(Σχόλιο "αμφοτεροδέξιου":
Από τις αληθινές ιστορίες θυσίας καθημερινών ανθρώπων,που υποτιμώνται τόσο σκληρά, όσο και κακόγουστα από τους πολλά υποσχόμενους...Και είναι από εκείνες τις στιγμές,που δε θα τις μάθαινες ποτέ,αν δεν υπήρχε κάποιος παρών και ταυτόχρονα αποδεδειγμένα προικισμένος,από Τον Θεό, καταγραφέας-και μάλλον όχι "εχθρός"...- της πραγματικότητας,όπως ο Labros Liapis.-)
Το λεωφορειο σταματα και η Ευαγγελια με τη ψυχη στο στομα μολις που προλαβε να βαλει και τα δυο της ποδια στο σκαλοπατι και να ανεβει.
Σε μιση ωρα ξεκινα η βαρδια. Εχει αγχωθει τοσο πολυ που ξεχασε να ακυρωσει το εισιτηριο της.
Δυστυχως γι αυτη, μεσα στο λεωφορειο υπαρχει ελεγκτης.
Ζητα το εισιτηριο της. Εκεινη φανερα αγχωμενη προσπαθει να εξηγησει οτι δεν ειναι τζαμπατζης, απλα δεν προλαβε να το ακυρωσει.
Ο ελεγκτης ανενδοτος, της μιλα ειρωνικα. Προσπαθει να τη κατεβασει πιανοντας την απο το χερι. Η Ευαγγελια, νοσηλευτρια σε κεντρικο νοσοκομειο της Αθηνας, προσπαθει να αποφυγει το ''διασυρμο'' παρακαλωντας τον ελεγκτη να την αφησει να ακυρωσει το εισιτηριο.
Εκεινος αφου γελα ειρωνικα, την κατεβαζει απο το λεωφορειο.
Η Ευαγγελια, απο ενστικτο και φοβο το βαζει στα ποδια.
Για καλη της τυχη, ειναι κοντα στη κλινικη. Χωνεται μεσα και λαχανιασμενη ανεβαινει στο τριτο με τα ποδια. Στο χειρουργειο.
Ντυνεται βιαστικα, καλημεριζει ακομα πιο βιαστικα τους υπολοιπους και μπαινει στην αιθουσα της.
Το σημερινο χειρουργειο. Τροχαιο. Το θυμα, ενα παιδι 12 χρονων. Ο νοσηλευτης της αναισθησιας δινει τον υπνο και τη μυοχαλαση που εχει ετοιμασει, στον αναισθησιολογο. Το παιδι κοιμηθηκε.
Ο χειρουργος μπαινει στην αιθουσα. Ολοι στις θεσεις τους.Το σκηνικο μοιαζει με σκηνη απο ηρωικη ταινια. Απο τη μια πλευρα οι στρατιωτες με τα πρασινα και τα μπλε. Απο την αλλη ο μαυρος στρατηγος με το δρεπανι. Στη μεση το παιδι. Το παιδι. Πρεπει να σωθει το παιδι.
Εξω, η μανα προσπαθει να σταθει στα ποδια της. Κοιτα απο τη χαραμαδα της πορτας μηπως δει καποιον να της δωσει μια πληροφορια.
Μετα απο 10 λεπτα, καταφθανει κι ο πατερας, αλαφιασμενος.
Μαζι, προσπαθουν να δωσουν κουραγιο, ο ενας στον αλλο.
Μεσα ειναι το μονακριβο αστερι τους. Και η μοιρα του ειναι σε ξενα χερια.
Μετα απο 4 ατελειωτες, βασανιστικες ωρες, βγαινει ο χειρουργος απο την αιθουσα φανερα κουρασμενος.
Το παιδι ειναι στην ανανηψη. Μαζι με την Ευαγγελια.
Ο χειρουργος συναντιεται με τους γονεις του μικρου και τους εξηγει οτι ολα πηγαν καλα.
Η μανα λιποθυμα. Ο πατερας ζητα να δει το παιδι.
Ο γιατρος επιτρεπει στον πατερα να μπει για 2 λεπτα στην ανανηψη.
Η Ευαγγελια ειναι ακομα με τη μασκα στο προσωπο, στο προσκεφαλο του μικρου και του χαιδευει το κεφαλι. Βλεπει τον πατερα να πλησιαζει και την λουζει κρυος ιδρωτας.
Βγαζει τη μασκα.
Ο πατερας κοιταζει στα ματια την Ευαγγελια. Δε μπορει. Δεν ειναι δυνατον. Ειναι η ''παρανομη''. Και οι δυο μενουν στηλη αλατος για 2 λεπτα. Η Ευαγγελια νιωθει σαν το ανυπερασπιστο ελαφι που το εχει βαλει σημαδι το λιονταρι.
- Κυριε, το παιδι ειναι καλα. Ειμαι εδω να το προσεχω για να ξυπνησει ομαλα. Μην ανησυχειτε. Συντομα θα σηκωθει και ολα θα ειναι οπως πριν.
- Συγχωρα με παιδι μου, αυτη η παλιοδουλεια μας κανει απανθρωπους πολλες φορες. Δε μπορουμε να ξεχωρισουμε τους αγγελους απο τους διαβολους.
- Ηρεμηστε κυριε. Σε λιγο το παιδι θα παει στη κλινικη και εκει θα μπορειτε να του μιλησετε. Για την ωρα θα μεινει μαζι μου.
- Με συγχωρεις παιδι μου; Ρωτησε με σκυμμενο κεφαλι ο πατερας.
- Ηρεμηστε κυριε, απαντησε παλι η Ευαγγελια. Πηγαινετε στο θαλαμο και θα ερθει κι ο μικρος.
Ο πατερας με σκυφτο το κεφαλι, πηγαινει προς τη κλινικη. Γυριζει και κοιτα πισω.
Η Ευαγγελια ακομα χαιδευει το κεφαλι του μικρου. Κατι του λεει. Επιστρεφει και τη ρωταει τι του ειπε.
- Του ειπα να ξυπνησει τωρα γιατι ηρθαν οι ανθρωποι που το αγαπανε.
Ο πατερας βγαζει ενα χαρτονομισμα και προσπαθει να το δωσει στην Ευαγγελια.
- Ξυπνα αγορι μου. Ο μπαμπας ειναι εδω και θελει να σου δωσει χαρτζιλικι, ειπε η Νοσηλευτρια Ευαγγελια, εβαλε το χαρτονομισμα στο φορειο κι εφυγε.
Ο πατερας ηθελε να πεσει στα ποδια της να την ευχαριστησει. Για το μεγαλειο ψυχης. Για τη συγχωρεση που ηθελε. Για το αγορι του, που σφιγγει παλι στην αγκαλια του.
Η Ευαγγελια μπηκε σε αλλη αιθουσα. Η βαρδια δεν τελειωσε ακομα......
Λαμπρος Λιαπης
(Labros Liapis - εχθρος της πραγματικοτητας).
Από τις αληθινές ιστορίες θυσίας καθημερινών ανθρώπων,που υποτιμώνται τόσο σκληρά, όσο και κακόγουστα από τους πολλά υποσχόμενους...Και είναι από εκείνες τις στιγμές,που δε θα τις μάθαινες ποτέ,αν δεν υπήρχε κάποιος παρών και ταυτόχρονα αποδεδειγμένα προικισμένος,από Τον Θεό, καταγραφέας-και μάλλον όχι "εχθρός"...- της πραγματικότητας,όπως ο Labros Liapis.-)
Το λεωφορειο σταματα και η Ευαγγελια με τη ψυχη στο στομα μολις που προλαβε να βαλει και τα δυο της ποδια στο σκαλοπατι και να ανεβει.
Σε μιση ωρα ξεκινα η βαρδια. Εχει αγχωθει τοσο πολυ που ξεχασε να ακυρωσει το εισιτηριο της.
Δυστυχως γι αυτη, μεσα στο λεωφορειο υπαρχει ελεγκτης.
Ζητα το εισιτηριο της. Εκεινη φανερα αγχωμενη προσπαθει να εξηγησει οτι δεν ειναι τζαμπατζης, απλα δεν προλαβε να το ακυρωσει.
Ο ελεγκτης ανενδοτος, της μιλα ειρωνικα. Προσπαθει να τη κατεβασει πιανοντας την απο το χερι. Η Ευαγγελια, νοσηλευτρια σε κεντρικο νοσοκομειο της Αθηνας, προσπαθει να αποφυγει το ''διασυρμο'' παρακαλωντας τον ελεγκτη να την αφησει να ακυρωσει το εισιτηριο.
Εκεινος αφου γελα ειρωνικα, την κατεβαζει απο το λεωφορειο.
Η Ευαγγελια, απο ενστικτο και φοβο το βαζει στα ποδια.
Για καλη της τυχη, ειναι κοντα στη κλινικη. Χωνεται μεσα και λαχανιασμενη ανεβαινει στο τριτο με τα ποδια. Στο χειρουργειο.
Ντυνεται βιαστικα, καλημεριζει ακομα πιο βιαστικα τους υπολοιπους και μπαινει στην αιθουσα της.
Το σημερινο χειρουργειο. Τροχαιο. Το θυμα, ενα παιδι 12 χρονων. Ο νοσηλευτης της αναισθησιας δινει τον υπνο και τη μυοχαλαση που εχει ετοιμασει, στον αναισθησιολογο. Το παιδι κοιμηθηκε.
Ο χειρουργος μπαινει στην αιθουσα. Ολοι στις θεσεις τους.Το σκηνικο μοιαζει με σκηνη απο ηρωικη ταινια. Απο τη μια πλευρα οι στρατιωτες με τα πρασινα και τα μπλε. Απο την αλλη ο μαυρος στρατηγος με το δρεπανι. Στη μεση το παιδι. Το παιδι. Πρεπει να σωθει το παιδι.
Εξω, η μανα προσπαθει να σταθει στα ποδια της. Κοιτα απο τη χαραμαδα της πορτας μηπως δει καποιον να της δωσει μια πληροφορια.
Μετα απο 10 λεπτα, καταφθανει κι ο πατερας, αλαφιασμενος.
Μαζι, προσπαθουν να δωσουν κουραγιο, ο ενας στον αλλο.
Μεσα ειναι το μονακριβο αστερι τους. Και η μοιρα του ειναι σε ξενα χερια.
Μετα απο 4 ατελειωτες, βασανιστικες ωρες, βγαινει ο χειρουργος απο την αιθουσα φανερα κουρασμενος.
Το παιδι ειναι στην ανανηψη. Μαζι με την Ευαγγελια.
Ο χειρουργος συναντιεται με τους γονεις του μικρου και τους εξηγει οτι ολα πηγαν καλα.
Η μανα λιποθυμα. Ο πατερας ζητα να δει το παιδι.
Ο γιατρος επιτρεπει στον πατερα να μπει για 2 λεπτα στην ανανηψη.
Η Ευαγγελια ειναι ακομα με τη μασκα στο προσωπο, στο προσκεφαλο του μικρου και του χαιδευει το κεφαλι. Βλεπει τον πατερα να πλησιαζει και την λουζει κρυος ιδρωτας.
Βγαζει τη μασκα.
Ο πατερας κοιταζει στα ματια την Ευαγγελια. Δε μπορει. Δεν ειναι δυνατον. Ειναι η ''παρανομη''. Και οι δυο μενουν στηλη αλατος για 2 λεπτα. Η Ευαγγελια νιωθει σαν το ανυπερασπιστο ελαφι που το εχει βαλει σημαδι το λιονταρι.
- Κυριε, το παιδι ειναι καλα. Ειμαι εδω να το προσεχω για να ξυπνησει ομαλα. Μην ανησυχειτε. Συντομα θα σηκωθει και ολα θα ειναι οπως πριν.
- Συγχωρα με παιδι μου, αυτη η παλιοδουλεια μας κανει απανθρωπους πολλες φορες. Δε μπορουμε να ξεχωρισουμε τους αγγελους απο τους διαβολους.
- Ηρεμηστε κυριε. Σε λιγο το παιδι θα παει στη κλινικη και εκει θα μπορειτε να του μιλησετε. Για την ωρα θα μεινει μαζι μου.
- Με συγχωρεις παιδι μου; Ρωτησε με σκυμμενο κεφαλι ο πατερας.
- Ηρεμηστε κυριε, απαντησε παλι η Ευαγγελια. Πηγαινετε στο θαλαμο και θα ερθει κι ο μικρος.
Ο πατερας με σκυφτο το κεφαλι, πηγαινει προς τη κλινικη. Γυριζει και κοιτα πισω.
Η Ευαγγελια ακομα χαιδευει το κεφαλι του μικρου. Κατι του λεει. Επιστρεφει και τη ρωταει τι του ειπε.
- Του ειπα να ξυπνησει τωρα γιατι ηρθαν οι ανθρωποι που το αγαπανε.
Ο πατερας βγαζει ενα χαρτονομισμα και προσπαθει να το δωσει στην Ευαγγελια.
- Ξυπνα αγορι μου. Ο μπαμπας ειναι εδω και θελει να σου δωσει χαρτζιλικι, ειπε η Νοσηλευτρια Ευαγγελια, εβαλε το χαρτονομισμα στο φορειο κι εφυγε.
Ο πατερας ηθελε να πεσει στα ποδια της να την ευχαριστησει. Για το μεγαλειο ψυχης. Για τη συγχωρεση που ηθελε. Για το αγορι του, που σφιγγει παλι στην αγκαλια του.
Η Ευαγγελια μπηκε σε αλλη αιθουσα. Η βαρδια δεν τελειωσε ακομα......
Λαμπρος Λιαπης
(Labros Liapis - εχθρος της πραγματικοτητας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου