Ἐπίσης παιδιά μου, ἔλεγε ὁ Γέροντάς
μου Ἰωσήφ:
«Παιδί μου πρέπει νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς νεκρούς μας.
Ἀμὰν κάνουν γιὰ ἕνα κομποσχοινάκι, γιὰ λίγη εὐχή.
Προσεύχονται στὸ Θεὸ νὰ βγεῖ κανένας παπᾶς ἀπὸ τὸ σόϊ τους
γιὰ νὰ τοὺς μνημονεύει στὴν Ἁγία πρόθεση.
Ζητοῦν ἔλεος προσευχῶν καὶ λειτουργιῶν
ἀπὸ τοὺς ζῶντας χριστιανούς.
Βασανίζονται ἀλύπητα.
Προσεύχεσθε τεκνία μου μὲ δάκρυα
νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεὸς τὰ τέλη τῆς ζωῆς μας
νὰ εἶναι χριστιανικὰ καὶ ἡ Κρίσις τοῦ Θεοῦ σωτήρια.
Νὰ μελετᾶμε τὰ φοβερὰ βασανιστήρια τῶν ψυχῶν.
Ἀναστενάζουν,
βογγοῦν,
ἐκπέμπουν φωνὲς ἀπεγνωσμένες
μὲ ἀφόρητη ὀδύνη ψυχῆς.
Θὰ παρακαλοῦσα ὅλοι νὰ κάνετε σιτάρι γιὰ τὰ ἀγαπημένα σας πρόσωπα
καὶ ὄχι κουλουράκια καὶ λοιπὰ ζαχαρωτά.
Κάνουν ζημιὰ στὶς ψυχές.
Τὸ σιτάρι εἶναι «Χρυσάφι» γιὰ τὶς ψυχές.
«Θησαυρὸς»...
Νὰ μὲ ἀκούσετε.»
(αγίου) Γέροντος Ἐφραὶμ
Φιλοθεΐτου
|εμείς από την εκ των "συν αυτώ" γιατρίνα, Μαρία Παλαμούτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου