Η Ποιότητα του Θεού και η "πχιότητα" των ανθρώπων...

 

Έχω μια ενοχλητική αίσθηση τον τελευταίο καιρό, χωρίς να καταφέρνω να την προσδιορίσω.

Σήμερα το πρωί, μου ήρθε μία εικόνα, που νομίζω ότι περιγράφει καλύτερα αυτή την αίσθηση:

Νιώθω ότι είμαι ανάμεσα σε δύο τηλεβόες, οι οποίοι τσιρίζουν μέσα στα αυτιά μου διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα, κι εγώ στη μέση προσπαθώ να αντέξω την πίεση των ντεσιμπέλ.

Χάθηκε η ποιότητα του Θεού στον καθημερινό λόγο.

Όποιος προσπαθεί να πει κάτι, το λέει φωνασκώντας, απειλώντας, βρίζοντας πολλές φορές, εξαναγκάζοντάς με να τον πιστέψω και να κάνω αυτό που λέει.

Ενώ η ποιότητα του Θεού είναι εκείνη η δύναμη που κάνει τον λόγο ψιθυριστό, διακριτικό, ευγενικό, γεμάτο από πληροφορία και από ελευθερία.

Μάλλον όλοι βιάζονται να αλλάξουν τον κόσμο, γι’ αυτό φωνάζουν· για να προλάβουν να τον αλλάξουν αυτοί.

Ενώ ο Παντοκράτωρ, συνεχίζει να ψιθυρίζει τον Λόγο της ελευθερίας σε όσους έχουν αυτιά για να ακούν.

Γ.Β. ι.