"Μα δεν μου ἀρκεῖ να τα πεῖς παιδάκι μου. Και οι φίλαθλοι στο γήπεδο φωνάζουνε. Γκολ μπαίνει με τις φωνές; Δεν μπαίνει… ἁπλό δεν εἶναι;"

+ π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος:
Ἀποκτῆστε μία ἄλλη νοοτροπία καὶ βοηθῆστε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. 
Μὴ σκανδαλίζετε τοὺς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου...
Νομίζουμε ὅτι πάντα ἐμεῖς κάνουμε κάτι σπουδαῖο. 
Ἂν εἶναι σπουδαῖο, τὸ ξέρει ὁ Θεός, μπορεῖ καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι γιὰ λίγο. 
Πίσω ἀπ΄ αὐτὸ εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸ ἐπιτρέψει νὰ γίνει καὶ νὰ τὸ καταλάβω, ἀλλοίμονο ἂν πῶ τὸ ἔκανα ἐγώ. 
Ξέρετε πόσο τραγικὸ εἶναι νὰ πεῖτε σ΄ ἕναν ἱερέα μετὰ τὴν Λειτουργία «ἂχ πάτερ, πόσο ὡραία Λειτουργία κάνατε!», εἶναι Κόλαση αὐτό. 
«Πόσο ὡραία λειτουργία κάνατε»… 
Ὁ Θεὸς δὲν ἔκανε τὴν Λειτουργία; 
«Ἂχ πάτερ, τί ὡραῖο Εὐχέλαιο κάνετε, ἐλᾶτε νὰ μοῦ κάνετε σπίτι». 
Λέω «ἐγὼ δὲν ἐνορίτης», «σᾶς παρακαλῶ, ἐγὼ ἐσᾶς θέλω». 
«Γιατί βρὲ παιδάκι μου, νὰ μὲ κολάσεις;». 
Τὸ πιάνετε; 
Μὴ σκανδαλίζετε τοὺς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου!
Αὐτὰ ὅλα τὰ κάνει ὁ Θεός. 
«Ἂχ πάτερ, πόσο ὡραία ἀναπαύτηκα ποὺ ἐξομολογήθηκα..». 
Θὰ μὲ πιάσει ἔπαρσις ἒ; 
Καὶ ὅταν τὸ ξέρω, μὲ πιάνει τὸ ἀνάποδο καὶ μαλώνω μερικούς. 
Νὰ πῶ «ἐγὼ μαλώνω κιόλας ἒ;» γιατί ὄχι; 
Ἐγὼ τὸ ΄κανα; 
Καὶ ὅταν ἐξομολογεῖσαι, σοὺ ΄κανα κάτι ἐγώ; 
Ἐξομολόγηση σημαίνει λὲς τὰ ἁμαρτήματά σου. Ἐγὼ τὰ καθάρισα; 
Ἐγὼ τὰ συγχώρεσα; 
Εἶμαι ὄργανο τοῦ Θεοῦ. 
Καὶ στὸ τέλος – τέλος, διαβάζω μία εὐχή νὰ συγχωρεθεῖς. 
Ἔλα μίλα μου 10 ὧρες, ἂν ἤμουν «ψυχοθεραπευτής», θὰ βγάλω ἐγὼ κανένα δαιμόνιο ἀπὸ μέσα σου, καμμιὰ ἀρρώστια, καμμιὰ ἁμαρτία; 
Θὰ μιλᾶς, θὰ μιλᾶς, θὰ μιλᾶς, καὶ ἐγὼ θὰ σὲ ἀκούω, θὰ σὲ ἀκούω, θὰ σοὺ δίνω ἀπαντήσεις καὶ θὰ πεῖς «ἒ, τὰ ΄πα». 
Μὰ δὲν μοῦ ἀρκεῖ νὰ τὰ πεῖς παιδάκι μου. 
Καὶ οἱ φίλαθλοι στὸ γήπεδο φωνάζουνε. 
Γκὸλ μπαίνει μὲ τὶς φωνές; 
Δὲν μπαίνει… ἁπλὸ δὲν εἶναι;

Ἀποκτῆστε μία ἄλλη νοοτροπία. 
Παρακαλῶ βοηθῆστε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ βοηθῆστε καὶ τοὺς πνευματικούς. 
Σᾶς παρακαλῶ, εἶναι πολὺ σπουδαία θέματα αὐτά. Καὶ εἰδικὰ γιὰ τὴν ἐξομολόγηση, βρῆκα εὐκαιρία τώρα, ἐσεῖς τί καταθέτετε! 
Πόση μετάνοια καταθέτετε καὶ πόσο λὲς αὐτὰ ποὺ ἔχεις νὰ πεῖς. 
Ἔρχεται μία καὶ μοῦ λέει «πάτερ σήμερα θὰ σᾶς ἀπασχολήσω πάρα πολλὴ ὥρα». 
Λέω «πόση ὥρα;». 
Λέει «καμμιὰ ὥρα θέλω». 
Λέω «στάσου, ἔχω μετρήσει πῶς μπορῶ σ΄ ἕνα λεπτὸ μέσα, νὰ λέω 60 ἁμαρτήματα. 
Τώρα μία ὥρα εἶναι 60 λεπτὰ * 60. 
Ἄρα ἔχεις 3600 ἁμαρτήματα». 
Λέει «ὄχι». 
«Γιατί θέλεις μία ὥρα λέω;». 
Βλέπετε, νομίζει ὅτι μὲ τὸ ποὺ θὰ μιλήσει πολύ, θὰ συγχωρεθεῖ ἒ... 
Κι ἂς μιλήσει πολύ… θὰ ΄χει μετάνοια; 
Τίποτα δὲν ἔγινε. 
Κι ἐγώ ὁ βλάξ, ὁ βλάξ, ἂν κάτσω καὶ τὴν ἀκούσω, δὲν τὴν βοήθησα.
Αὐτὴ εἶναι ἡ νηπτικὴ θεωρία, ὅτι ὅλα βρίσκουν ἕνα ἄλλο κάλος, ὅλα τὰ κάνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. 
Ὅ,τι κάνουμε, τὰ κάνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ξεχνᾶμε.

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,
ἀπὸ τὴν 3η καλοκαιρινὴ ὁμιλία πού πραγματοποίησε 25/07/13.

http://hristospanagia3.blogspot.com/2019/05/blog-post_59.html?m=1

(εμείς από την Theodoula Paraskeuopoulou)