~ Επειδή συχνά αυτές τις μέρες μιλάμε πια για "ήρωες"...

Αγαπητε ασθενη,
οταν θα διαβαζεις αυτες τις γραμμες, η Κατερινα, η Δημητρα, η Σπυριδουλα, η Ελενη, η Ντιανα κι εγω, δε θα ειμαστε κοντα σου.
Θυμασαι εκεινο το παγωμενο Σαββατοβραδο που σε εφεραν εδω σε μας;
Πώς να το θυμασαι; Ο πονος σου εκλεινε τα ματια και το στομα. Δεν υπηρχε χρονος για γνωριμιες.
Σε παρελαβε η Κατερινα, σου περασε φλεβα, σου πηρε εργαστηριακα. Την κοιταξες με μισος. Ναι, σε πονεσε. Αλλα, απο κει σε κρατησε στη ζωη.
Η Σπυριδουλα ετοιμασε το κοκταιηλ σου. Κοιτουσες ολα αυτα τα μπουκαλακια με βλεμμα αποριας μωρου. Το ενα μετα το αλλο, περνουσαν μεσα σου, προσπαθωντας να σου παρουν τον πονο.
Πανω στη κλινικη, η Ελενη σου πηρε τα ζωτικα σημεια και ανελαβε τη παρακολουθηση τους. Η Ντιανα, κανονισε τη φαρμακευτικη σου αγωγη, ετοιμασε τα απαραιτητα και σου εκανε τη νοσηλεια. Η Δημητρα φροντισε για τις υπολοιπες ιατρικες οδηγιες.
Ομως...επρεπε να κανεις εκεινο το χειρουργειο.
Τη μερα που σε κατεβασαν στο χειρουργειο, εκει ηταν η Σπυριδουλα κι εγω. Ο αναισθησιολογος μου εδωσε οδηγιες για το ειδος της αναισθησιας και, μαζι σε κοιμισαμε. Ημουν διπλα σου 4.5 ωρες. Εγω. Ενας αγνωστος. Μια κοιτουσα το μονιτορ, μια εσενα και μια την Σπυριδουλα που εργαλειοδοτουσε και ηξερε τί χρειαζοταν ο χειρουργος, πρωτου καν εκεινος το σκεφτει. Ακρατος επαγγελματισμος. Ολοι παναξιοι συναδελφοι-συνεργατες. Και ολοι, εκεινες τις στιγμες, εκει, για σενα.
Τα πραγματα πηγαν κατ' ευχην. Απαλλαχθηκες απο αυτο που σε βασανιζε. Εντελως. Συντομα βγηκαν ολα εκεινα τα ενοχλητικα σωληνακια απο πανω σου κι αρχισες να περπατας ξανα.
Εφτασε η ωρα να παρεις εξιτηριο.
Ηρθες και μας βρηκες εναν εναν. Μας εσφιξες το χερι. Απο την δυναμη που εβαλες, το τρεμουλο στη φωνη και το ευθραυστο, σχεδον βουρκωμενο χαμογελο σου, καταλαβαμε ολοι οτι το εννοουσες οταν μας ελεγες εκεινο το ''ευχαριστω''.
Απο συνηθεια, εβγαλες απο τη τσεπη σου χρηματα και προσπαθησες να μας τα βαλεις στη τσεπη.
Δεν τα πηραμε. Οχι, δεν μας φτανουν οι μισθοι. Οχι, δεν ειμαστε ψηλομυτες.
Πες οτι ειμαστε χαζοι. Ρομαντικοι εχθροι της πραγματικοτητας. Μιας πραγματικοτητας που μπορουμε ολοι να αλλαξουμε με μικρες καθημερινες ενεργειες.
Να σου πω και το αλλο; Μερικες φορες το να βοηθας καποιον, δινει περισσοτερη χαρα σ' αυτον που βοηθα, παρα σ' αυτον που δεχεται τη βοηθεια.
Φευγοντας γυρισες πισω και με κοιταξες. Σου φωναξα κατι. Το θυμασαι;
Σου ειπα:
ΝΟΣΗΛΕΥΩ...ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!
Δακρυσμενος, εγνεψες καταφατικα.
Καμμια φορα δεν βλεπω την οικογενεια μου ακομα και στη γιορτη μου.
Μερικες φορες δε καταφερνω να πιω ενα ποτηρι νερο.
Αλλες φορες δε προλαβαινω να παρω τηλεφωνο σπιτι να δω τί κανει το παιδι.
Η δυναμη μου, ο καφες που με κερασες, επειδη το ενιωθες.
Τα οπλα μου: η επιστημη μου, η τεχνη μου, η πιστη μου στο Θεο, η πιστη σου σε μενα.
Ο νοσηλευτης κι ο γιατρος δεν ειναι ο ηρωας του παραμυθιου, ουτε ο ατρομητος πρωταγωνιστης της ταινιας.
Ειναι ομως αυτος που εκπαιδευτηκε να σε βοηθησει σε μια δυσκολη στιγμη σου.
Ειναι αυτος που μπορει να σε νιωσει, γιατι εχει δει τον πονο. Εχει δει τον θανατο.
Ειναι αυτος που θα συναντησεις στη διασταυρωση ζωης και θανατου.
Υπο αυτες τις προϋποθεσεις, ναι. 
Ο νοσηλευτης κι ο γιατρος ειναι ηρωες καμια φορα.
Aλλά ποιος το θυμαται;

Λαμπρος Λιαπης (Labros Liapis-εχθρος της πραγματικοτητας).