Πάμε μια κόντρα, σ' αυτούς που πέθαναν και δεν το ξέρουν;

Κάποιες φορές την πιάνει ένας οίστρος να θέλει να τα πει όλα μαζεμένα και κοντοστέκεται γιατί δεν θέλει να τα ξοδέψει μονομιάς όλα....

Αγάπες, δάκρυα, ελπίδες, ταξίδια του μυαλού, γωνίτσες κρυμμένων μυστικών, εκρήξεις οργής, λόγια που ίσως ποτέ δεν θα ξεστόμιζε υπό "κανονικές συνθήκες". 

Η φωτογραφία  είναι δάνειο από
http://www.nostimonimar.gr/kali-epanastasi-anthropi/

Αλλά τί σημαίνει "κανονικές συνθήκες" σε έναν κόσμο που δεν χρειάζεται την κανονικότητα, όπως την γνωρίσαμε, όπως μας παραδόθηκε, όπως την χρωματίσαμε και με τα δικά μας χρώματα; Και μόνο που το λες, σε κοιτάζουν περίεργα. Δηλαδή είσαι περίπου αντικανονικός, σε σχέση με την ισοπέδωση των πάντων που στοιχειώνει την φρικτή ομοιομορφία η οποία σκεπάζει τις κινήσεις, την αισθητική, τις πάλαι ποτέ αξίες, την δυνατότητα εντέλει κάτι να προεξέχει, κάτι να λάμπει, κάτι να μην είναι κουρέλι, κάτι να σε κοιτάζει χαμογελαστά και με αγάπη, κάτι να είναι μοναδικό, ακόμη κι'αν είναι λάθος.

Δηλαδή αν δεν είσαι η παραγγελιά (διότι δεν είναι φυσική και αυθόρμητη κατάσταση αυτή) της ευτέλειας που την ονόμασαν άνεση, αν δεν έχεις την κουλτούρα του "όπως λάχει" που την είπαν χαλαρότητα, αν είσαι ευγενής ή και διατελείς εν... συστολή, δηλαδή αν δεν έχεις γίνει το προϊόν που σε προόρισαν οι "άνετοι" (που πλουτίζουν από την ξαστοχιά σου), τότε υπάρχει θέμα. 

Διότι τότε θα έχεις συναίσθημα, θα δακρύζεις ακόμη στις ανατολές, θα γράφεις το τραίνο με αι και θα θέλεις να πάρεις ένα τρΑΙνο να σε πάει στα όνειρα των τόπων που ποτέ δεν είδες, θα στέκεσαι με τις ώρες ακίνητη με τις ψυχές στο κομποσκοίνι σου, θα σε παίρνουν τα κλάματα όταν θυμάσαι τις μυρωδιές των τσουρεκιών, των τηγανητών ψαριών (ψαράκια τηγανίζεις μεσ' το μαγερειό), όταν ανασαίνεις τον δυόσμο της αυλής, όταν βλέπεις στον ύπνο σου τις σκιές όλων όσων αγάπησες . 

Επιπροσθέτως δε, θα σκέφτεσαι και θα πονάς για όσα γίνονται στην πολιτεία και στην Εκκλησία και εσύ δεν πρέπει ούτε να σκέφτεσαι, ούτε να πονάς. Πρέπει μόνο να αποδέχεσαι. 

Ο ρόλος σου είναι ακριβώς αυτού του ανελεύθερου ανθρώπου που χρησιμεύει μόνο για ...παραγέμισμα, για να υπάρχουν τάχα πολίτες γιατί δίχως αυτούς δεν υποστασιάζεται η εξουσία.
Όταν νιώθεις ενοχλείς, όταν θυμώνεις είσαι απείθαρχος, όταν επιλέγεις στρατόπεδο είσαι εχθρός, όταν προβληματίζεσαι επικίνδυνος.Και συ θέλεις να μιλήσεις, να κλάψεις, να αναρωτηθείς γιατί αυτοί μόνο οι δεσποτάδες διαμαρτύρονται (οι δε λοιποί πού;) -και πως να μην πεις ότι έχουν δίκιο αφού υπάρχουν ονόματα-εγγύηση ανάμεσά τους- και θέλεις επίσης να καγχάσεις για τους "αγωνιστές" της πολιτικής που έγιναν τόσο πλούσιοι που τα νούμερα σε τρομάζουν, θέλεις να σκίσεις τα μάγουλά σου θρηνώντας για κείνους που σκοτώνονται στην Συρία και αλλού ενώ οι "ειρηνευτές" συνεδριάζουν, βουτώντας τα ακροδάχτυλά τους στην απαλή σως του μπρικ και γενικώς όλες σου οι επιθυμίες είναι κόντρα σε κάθε λογική. 

Κοινώς δεν είσαι στα καλά σου παιδάκι μου, για να στο πω καθαρά αν δεν το κατάλαβες ήδη.Δεν είσαι στα καλά σου και το χαίρεσαι, γιατί αν ήσουν στα καλά σου θα ήσουν μ' αυτούς. 

Τώρα είσαι με τους άλλους ή τουλάχιστον μπορείς να ελπίζεις ότι είσαι.
Με τους αθέατους Άλλους που τίποτε δεν το είχαν ποτέ να δώσουν μια ζωή για ένα φιλί, για ένα ηλιοβασίλεμα, για μια ομορφιά, για μιαν αλήθεια, για έναν ουρανό, για μια κόντρα, για έναν Θεό -τελικά-, για τον μόνο Θεό. 

Αυτόν που κουρέλιασε τις λογικές του μέτρου, για χάρη της άμετρης Αγάπης.
Δεν είσαι στα καλά σου. 

Γεγονός. 

Χαροποιό, βεβαίως. 
Πάμε και μια κόντρα για να το γιορτάσουμε;
Με προσευχή αρχίζουν τα... "γκάζια". 

Το θυμάσαι ελπίζω...

Πες μου ναι, για να με βοηθήσεις να το θυμηθώ κι'εγώ αδελφέ.....

 ΕΛΕΝΑ