~ γράφει η παθούσα (εκ των "συν αυτώ"), Φωτεινή Κέφα
Ένα από αυτά που έζησα κι εγώ.
Μερικοί άνθρωποι όπως εγώ,
έχουμε τεράστια δυσπιστία - απιστία
όσον αφορά την επέμβαση του Θεού
τα λεγόμενα θαύματα ή σημεία.
Έρχεται όμως η πραγματικότητα
να συντρίψει καταλυτικά την θεώρηση μας αυτή.
Τότε που δεν μπορείς να πεις
"ήταν τυχαίο, ήταν να γίνει" και τα συναφή.
Γιατί εκτός από το θαύμα
έχουμε και με άλλο τρόπο την παρουσία Του,
αφού αποφάσισε να συντρίψει την λογική μας
με το υπέρλογό Του.
Όταν γέννησα στα 41 μου τον μικρό μου γιο
κι ενώ ακόμα βρισκόμουν στην κλινική,
ο πρώτος μου που γέννησα στα 17,
διέλυσε σε τροχαίο και τους δύο πνεύμονες του
και πέθαινε.
Ήταν 23.
Βγήκα από την κλινική σε άθλιο χάλι
για να ετοιμάσουμε με τους δικούς μου την κηδεία.
Πήγα να τον δω στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ
και όπως στη βροχή γεμίζουν τα παπούτσια μας νερό,
εγώ τα γέμισα με αίμα γιατί ήμουν λεχώνα.
Γύρισα σπίτι.
Έπεσα κάτω στο χαλί ολόκληρη
και είπα στον Χριστό:
"Εντάξει, δεν θα πω γιατί.
Ξέρω, δεν θέλεις.
Όμως να ξέρεις,
εγώ για Σένα έκανα πέμπτο παιδί
και τώρα φεύγει το πρώτο;
Αν νομίζεις ότι θα αντέξω, πάρε τον.
Όμως εγώ νομίζω ότι θα πεθάνω.
Δεν μπορώ, ελέησέ με,
γιατί θα μείνει κι αυτό το μωράκι ορφανό"...
Το δε μωρό θα μπορούσες
να μου το αλλάξεις με οποιοδήποτε,
δεν το έβλεπα καν.
Πίκρισε το γάλα μου
και ένοιωθα πως δεν ήμουν κανονικός άνθρωπος,
όπως όλοι οι άλλοι.
Είχα λυγίσει από τον πόνο.
Δεν μιλούσα.
Μόνον κοίταζα έντονα τον Χριστό.
Σε μια ύστατη προσπάθεια θα του έκαναν τραχειοτομή
κι εγώ παρακαλούσα να μην γίνει και είναι άσχημος.
Ενώ πέθαινε.
Μια τρέλα.
Δεν πρόλαβαν λοιπόν.
Του έβγαλαν το μπιλάου (ένα μηχάνημα)
και τους μίλησε κανονικά.
Κάνουν ακτίνες και εμφανίζονται νέοι πνεύμονες
εκεί που πριν δεν υπήρχε,
πάρα ένα κομματάκι μικρό από τον ένα.
που είναι προστάτης όλης μας της οικογένειας
και τον φώναζα, ήλθε.
Πήγε στην εντατική,
του χαμογέλασε κι εξαφανίστηκε.
Ο Σπύρος μου.
Δεν γράφω άλλα, διότι πιέζομαι ψυχικά...
Προς δόξαν Θεού μόνον.-
Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου..!
ΑπάντησηΔιαγραφή