"Ελένη, παιδί μου που πας; Τί πας να κάνεις; Εγώ σε αγαπάω..." |Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής. Ο Ποιμένας που όρμησε στα κακοτράχαλα και γεμάτος πληγές έψαξε (και βρήκε) το ένα, το μοναδικό του αρνί...

Χθες η ημέρα της εορτής ενός μεγάλου Αγίου.

Κλείνει με την ανάμνηση ενός θαύματος που επετέλεσε, ενώ ήταν ακόμα εν ζωή ο Άγιος και Μεγάλος Αμφιλόχιος.

Μας λέει λοιπόν ο Άγιος Αμφιλόχιος, της ιεράς νήσου Πάτμου.

Την τραγική ώρα της απόγνωσης...

[Ήταν μεσημέρι.

Έλεγε αδιαλείπτως την Ευχή.

Τότε ακούει μια φωνή:

" Πήγαινε στην Ικαρία. Η Ελένη κινδυνεύει."

Τρέχει.

Στο λιμάνι.

Όπως ο Ποιμένας που ορμάει στα κακοτράχαλα και γεμάτος πληγές ψάχνει το ένα, το μοναδικό του αρνί, έτσι και Εκείνος διέσχισε τη θάλασσα.

Φτάνει στην Iκαρία.

Αναζητά την άγνωστη Ελένη.

Του δείχνουν μια ηλικιωμένη γυναίκα στο λιμάνι.

Ήταν η στιγμή που είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει.

Χωρίς κανένας να το έχει καταλάβει.

Να πεθάνει από μοναξιά.

Από εγκατάλειψη.

Από απελπισία.

Είναι ολομόναχη.

"Μην κλαις, μην απελπίζεσαι,"

της λέει ο Άγιος Αμφιλόχιος.

"Εγώ θα γίνω ο Πατέρας σου.

Ο πνευματικός σου.

Το στήριγμά σου.

Αναθάρρησε και ακολούθησέ με."

Η γυναίκα σώθηκε.

Παρηγορήθηκε.

Συνέχισε τον τραχύ δρόμο της ζωής.

Ήξερε όμως ότι ο Κύριος στέλνει την στιγμή της απελπισίας τους Εκλεκτούς Του.

Ότι ζει Κύριος μέσω των Αγίων.

Ότι δεν υπάρχει πιο πολύτιμο αγαθό από τον Άγιο...]

~ από την Όλγα Μαράτου