(Διάβασε τι έγραψε η Έλενα,
μόλις παρέλαβε το βιβλίο της Αγίας,
που με την αγάπη της "κέρδισε"...
Και ίσως έτσι καταλάβεις πόσο
"εκατονταπλάσιος"
του κόπου μας είναι ο "μισθός" μας;)
Πηγαίνοντας στο ασανσέρ, είδε την άκρη του φακέλου να προεξέχει. Ποτέ δεν κοίταζε το γραμματοκιβώτιο καθώς ήταν του Πανεπιστημίου και σιγά τώρα μην της έστελναν αυτηνής καμιά διατριβή!
Σήμερα όμως τράβηξε τον φάκελο και ήταν δικός της! 
Δεν ήταν μόνο το περιεχόμενο (ένα πολυαναμενόμενο βιβλίο) έτσι κι'αλλιώς πολύτιμο (και ως αποστολή αγάπης αδελφικής και εξαίσιας) αλλά ήταν και η διεύθυνση από όπου εστάλη που σαν κωδικός μυστικός και ιερός, σαν συνθηματικό παλιάς συμμαχίας που ποτέ δεν κατελύθη άνοιξε εκείνες τις μυστικές πύλες που ο καθένας χρησιμοποιεί όταν θέλει να περάσει στο απίθανα ωραίο!
Ο φάκελος είχε σταλεί από έναν χώρο που ανήκει εκεί όπου όλοι όσοι έχουμε θητεύσει ποτέ δεν πάψαμε να ανήκουμε!
Μια φορά "χαρούμενος αγωνιστής" για πάντα "χαρούμενος αγωνιστής" ή πως από έναν φάκελο ξεπηδούν καλοκαιρινές κατασκηνώσεις, " Προς την Νίκην", ακούγονται εκείνα τα τραγούδια που πάντα τραγουδάει το μέσα σου όταν τα βρίσκεις σκούρα και με προσεκτικό βηματισμό και μια αιδημοσύνη παλαιομοδίτικη και ξεχασμένη (αλλά παρηγορητική για όσους νοσταλγούμε αξιοπρέπεια) περνούν το λευκό σύνορο του φακέλου και σου χαμογελούν οι "δεσποινίδες", οι αφιερωμένες, αυτές που τις χλεύασαν "θεούσες", αυτές που σου έμαθαν τον κόσμο πίσω από τα συνθήματα των ομάδων και τις εκδρομές της "Φοιτητικής Δράσης".
Από κοντά και όλοι οι άνθρωποι του Έργου που έγιναν οι ομορφιές σου όταν χρειαζόσουν την πιο μεγάλη ωραιότητα για νάχουν τα νιάτα σου το παράδειγμα που θα σκότιζε τα φώτα του κόσμου που..." ήταν φώτα, χίλια φώτα μα δεν ήτανε το Φως"!
Θυμήθηκε αυτά που δεν ξέχασε ονόματα, πρόσωπα, γεγονότα, γιορτές, συνθήματα, Κυριακές και όλα έγιναν Κυριακή και ας ήταν η τελευταία Τρίτη του Νοέμβρη 2017, χρόνια μετά τον καιρό που είχαμε πολύ αγαπηθεί και αγαπήσει....
Τώρα το ξέρει πως κανείς δεν την αγάπησε περισσότερο από εκείνους τους ευλογημένους ανθρώπους που της έμαθαν να αγαπάει τις μάχες και της δίδαξαν ότι η δύναμη του αγώνα θα είναι η μοναδική της απολογία μπροστά Του.
Τώρα το ξέρει πως κι' αυτή πάντα εκεί θα γυρνά γιατί εκεί διασώζονται όσα ερωτεύτηκε, αγάπησε, πόνεσε και ονόμασε "δικά της", όσα την έκαναν αυτή τη γυναίκα που κλαίει δίπλα στο ασανσέρ επειδή έλαβε έναν φάκελο, επειδή θυμήθηκε, επειδή ποτέ δεν ξέχασε τον τρόπο και τον δρόμο της ασφαλούς ευτυχίας....
- Χρειάζεστε κάτι κυρία; ρώτησε ένας φοιτητής κοιτάζοντάς την περίεργα.
- Όχι παιδί μου, ευχαριστώ, απάντησε εκείνη, του χαμογέλασε και προχώρησε στο ασανσέρ, κρατώντας σχεδόν με ευλάβεια εκείνον τον φάκελο......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου