Πάνε πάνω από είκοσι χρόνια
σε ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος,
ήταν απόγευμα μετά από τον εσπερινό
και βρέθηκα τελευταίος στην σειρά από τους προσκυνητές...
Είχαν βγάλει οι πατέρες
Τεμάχιο Του Ζωοποιου Σταυρού
και Ιερά Λείψανα...
Πριν από μένα ήταν δύο αδέλφια μας,
ο ένας ήταν αόμματος, τυφλός.
Μόλις ήρθε η σειρά τους,
ακούω τον τυφλό με λυγμούς...
" Τι είδα πάλι, Χριστέ μου..."
Ομολογώ ότι μου ήρθε να βάλω τα κλάματα,
γιατί εγώ δεν
ζούσα ό,τι Ζούσε ένας τυφλός...
Τελικά άλλη μια φορά στην ζωή μου,
από τις μυριάδες,
ο Πανάγαθος Θεός "μου την είχε στημένη".
Ο τυφλός ήταν από την πόλη μου,
γίναμε φίλοι,
κάναμε παρέα,
πηγαίναμε επί χρόνια μαζί στην Θεία Λειτουργία,
στην ενορία μας αλλά και σε
προσκυνήματα...
Ήθελα να ερευνήσω την Ζωή,
τι Βλέπει και Ζει ένας
τυφλός...
Τι δεν βλέπουν
και δεν Ζουν οι άνθρωποι που ενώ έχουμε μάτια,
βλέπουμε το φως,
μα είμαστε
τυφλοί...
Πέρασαν αρκετά χρόνια,
γκρίνιας Στον Χριστό,
γιατί να
είμαι τυφλός;;;
Αδέλφια μου αγαπημένα,
ο άνθρωπος ο πιστός,
Χάριτι Θεού,
δι΄ευχών των Αγίων Πατέρων και αδελφών
πρέπει μέρα και νύχτα να Βλέπει.
Ό,τι είδαν οι Άγιοι Απόστολοι...
Ό,τι είδαν οι Άγιοι Πατέρες ...
Ό,τι Βλέπουν οι Πιστοί εν Μετάνοια
και αγιασμώ αδελφοί...
Εάν δεν Βλέπει,
δεν χρειάζεται απογοήτευση,
χρειάζεται επιμονή Στην Αγάπη Του Χριστού,
μπορεί ο Χριστός να Μακαρίζει
τους μη ειδόντες
και πιστεύοντες...
Αλλά Υπόσχεται ότι οι καθαροί τη καρδία
Τον Θεό Όψονται...
Ο Χριστός είναι Η Καθαρή Καρδιά μας,
όχι τα έργα μας...
Ο Χριστός είναι ο αγιασμός μας...
Ο Χριστός είναι Η Δικαιοσύνη μας...
Αρκεί Η Ζωή Του Χριστού να γίνει Ζωή μας...
|από τον εκ των "συν αυτώ", Ευάγγελο Μωραϊτη
(στη φωτογραφία ο γλυκύτατος π.Ανδρέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου