♡ Μια ωδή από μια Ελληνίδα μάνα, μέρα που΄ναι, που κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, ήτανε κοριτσάκι και τη λέγανε Ελενίτσα...

 ♡ Ένα παραληρηματικό αριστούργημα 

για τα παιδιά της αλάνας...

Ή ένα αριστουργηματικό παραλήρημα...

Όπως θες πες το, η ουσία δεν θα αλλάξει.

Μια ωδή από μια Ελληνίδα μάνα, 

μέρα που΄ναι,

που κάποτε, 

όχι πολλά χρόνια πριν,

ήτανε κοριτσάκι,

απ΄αυτά μάλιστα που θα μπορούσες 

να τα πεις και "αγοροκόριτσα",

σαν αυτά που σήμερα θες να -προ- ή -επι- βάλεις.

|Από την Ελένη Ζεάκη, 

που άκουγε τους ψιθύρους, 

όπως η ίδια λέει, από μικρή. 

Μια περήφανη πλέον "συν αυτώ" μανούλα 

3 υπέροχων αγοριών, 

που απ'ό,τι φαίνεται, 

θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον...

                            |"αμφ."

"Θυμάμαι, κάτι περισσότερο από 8 ετών που ήμασταν...

Παίζαμε στην αλάνα ποδόσφαιρο. 

Κοντόπευκο, δεκαετία ΄80, τέλη...

Αγόρια εναντίον κοριτσιών στο ποδόσφαιρο.

Φωνές κακό, όλοι μέσα για να φτάσει η μοιρασιά 11 - 11.

Μα από δω... μου από κει ... 

Χαμός!

Όλο φάουλ, όλο υστερικές φωνές, όλοι διαιτητές!

Τα κορίτσια άλλα κι άλλα... 

Εγώ ήμουν από τα άλλα, 

τα δραστήρια γεννημένα για τη θεά μπάλα. 

( Αυτή που γυρίζει...γυρίζει...γυρίζει... 

- κράτα το αυτό το "γυρίζει" για παρακάτω...)

Άλλοι λοιπόν μας εκτιμούσαν 

γιατί ήμασταν παιχτρόνια μεγάλα,

αν και κορίτσια, 

κι άλλοι μας λοιδωρούσαν. 

Το "ίσα μωρή να πλύνεις κανένα πιάτο" 

από αυτές τις συναναστροφές βγήκε...

Χάσμα που ήταν άσμα όμως... 

Τι άσμα λέω; 

Ποίηση! 

Τι ποίηση; 

Επιστήμη ολάκερη να παίζεις με αγόρια. 

Κυρίως να έχεις το σεβασμό τους σε όλα...

Μαθαίναμε τη ζωή μέσα από τη μπάλα, 

ενίοτε και γενικότερα το παιχνίδι.

Ο ισχυρός, 

ο αδύναμος. 

Ο δημιουργικός, 

ο παθητικός. 

Ο γρήγορος, 

ο αργός. 

Ο νευρικός, 

ο χαλαρός, 

ο "πάρ΄τα τα πόδια σου, ρε βλήμα"...

Ο οξύθυμος, 

ο κατευναστικός. 

Ο έξυπνος 

ο χαζός. 

Ο υπομονετικός 

ο ανυπόμονος. 

Ο κοιλιόδουλος 

ο ασκητής.

Όλοι ήταν εκεί, για μια διάδραση σκέτη τρέλα!

Φεύγανε που και που και καδρόνια 

από εκείνα που ήταν πεταμένα στο οικόπεδο...

 Βγαίνανε και στα μπαλκόνια 

και σιχτίριζαν οι γειτόνοι... 

Εμείς εκεί... 

Μπου μπου, "εσύ φταίς, όχι εσύ"... 

"Έλα πάμε πάλι", έλεγε κάποιος 

με αυτοέλεγχο,

υπομονή, 

ηρεμία και λοιπά... 

Οπότε ξαναρχίζαμε από εκεί που μείναμε.

Από εκεί που μείναμε...

Με κάποιες απώλειες και τραυματίες... 

Με τους πεισματάρηδες και με τους φιλόδοξους,

που πίστευαν ότι αυτό το παιχνίδι, 

αυτό, 

σήμερα, 

εδώ και τώρα, 

θα μου πάει καλά... 

Αυτός ο τύπος λοιπόν, 

Βασίλη τον έλεγαν, 

Πολυνίκη τον έλεγαν; 

Δε θυμάμαι...

