«Ήταν βράδυ, διάβαζα τον Εσπερινό.
Ήμουν ακόμη μόνη σ’ αυτόν τον άγιο τόπο, που μ’ έφερε ο Κύριος να Τον υπηρετήσω.
Και, ξαφνικά, ακούω βήματα που ξεκινούσαν από το βάθος του τάφου και τα οποία προχωρούσαν στην αυλή και έφταναν στην πόρτα της Εκκλησίας.
Τα βήματά του, τόσο ακούγονταν δυνατά και σταθερά, ώστε ένιωσα μέσα μου ότι ήταν άνθρωπος με δυνατό χαρακτήρα.
Είναι αλήθεια ότι ήταν η μοναδική φορά που φοβήθηκα.
Αισθάνθηκα το αίμα μου να μουδιάζει στο κεφάλι μου και, από το φόβο μου, ούτε που γύριζα πίσω μου να δω.«
»Τότε, γύρισα και τον είδα·
Ήταν ψηλός στο ανάστημα, με μάτια μικρά στρογγυλά, με ελαφρές ρυτίδες στην άκρη.
Τα γένια του έφθαναν και κάλυπταν το λαιμό και, κάπως, εδώ κι εκεί, με χάρη διχάζονταν στα πλάγια και μπροστά, λίγο σγουρά, χρώματος μαύρου.
Ήταν με όλη τη μοναχική αμφίεση· στο αριστερό του χέρι υπήρχε φως υπέρλαμπρο και το δεξί του χέρι ευλογούσε.«
»Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση και χαρά ανεκλάλητη.
Πήρα θάρρος και δύναμη.
Ο φόβος εξαφανίστηκε.
Τον ένιωσα δικό μου άνθρωπο και του είπα·
–Συγχώρεσέ με!
Αύριο, μόλις ξημερώσει ο Θεός τη μέρα, θα σε περιποιηθώ!…
»Κι αμέσως έγινε άφαντος και συνέχισα τον Εσπερινό μου με ειρήνη.
Το πρωί, μετά την ακολουθία του Όρθρου, πήρα τ’ αγιασμένα οστά και τα καθάρισα από τα χώματα, τα έπλυνα καθαρά, και τ’ απόθεσα στο Ιερό σε μια παλιά θυρίδα, αφού άναψα κι ένα καντηλάκι.«
»Το βράδυ της ίδιας μέρας, βλέπω στον ύπνο μου τον όσιο Άνθρωπο του Θεού, όρθιο μέσα στην Εκκλησία, αριστερά όμως και κοντά στον Άγιο μια περίλαμπρη, ωραιότατη εικόνα του Αγίου, που την κρατούσε με το ένα του χέρι αγκαλιασμένη.
Ήταν από παλαιό ασήμι σφυρηλατημένη και με το χέρι εργασμένη.
Δίπλα του, βρισκόταν ένα μανουάλι κι εγώ του έβαλα μια λαμπάδα αναμμένη από καθαρό κερί.
»Και τότε άκουσα την φωνή του να μου λέγει:
– Σ’ ευχαριστώ πολύ! Ονομάζομαι Ε φ ρ α ί μ !
»Πέρασε αρκετός καιρός και είχα μέσα μου απορία για τούτο το περιστατικό.
Μια μέρα, μετά το τέλος του Εσπερινού, καθώς άπλωσα το χέρι μου για να κλείσω την πόρτα της Εκκλησίας, ακούω τρία κτυπήματα σαν από κεχριμπαρένιο κομπολόι.
Κατάλαβα ότι ήταν ο Άγιος.
Μπήκα στο Ιερό, διότι εκεί είχα τοποθετημένα τα άγια του λείψανα, άναψα ένα κεράκι και προσκύνησα.«
»Αλλά, τι να πω και τι να λαλήσω για την ουράνια εκείνη ευωδία που ανέπεμπαν τα λείψανά του!
Χείμαρρος πραγματικός, πλημμύρισε όλο μου το είναι!
Αισθάνθηκα μέσα μου τον Παράδεισο!
Μα και την ταπεινότητά μου μέσα σ’ αυτό το μεγαλείο!...».
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗ
ΜΑΚΑΡΙΑ ΔΕΣΥΠΡΗ
(1911–1999)
[ Διαβάστε τη συνέχεια του συγκλονιστικού κειμένου από το ιστολόγιο
«Το Ειλητάριον»·
https://toeilhtarion.blogspot.com/2019/05/blog-post_5.html
Ο άγιος οσιομάρτυς Εφραίμ, ο νεοφανής και θαυματουργός άγιος των χαλεπών ημερών μας, να ενισχύει και να σκεπάζει τις καρδιές μας, τη ζωή και τον αγώνα όλων!
Βοήθειά μας και καταφυγή μας, η μεγάλη, θαυμαστή και πατρική πρεσβεία του!... ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου