνει...

Μην με θεωρήσεις τρελό, αλλά ο Παράδεισος, τρελούς, μωρούς θα είναι γεμάτος, που από τώρα καρτερούν να μπούνε με την βία μέσα Του και να συνομιλήσουν με τους Αγίους, την Παναγία και τον Χριστό μας.
Για αυτό σου λέω, κόπιασε μαζί μου, σταύρωσε τα άσχημά σου, ξέπλυνε την συνείδησή σου και μεταμορφώσου, με τα Μυστήρια της Εκκλησίας Του και του σπιτιού σου...
Πρόβαρε την νέα σου ζωή...
Η ζωή μας είναι πρόβα, δεν είναι τρέλα!
Και η προσευχή, δεν είναι μονόλογος, όπως η τηλεόραση και τόσα μάταια πράγματα, που σκοτώνουν πραγματικά τον χρόνο σου!

Πρόβα Ζωής Αιώνιας, είναι η ζωή μας και μην μείνεις ανεκπαίδευτος και άγευστος, στους τοίχους του σπιτιού και του κόσμου σου. Δραπέτευσε μέσα από την Εκκλησία και ζήσε, Μεταμορφωμένος και ταπεινός, την Ακατανόητη Ευτυχία των δακρύων της πραγματικής Ζωής, του Θείου Έρωτος, που προβάλει στο Άγιο Θυσιαστήριο του Ιερού της Εκκλησιάς, που αισθάνεσαι... Είναι μεγάλη η Δόξα και η Αγαπητική Θυσία, που λαμβάνεται από το Μυστήριο της Αγίας Τράπεζας και δίδεται σε μία μεταλαβιά...
Το αισθάνεσαι, θέλεις να Το κατανοήσεις, να Το υποδουλώσει και να Το κάνει κτήμα, η λογική σου. Μην κουράζεσαι να κατανοήσεις, Αυτόν, που δημιούργησε την λογική σου για να τραφείς στο σώμα και που από σάρκα είναι και αυτή. Ζήσε τι αισθάνεσαι και επιδίωξε περισσότερα. Δεν έχει ο κόσμος την Γνώση του Παραδείσου και την Αληθινή Μετάνοια, για να χορτάσει την περιέργειά σου και την δίψα σου και να σε σώσει από την νωθρότητά σου. Ο Κύριος δίνει τέτοια Αγαθά...

Κι ο Θεός δεν είναι σκληρός μαζί μας. Είναι ένας Ταπεινός Θεός Αμετάβλητης Αγάπης, που συνεχώς θυσιάζεται να μας μεταμορφώσει, να αντέξουμε την Δόξα Του. Και αν εμείς προσπαθήσουμε να μιλήσουμε μαζί Του, με την λιγοστή μολυσμένη, κοσμική αγάπη που έχουμε, θα νιώσουμε μόνοι μας και την προσευχή μας, σαν μία άκαρπη φαντασία και πλάνη. Μα αν διαβούμε την Πύλη της Εκκλησίας Του, που εδραίωσε στην γη που πατούμε, με δάκρυα για την κατάντια μας, μπαίνουμε ξανά στον ίδιο κόσμο, της καθημερινότητάς μας, αλλά ακατανόητα, σε κόσμο Αληθινής Αγάπης, Θυσίας, Ανθρωπιάς και αμέτρητων Ουράνιων Αρετών, που δεν βλέπαμε. Και η Χαρά είναι μεγάλη, να κοπιάζουμε, να μαζεύουμε με δάκρυα τέτοιους καρπούς, που πριν προσπερνούσαμε τυφλοί, μέχρι να φθάσουμε το Φως Του, με τα μάτια μας, από τα δάκρυα, έτοιμα και καθαρά, να δούνε... Και η Γλύκα μεγάλη στο δρόμο Αυτόν, τον ανηφορικό, αλλά μοναδικό και πανέμορφο, να ζεις και να διαβαίνεις μόνο...

