Όταν φεύγουν Άνοιξη....

 

    ~ γράφει η εκ των "συν αυτώ",  ΕΛΕΝΑ

 Μήπως το ήξερα κι εγώ;

 

Άλλη άνοιξη δεν μου είχαν φύγει τόσοι πολλοί αγαπημένοι ώστε να γνωρίζω πως αν αυτό συμβεί τέτοιο καιρό, ετούτοι τριγυρίζουν (λίγο πριν τον ουρανό) στους κήπους μας. 

Αναζητώντας το άνθος που αγάπησαν, τα φιλιά που κόσμησαν στιγμές τους, τα τραγούδια που θέλουν να πάρουν μαζί τους στον Παράδεισο.

 

Λίγο πριν φτάσουν στους ουρανούς όπου θα τους αναζητούμε το καλοκαίρι, ανάμεσα στ' αστέρια, λίγο πριν ο άγγελος αποθέσει τις ψυχές τους, νιώθουμε τα μικρά τους βήματα...

Απαλά και ευφρόσυνα γιατί δεν φοβούνται καθώς αναχωρούν γλυκά, όπως περπάτησαν και τόσα χρόνια στην γη, δίπλα μας. 

Για τούτο το "δίπλα" είναι που τους αντιλαμβανόμαστε ανάμεσα στα χάδια που ανταλλάξαμε, τις συνταγές που μας μαγείρεψαν, τις ομιλίες που μοσχομύρισαν, τα τραγούδια που μέθυσαν στα στόματά μας, τα γέλια που ακόμη σέρνονται πίσω τους και τα δάκρυα που κρυφά φυλάξαμε σε παλιακά δαντελένια μαντηλάκια.

 

Όσα ζήσαμε και δεν θα πάνε μαζί τους σκάλωσαν στις τριανταφυλλιές και σε λίγο θα ανθίσουν στα πρώτα ρόδα, όταν οι αγαπημένοι θα βρίσκονται πιά εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος, εκεί όπου η αλήθεια και το φως έχουν το πρόσωπό Του....

 

Όσα ζήσαμε θα είναι μια μικρούλα σταγόνα αίματος σαν όταν απρόσεκτα τρυπάς το δάχτυλό σου, θωπεύοντας τα τριαντάφυλλα....

Πονάει λίγο αλλά είναι και όμορφο: 

Το χρώμα του αίματος μου θυμίζει το Βυζάντιο, τον έρωτα και την ανάσταση...

Όλα πονάνε πριν συμβούν και όλα έχουν παντοτινή διαδρομή εντός σου, αν ευλογηθείς να σου συμβούν.

πηγή