~ Γιατί το μαρτύριο του Αγίου ηταν τόσο σύντομο σε σχέση με άλλους μεγαλομάρτυρες;

 

Φύλαξε αμίαντη στον εαυτό του τη Θεία Χάρη

που έλαβε κατά το βάπτισμα

και ούτε στο νου του, λέγει,

δεν καταδέχθηκε ποτέ να βάλει ο Άγιος

κάτι από τα μη θεοσεβή…

Και βλέποντας τον ο καρδιογνώστης Θεός,

τόσο αιχμαλωτίσθηκε από το νοερό κάλλος του,

ώστε να ευδοκήσει να σκηνώσει μέσα σ’ αυτόν

και να αποτελέσει ένα πνεύμα με αυτόν,

και ξεκινώντας από εκεί να τον κάνει ολόκληρο θείο…

Ο Δημήτριος είχε φθάσει διά της νήψεως ήδη

και προ του μαρτυρίου στην τελειότητα

και στη θέωση και έτσι,

κατά την ανεξερεύνητη βουλή του Θεού,

δε χρειαζόταν παρά ένα σύντομο μαρτύριο,

με το οποίο σαν άλλος πνευματικός στάχυς θα θεριζόταν,

για να συναχθεί στις ουράνιες αποθήκες.

Τα φοβερά βασανιστήρια από τα όποια έπρεπε να περάσουν άλλοι μάρτυρες

υποβασταζόμενοι από την Χάρη του Θεού,

για να δοκιμασθεί έτσι και να ατσαλωθεί η προαίρεσή τους,

δεν χρειάζονταν στον Δημήτριο,

γιατί αυτός «πριν ή γνώναι το κακόν, έξελέξατο το αγαθόν».

Με την νηπτική εργασία, η οποία ήταν θεοδίδακτος,

είχε καταστεί τόσο τέλειος κατά την προαίρεση,

ώστε ο πειράζων,

μη βλέποντας καμμιά πιθανότητα επιτυχίας,

μετά τον πρώτο ανιχνευτικό πειρασμό του σκορπιού,

δεν τόλμησε να επιστρέψει από φόβο

μήπως πολλαπλασιάσει τους στεφάνους του Μάρτυρος…

~ Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

|από τον π.Παντελεήμονα Κρούσκο