Τον Κόμπι από εψές τον κλαις. Τον Κακαουνάκη τόνε θυμάσαι;

Αγάπες και λουλούδια.

Να τα βράσω όλα τούτα.

Ξέρεις ποιος μου' ρθε τώρα δα 
στον ανισόροππο τον νου μου 
με την συντριβή
και τους συντετριμμμένους, 
που μείνανε πάλι πίσω 
να κλαίνε όσους χάσανε;

Τον Κακαουνάκη τόνε θυμάσαι;


Πόσο ντόμπρος και δυνατός ήντανε τότε στα δελτία τα βράδυα;

Από τότε σα να έχω να δω τηλόραση.

Όλοι τόνε φοβόντουσαν και τόνε σέβονταν.

Και του βαράγανε προσοχή 
σα να΄ταν Ταγματάρχης.

Τώρα;

Ποιος τόνε θυμάται τώρα;

Του ανάβει κανείς κανένα κερί;

Τονε μνημονεύει τον Νικόλα καμία Αγία Πρόθεση;

Δεν ξέρω ποιος τα νιώθει αυτά τα παράδοξα 
και θεό-τρελα
που σου λέω πάλι ο ξεκούτης.

Και τι σχέση μπορεί να΄χουν τα φευγιά 
ενός "πανίσχυρου" δημοσιόγραφου 
μ΄εκείνο ενός "δγιάσημου" αθλητή;

Και που να ξέρω εγώ;
Δεν μου΄χεις πει να σας λέγω ότι σκέφτουμαι;

Και σα να ταιριάζει, μου φαίνεται εδώ,
αυτό που μια βολά άκουσα στην Εκκλησιά μας
από κάποιον άφθαστο προσκεκλημένο πΑππούλη.

"Ο δεινάμενος χωρείν, χωρείτω"
(κοίτα να τα δγιορθώνεις τα ορθογραφικά, 
σου 'χω πει. - )

"συν αυτώ"· 
{Δεν διορθώνουμε τίποτα, μπάρμπα. 
Και τα ορθογραφικά σου μας αρέσουν 
και όλα σου.
Μήπως θα τα δεις και ποτέ;}

Κύριος Τίποτας, λοιπόν, 
που σου΄λεγα και τις προάλλες.

Το μπορείς;

Έτσι σου παραγγέλνει ο μπάρμπας σου, γιε μου.

Σκέψου τα.

Και συμπάθα με και πάλι.

Και πες και στους δικούς σου,
που με ψάχνουν, μου΄πες να με βρουν,
πως δεν είν΄τα μούτρα μου για δημοσιότητες.

ΥΓ:
Ο Μεγαλοδύναμος Θεός μας
να αναπάψει τις ψυχούλες ολονών.
Του Τζον, της Κάρι,
του Τόνι,
της Τζιάνα, της Αλίσα, 
της Σάρα, της Πέιτον,
της Κριστίνα,
του Άρα, του πιλότου.
Και του Κόμπι και της Γιάννας του,
που χάρις σ΄αυτούς μνημονεύουμε και τους υπόλοιπους...

Καλό Παράδεισο!
(και αλί σε μας τα γερόντια,
 που μένουμε πίσω να ταλαιπωρούμε 
τον κοσμάκη...)

Γειά και χαρά.

Ο μπάρμπας σου.-