Μην σωπαίνεις. Μίλα Τους. Μίλα παντού, σε Εκείνον, που είπε ότι οι Αιώνες θα περάσουν, Αυτός όμως όχι!
Κάνε το σπίτι σου Παράδεισο, με τις Εικόνες των Αγίων Του, της Παναγίας μας και την Δική Του Εικόνα.
Και ζήσε. Προσπάθησε να δεις, να αισθανθείς τι σε περιμένει...
Μην περιμένεις να ζήσεις το Θαύμα της Μεταμόρφωσης, εάν δεν το επιδιώξεις. Επιθύμησε τον Ουρανό Του και βίασε τον παλιό εαυτό σου, που αναπαύεται στην γη, έως ότου θαφτεί σε αυτήν.
Ζήσε τον Χριστό, τον Προαιώνιο Κύριο με την αθάνατη ψυχή σου. Με τα άφθαρτα συστατικά σου, επικοινωνείς με τα Αιώνια και Αθάνατα Επουράνιά Του.
Και αυτό είναι το πρώτο Θαύμα που θα σου συμβεί στις μέρες μας! Να σε θεωρούν τρελό και αμόρφωτο και ας έχεις τα λογικά και τις πιστοποιήσεις τους, για να τραφείς και στο σώμα...
Τα πτυχία τους, είναι για να τρως και να πεινάς και να φθείρεσαι μαζί τους, ενώ οι προσευχές σου, είναι για την ψυχή σου, που θα ζήσει και θα ενδυθεί σώμα αφθαρσίας κοντά Του.
Πάρε πιο πολύ Εκείνα, που θα μείνουν κοντά σου, για πάντα και άφησε τον κόσμο...
Δες τι μας περιμένει και θα δεις πόσο όμορφη είναι αυτή η μικρή ζωή, με τις δυσκολίες και τους πειρασμούς της. Αλήθεια πόσο μικρή είναι, για τόσο μεγάλα Πράματα...!

Προγεύσου το Μάννα, που πέφτει στην Εκκλησία Του, τις Κυριακές, και που σε ανδρειώνει για μία επίγεια εβδομάδα αληθινής επιβίωσης και σε μεταμορφώνει, λίγο-λίγο για μία Αιώνια Ουράνια Ζωή...
Δες πόσοι από αυτούς που κατέκρινες, θα σωθούν και θα γίνουν Άγιοι και Απόστολοι και Μάρτυρες...
Κατέκρινε τον εαυτό σου, που τα βράδια, ενώ εσύ αναπαύεσαι και κινδυνεύεις να τελειώσει ο χρόνος σου, εκείνοι αγωνίζονται, προσεύχονται και εμφανίζονται ως αμαρτωλοί στα μάτια σου, για να λάβουν το Στεφάνι και της κατακρίσεώς σου!

Προσευχήσου σαν να Τους μιλάς και σύντομα θα σου μιλήσουν, οι Άγιοι. Και ο Φιλάνθρωπος Χριστός ξέρει τι πρέπει να δεις, να μάθεις, να τραφείς... Πατέρας σου είναι. Φαίνεται ότι δεν σε ακούει, αλλά τρέχει από Αγάπη για εσένα, περισσότερο από ότι νομίζεις, όταν κλαψουρίζεις. Δεν μπορούν τα μάτια σου να βλέπουν, τι κάνει Αυτός ο Πατέρας, για εσένα... Ζήτα συγχώρεση και όχι πράματα ανούσια...
Η προσευχή σου είναι Φοβερός διάλογος. Διάλογος θνητού και αθανάτου μέρους σου, ανθρώπου και Δημιουργού Του, ταυτόχρονα.
Όχι όπως γνώριζες...
Όχι όπως συνήθισες σε αυτόν τον κόσμο, να γίνετε ένας διάλογος, εξωτερικά μεταξύ εξωτερικών ανθρώπων.
Η προσευχή αποδιοργανώνει, οδηγεί πρώτα σε επώδυνη αυτογνωσία και μετά σε Ίαση και Γνώση... Και όσο περισσότερο επιθυμείς το πρώτο, τόσο οι Θεωρίες πληθαίνουν...

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την Προσευχή που δίνει ο Κύριος, σε αυτούς που προσπαθούν να προσευχηθούν με το πνεύμα, την ψυχή τους, μέσα και έξω από την Εκκλησία Του, με την καρδιά τους ανοιχτή σε κάθε έλεγχο, από Εκείνον...

Μην με τραβάς να ανοίξω την τηλεόραση και να κατευθύνω τις αισθήσεις μου, στα μάταια του κόσμου σου και τα βράδια μας. Έλα και προσευχήσου μαζί μου, γονάτισε και ζήσε και κλάψε μαζί μου, για όσα έχασες τόσα χρόνια και βλέπουν τώρα και τα δικά σου μάτια...
Ο κόσμος πανέμορφος και ακίνδυνος είναι, μόνο μέσα στο φρούριο της ψυχής μας, με τον Κύριο παρέα μας...
Τα λόγια μου, ελπίζω να σε ελκύσουν, παλιέ φτωχέ εαυτέ μου και να προγευτείς όλα Εκείνα, που δεν μπορώ να σου μάθω, όπως συνήθισες να κατανοείς...
Είθε ο Κύριος να μου δώσει την Δύναμη, να σε τραβήξω μαζί μου, κοντά Του, δύσπιστε εαυτέ μου. Από τον Θάνατό σου, στην Ανάστασή μου...
Με αγάπη, για τον Ζωντανό Χριστό της Σωτηρίας μας.
Άσωτος Υιός.