Μπορεί και τα δύο...

Αυτός έδινε παράταση στο "90 χιλιάδες λεπτά".

Χρόνος δεν υπήρχε είχε χαθεί.

Κάποιοι που αποχώρησαν 

είχαν φάει, 

είχαν κατέβει ξανά 

και μη σου πω είχαν αποκοιμηθεί στο κατώφλι 

να παρακολουθούν τους Σπαρτιάτες μπαλαδόρους, 

τους "εδώ θα σας πατήσουμε"...

Το παιχνίδι συνεχιζόταν. 

Η τράπουλα είχε ανακατευτεί ξανά και ξανά.

Το μέτρημα, άσ΄το, το΄χαμε χάσει:

500 - 2 το σκορ, τα αγόρια μπροστά βέβαια...

Μη σου μετρήσω τα αυτογκόλ των κοριτσιών 

που έχαναν τον προσανατολισμό και ό,τι να΄ναι...

Έτσι κι αλλιώς, τώρα είχε μηδενιστεί το κοντέρ 

και είχαμε ξεκινήσει άλλο αγώνα 

μετά την σύντομη πορεία της ομάδας κοριτσιών 

που ομάδα δεν την έλεγες, 

αφού κάποιες δεν ήξεραν 

ότι παίζεις μόνο με πόδια...

Διχαστικές κυρίες του κομμωτηρίου, τεσπά.

Έγινε μια νέα, ανάκατη, 

με ελάχιστα, ένα - δύο ίσως κορίτσια, 

που έλεγε η καρδιά τους το "μείνε"!

Παίδεμα...

Φτάναμε στο "δεν αντέχω άλλο". 

Μα εκεί! 

Είχε ίντριγκα, ενδιαφέρον πως το λένε;!

Όταν τελείωνε όλο αυτό, 

ήταν όλοι μέσα στη βρώμα, 

...λιγδιασμένοι, 

...γρατζουνισμένοι, 

ίσως εν τέλει και μερικώς 

μετανοιωμένοι με την αίσθηση 

αυτής της κούρασης...

Δεν μιλούσαμε.

Σπάγαμε δεξιά - αριστερά 

με ένα...

"ταλεμπιομετά παναφαωπλυθωπρώτα"...

Δεν είχε σημασία ο λόγος ο άναρχος...

Όλοι ίδια γλώσσα μιλούσαμε εκείνη την ώρα.

Η σκέψη είχε έρθει τώρα στις απειλές του πατέρα,

"άμα έρθεις πάνω, 

θα σου πω εγώ, 

δεν ακούς Ε; 

Ε;"

Όχι δεν ακούς.

Θες και δεν ακούς.

Ρισκάρεις, γιατί θες να αγωνιστείς, ρε φίλε!

Να παίξεις!!!

Συνέπειες; 

Να πληρώσω! 

Άσε με τώρα!!!

......

Μα δα;

Μα δα η κούραση σου έλεγε "που πας", 

όπως ο Βασίλης Καρράς ακριβώς!

Έχει μείνει πράμα άλλο να δώσεις;

Να σε στείλει για τιμωρία, 

να κάνεις καμιά δουλειά ο πατέρας, 

πως να πεις όχι ;

Ωωω την τύχη μου!

Και να δεις, συνέβαινε... 

Οίκτος δεν υπήρχε από τους γονείς, να τα λέμε...

Ε, να που έτσι ήταν καλά!

Όλα σωστά ήταν! 

Έτσι μεγαλώναμε 

και ωριμάζαμε σωστά 

και εγκαίρως.

Στο 2024, σήμερα, ξυπνάω 

και είμαι το παιδί αυτό της αλάνας 

σε συσκευασία συλλεκτική πια...

Περνάω δυσκολίες και βάσανα, όπως όλοι...

Και λέω: 

"Θεέ μου βοήθησε με και φώτισε με σε παρακαλώ!!!"

Μου ψιθυρίζει λοιπόν... 

[Ο Θεός μου ψιθυρίζει, ναι!]

Και μου λέει:

"Παίξε Ελένη μπάλα!"

Αξίζει η μέρα που ξύπνησες 

και με Δόξασες 

και είπες "Σε εμπιστεύομαι" 

και Εγώ παιδί μου, 

ήμουν στο παιχνίδι σου 

και χάρηκα 

και πόνεσα μαζί σου 

και στα άδικα φάουλ διαμαρτυρήθηκα παιδί μου,

μυστικά...

 [Αφιερωμένο στη Χαρά]