* Η Ελλάδα του σήμερα και του πάντα δεν θα πάει πουθενά χωρίς Χριστό. Τ΄ακούς; (Mπάρμπας σπίκινγκ...)

Άκου παλλίκαρε.

Όσα σήμερις θα σου πω,

και θα στα πω για να μη σκάσω.

Θα 'πρεπε να τα πω στον καφενέ, 

εκεί στη πλατεία του χωριού γύρω από τον πλάτανο.

Που κάθουνται και πίνουνε τα τσίπουρα οι συγχωριανοί μου.

Τσίπουρα όχι σκέτα, αλλά με μεζέδες.

Όλες τούτες τις μέρες που πέρασαν.

Καταλαβαίνεις.

Έχε χάρη που δε θέλω πάλι να μαλώσω.

Χρονιάρες μέρες, μέχρι λίγες ώρες πριν γεννηθεί ο Χριστός, που έφυγα απ' εκεί για να μην τουρκέψω.

Εμείς οι Έλληνες της σήμερον να τρώμε και να πίνουμε.

Δίχως να ντρεπόμαστε σταλιά.

Δίχως να φοβόμαστε τον Θεό.

Αλλά μοναχά τον πόλεμο που 'ρχεται.

Για δάφτονα τον καταραμένο συζητάνε όλην την ημέρα.

Μαζί τους και ο αχαΐρεφτος ο ανιψιός μου, που όταν γίνεται έτσι, ένα μαζί τους, δε θέλω ούτε να τονε βλέπω.

Οι τουρκαλέοι,
οι μετανάστες,
οι παραβιάσεις,
τα φάντομ,
οι αιγι-αλήτικες ζώνες,
τα ανταλλακτικά των μαχητικών μας,
τα αέρια, 
τα πετρέλαια,
η Συρία,
η Λιβύη (προς τα που να πέφτει ετούτη;),
οι αγωγοί,
οι Ρώσοι,
η Μπίλντεμπεργκ 
(αυτή δα από τότε που εμείς οι χοριατοπλούσιοι τηνε  ακούσαμε στα διαβολοκούτια, πάει σ' όλες τις συζητήσεις, σαν τον μαϊντανό ένα πράμα...), 
οι Εβραίοι και ο Δένδιας τους 
(μαζί τα βάζουνε αυτά τα δύο, δε ξέρω το γιατί), 
η "γαλάζια Πατρίδα" 
(η δικιά μας ή των έναντι;)
η Θράκη,
η "Βόρεια Μακεδονία" και η "Βόρεια Κύπρος" (Θου Κύριε, μέρες που΄ναι! Για τη Βόρεια Ήπειρο όμως το στόμα σφραγισμένο με ταινία...)
το Καστελόριζο,
ο Ερντογάν 
(που είναι Πόντιος, αλλά ποτέ του δεν μας φέρθηκε σα να 'ναι τέτοιος),
η δολοφονία του Ερντογάν που όλο και ετοιμάζεται, 
(εκτός αν τονε προλάβει ο καρκίνος που θα του φυτέψουνε),
ο Παΐσιος 
(έτσι τονε λένε, λες και δεν είναι Άγιος) 
και οι προφητείες του,
οι 300 της πλατείας Συντάγματος 
(για τους 300 του Λεωνίδα τσιμουδιά, ακόμα και στα σχολειά...)
τα κανάλια...

Κουράστηκα πχια.

Μπούχτισα, πως να σου το πω αλλιώς να με καταλάβεις;

Ένανε δεν τονε ανακατεύουνε πουθενά, λες και κάνει τζιζ που λέγαμε στα μωρά για τις ξυλόσομπες τους χειμώνες.

Το Μικρό, που γεννήθηκε στα χτες αξημέρωτα.

Τους χαλάει τη ζαχαρένια, ξέρεις το.

Και τι να πούνε μαζί Του;

Αυτός εξάλλου βρίσκεται "ανήμπορος" ανάμεσα στα ζώα και στις βρωμιές τους.

Οι "δικοί μου" όμως από τα χτες είναι όλοι τους μπανιαρισμένοι και σένιοι, πλημμυρισμένοι στις κωλόνιες τους, που τις φυλάνε ολάκερο τον χρόνο για κάτι τέτοιες νύχτες.

Για το αξημέρωτο χαρτί, για το παντοτινό, λες, τσιμπούσι.

"Μαμωνάς γεννιέται, δοξάσατε!"

Και με όνειρο ιδανικό από τα μικράτα τους πως κάποια στιγμή στη ζωούλα τους να βρεθούνε, σαν κάποιους άλλους "θαριαλέους" που τολμήσανε και το κάνανε, τέτοιες "άγιες" μέρες σε ρεβλεγιόν, λέει, της πρωτεύουσας.

Κει που το γλέντι δε σταματάει ποτέ, παρεκτός κι άμα τελέψει το παραδάκι (απ' τους ιδρώτες των χωραφιών όλης της χρονιάς...) που χώσανε στις τσέπες κλείνοντας τη χαλασμένη πόρτα του χωριατόσπιτιού τους.

Για Εκκλησιά και 5 η ώρα ξυπνήματα ούτε λόγος.

Αφτά είναι για τις γιαγιούλες και τους μπαρμπάδες τους "δγιαταραγμένους" σαν και μένανε.

Κατάντια, φιλαράκο...

Ένα τελεφταίο θα σου ξεστομίσω, έτσι για να το ξέρεις και να το λες και στα κουτσουβελάκια σου.

Η Ελλάδα του σήμερα και του πάντα δεν θα πάει πουθενά χωρίς Χριστό.

Τ' ακούς;

Και να βρεθεί και κάποιος Χριστιανός γνήσιος κι ακέραιος μαζί (συνδιγιασμός δύσκολος), που να μην κουβαλάει τα νέβρα μου, και να τους το πει αυτό το τελεφταίο, έτσι κατάμουτρα στους "δικούς μου" στον καφενέ αλλά και στους "δικούς σου" εκεί στα κουτιά που ζείτε - δε ζείτε στις πολιτείες σας.

Αληθώς Χριστός ετέχθη, που λέει και μια χωριανή μου, να τους πεις.

ΥΓ:
Έτοιμος να πάω στον πόλεμο που΄ρχεται, να τους πεις.
Τα΄παμε. 
Απάνω σε μάχη θέλω να φύγω...
Όχι ξαπλωτός.
(Και τα ορθογραφικά να τα διορθώνεις.
Γιατί δεν το κάνεις, για να με ξεφτελίζεις.
Δεν είμαστε όλοι γραμματιζούμενοι, σαν τα χάλια σας...)
Συμπαθάτε με.
Γειά χαρά!

* ο μπάρμπας σου ο μπαϊλντισμένος.-