~ "αμφ." σημ:
Ο κ.Χάρης, ο Δάσκαλος αυτός, είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις (που όμως πάντα υπάρχουν...) που δεν "κάθησε στ΄αυγά του", όπως σοφά λέει ο λαός.
Αλλά, σκέφτηκε "έξω από το κουτί", μετατρέποντας την δυσκολία σε ευκαιρία, επιτελώντας στο ακέραιο, χωρίς μάλιστα να το ξέρουν, μια άγνωστή τους -ακόμα;- αρετή, την αμφοτεροδεξιοσύνη...
Με τρόπο που μόνο οι ξεχωριστοί άνθρωποι κάνουν.
Γι΄αυτό και είναι σπάνιοι.
Δείτε πρώτα τον Χάρη (του αξίζει...) και μετά την α(μ)φιέρωσή μας στο τέλος...
Στο Zarpa Radio 89,6 και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε ο κ. Χάρης Γεωργιακάκης, ο δάσκαλος που υπηρετεί στο Δημοτικό Σχολείο Βοριζίων στο Ηράκλειο, και βραβεύτηκε ως ο καλύτερος εκπαιδευτικός της χρονιάς στα Education Leaders Awards.
Όπως είπε ο κ. Γεωργιακάκης:
“Ομολογώ ότι δεν περίμενα αυτή τη βράβευση, ήταν για μένα κάτι αναπάντεχο.
Είναι πάρα πολύ τιμητικός αυτός ο τίτλος, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν παρασύρομαι από αυτόν.
Εξάλλου πιστεύω πραγματικά ότι σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της πατρίδας μας, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που τους αξίζει αυτός ο τίτλος.
Μπορεί το έργο τους να μην αναδείχθηκε μέσω ενός διαγωνισμού αλλά προσφέρουν τα μέγιστα και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό καθημερινά.
Οι εκπαιδευτικοί θεωρώ ότι -ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια- έδωσαν και την ψυχή τους για να στηρίξουν κάτω από αυτές τις δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες της τηλεκπαίδευσης τα παιδιά.
Ήταν κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει και όμως ανταποκρίθηκαν οι εκπαιδευτικοί σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Θεωρώ ότι υπάρχουν αξιόλογοι συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα που στηρίζουν τη δημόσια εκπαίδευση και παράγουν έργο που είναι αντάξιο πολλών βραβεύσεων, που διδάσκουν σε πολύ απομακρυσμένες περιοχές κάτω από δύσκολες συνθήκες και που προσπαθούν να κάνουν τη ζωή των μαθητών καλύτερη, να ανοίξουν νέους ορίζοντες και να τους βοηθήσουν να πάνε ένα βήμα παραπάνω”
Ο κ. Γεωργιακάκης υπηρετεί στο Δημοτικό Σχολείο Βοριζίου, ένα τριθέσιο σχολείο το οποίο φέτος είχε 30 μαθητές σε όλες τις τάξεις και χρειάζεται τουλάχιστον άλλους τρεις εκπαιδευτικούς για να στελεχωθεί σωστά.
Τα Βορίζια είναι ένα μικρό χωριό στους νότιους πρόποδες του Ψηλορείτη, 53 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο και 25 από τις Μοίρες.
Ο ίδιος μένει στο Ηράκλειο, συνεπώς κάνει αυτή τη διαδρομή καθημερινά:
“Τα τελευταία δύο – τρία χρόνια υπάρχει ο νέος δρόμος της Μεσαράς ο οποίος όμως δυστυχώς φέτος έπαθε ζημιά και έκλεισε.
Έτσι η απόσταση μεγάλωσε και γίνεται πάλι από έναν παλιό περιφερειακό δρόμο, ο οποίος δεν είναι και ότι καλύτερο.
Σε συνδυασμό με την αύξηση που υπάρχει στα καύσιμα καταλαβαίνετε ότι είναι δύσκολη η μετακίνηση, ειδικά αυτόν τον τελευταίο χρόνο.
Είναι κάτι που αποθαρρύνει συναδέλφους οι οποίοι δύσκολα το επιλέγουν.
“Όπως όλα τα σχολεία της υπαίθρου, αν δεν υπάρχει σταθερότητα στο προσωπικό, δημιουργούνται καταστάσεις κινητικότητας οι οποίες δεν βοηθάνε στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Καλό θα είναι να υπάρχει σταθερό προσωπικό όσο είναι δυνατόν για να μπορεί να παράγεται εκπαιδευτικό έργο” λέει ο κ. Γεωργιακάκης ο οποίος αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετώπισε :
“Όταν βρέθηκα στα Βορίζια πριν από περίπου 5 χρόνια υπήρχε παραμέληση όχι μόνο στο κτήριο και στον αύλειο χώρο, αλλά και γενικότερα.
Ξεκίνησα πρώτα την προσπάθεια να διαμορφώσουμε ένα όμορφο κτιριακό συγκρότημα, να επισκευαστούν οι φθορές, να ζωγραφιστεί, να φτιαχτεί όμορφα ο αύλειος χώρος και σιγά σιγά, διαθέτοντας πολύ προσωπικό χρόνο, σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα και με τη δημοτική αρχή, έγιναν οι παρεμβάσεις.
Διαμορφώθηκε ένας όμορφος χώρος και από κει και μετά κάθε χρόνο μαζί με τους συναδέλφους που ερχόντουσαν, υλοποιούσαμε και κάτι διαφορετικό.
Επίσης, δημιουργούνται και θέματα ίσων ευκαιριών, καθώς υπήρχαν ανισότητες που έπρεπε να αμβλυνθούν μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία.
Τα παιδιά δεν έχουν καθηγητή πληροφορικής, δεν έχουν εικαστικά, δεν κάνουν μουσική, δεν κάνουν ξένες γλώσσες.
Έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το αναλυτικό πρόγραμμα στα ολιγοθέσια δεν υπάρχουν εύκολα εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων, οπότε το κομμάτι αυτό «πέφτει» στους δασκάλους που προσπαθούν να το καλύψουν.
Το πρόβλημα των άνισων ευκαιριών ήταν και ο λόγος που ήθελα να υπηρετώ εκεί.
Έβλεπα την κατάσταση αυτή και σκεφτόμουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούν αυτά τα παιδιά”
“Προσπαθήσαμε λοιπόν μέσα από διάφορες δράσεις που υλοποιήσαμε και μέσα από κάποια προγράμματα που πήραμε μέρος, όλο αυτό το κενό κάπως να καλυφθεί.
Πήραμε εξοπλισμό, οργανώσαμε βιβλιοθήκη, την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία, τους έδειξα τη νοηματική, την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, ο καθένας έγραψε για το βιβλίο του, έμαθαν πώς να μελετούν ένα ηλεκτρονικό βιβλίο”
“Βλέπαμε ότι χρόνο με τον χρόνο, τα παιδιά αντιδρούσαν όλο και καλύτερα αρχικά γιατί υπήρχε σταθερό προσωπικό.
Επίσης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πράγματα πέρα από το πολιτισμικό τους πλαίσιο, το οποίο είναι αγροτοκτηνοτροφικό.
Άρχισαν να έχουν παραστάσεις και για πράγματα τα οποία δεν συναντούν συχνά στην καθημερινότητά τους, να προβληματίζονται και να αυτενεργούν περισσότερο σε σχέση με τους μαθητές πχ στις πόλεις σε θέματα για παράδειγμα πληροφορικής, περιβάλλοντος, φιλαναγνωσίας κλπ
Γενικότερα λάμβαναν όλο και περισσότερα ερεθίσματα που η περιοχή δεν μπορεί να τους δώσει άμεσα”
~ α(μ)φιερωμένο σε όλους εκείνους τους Δασκάλους και τις Δασκάλες σε όλες τις απομακρυσμένες (ή και ξεχασμένες από τους αρμοδίους...) περιοχές της Ελλάδας και όχι μόνο...
Στις ηρωικές Δασκαλίτσες μας (μικρές σε ηλικία, όχι σε αξία) που μαθαίνουν όχι μονάχα Ελληνικά, αλλά και Ελληνοπρέπεια στα παιδιά μας στη Βόρειο Ήπειρο. Μην ξεχάσουμε τον φίλο του Δάσκαλου, Δημήτρη Σαμπαζιώτη, που υπηρετεί κι εκείνος εκεί, τον Pappas Alexios... ...
Στην Ευσταθία που διδάσκει με ζήλο στη Σχοινούσα, για δεύτερη χρονιά τα 4 παιδιά της, έχοντας το μυαλό της σ΄ένα αΚόμα στην Τιθορέα.
Σ΄εκείνες τις Δασκάλες μας που υπηρετούν με ξεχωριστή αυταπάρνηση στο εξωτερικό (π.χ στη Δέσποινα Ελ. στην Τούλτσεα στη Ρουμανία).
Σ΄εκείνες κι εκείνους (π.χ Αρετή, Νεκτάριος...), που δουλεύουν με φιλότιμο και αλλόκοτο σθένος (against all odds), μη επιτρέποντας σε κανέναν να λέει πως τα παιδιά που έχουν καθημερινά μπροστά τους είναι με "ειδικές ανάγκες", αλλά πως έχουν ξεχωριστά χαρίσματα.
Σ΄εκείνες τις ατρόμητες Δασκάλες (κι ας μην θέλουν οι ίδιες - και σωστά- να το παραδεχτούν) που δίνουν όχι απλά όλες τις γνώσεις και τις δυνάμεις τους, αλλά ολόκληρο το είναι τους διδάσκοντας ουσιαστικά, δίχως όμως να εξαναγκάζουν συνειδήσεις προσηλυτίζοντας, Ορθόδοξο ήθος και Χριστό σε ψυχές που διψούν στην μακρινή Αφρικανική Ήπειρο.
Και τέλος, στις Δασκάλες και τους Δασκάλους, που επιτελούν σε μεγάλες πόλεις (ακόμα και μέσα στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη...) στις "αρένες" των Δημόσιων και Ιδιωτικών σχολείων, εξίσου αξιοθαύμαστα εκπαιδευτικά (και ουχί μόνον) έργα, κόντρα μάλιστα σε όλους εκείνους που ενώ προσάπτουν στους Δασκάλους πως "κάθονται 3 μήνες τον χρόνο", εντούτοις τους θέλουν απλά υπάκουους "Δημοσίους υπαλλήλους".
Κι όλο αυτό οι πραγματικοί Δάσκαλοι το επιτυγχάνουν έχοντας ως οδηγό πρώτα και κύρια την Συνείδησή τους, και έχοντας πετύχει να βλέπουν στα θρανία, όχι "ξένα παιδιά", αλλά τα δικά τους παιδιά.
Και τα παιδιά, ξέρετε, όσο και να μεγαλώσουν...
Δεν ξεχνούν!
Και θυμούνται τα πάντα.
Και τα καλά και ... τα στραβά.
Ρώτησέ τα, αν δεν πιστεύεις...
Καλή χρονιά, κυρά Δασκάλα!
Καλή χρονιά, κυρ Δάσκαλε!
ΥΓ:
"Μη μασάς", όπως λένε τα παιδιά.
Ό,τι κι αν έρθει.
Ό,τι κι αν συμβεί.
Η καλύτερή σου χρονιά, όπου κι αν σε φύτεψε ο Θεός, ας είναι φέτος...
Με απεριόριστη εκτίμηση.
~ εκ των "συν αυτώ"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου