~ Κι όμως υπάρχει (αλλά δεν το ξέρει...)! Η "αμφοτεροδέξια" νοοτροπία στην πιο light, την καθημερινή εκδοχή της...Άκου το τραγούδι!

Μη νομίσουμε πως μπορούμε να προχωρήσουμε, αν δεν ξεκινήσουμε να βελτιωνόμαστε στα καθημερινά...
Ν΄αλλάξουμε, δηλαδή, τον τρόπο με τον οποίο χειριζόμαστε κάθε είδους αποτυχίας, κακοτυχίας, κακοδαιμονίας κλπ.

Ν΄αρχίσω από τον καφέ ΜΟΥ, που μου έριξαν τα "απρόσεκτα" παιδιά μου...
Από το φαγητό ΜΟΥ, που δεν πέτυχε η "ανοικοκύρευτη" γυναίκα μου...
Από την διπλανή "άσχετη" που τολμάει να οδηγάει δίπλα ΜΟΥ...
Από το "παλιόπαιδο", που έχει το θράσος ν΄αμφισβητεί την αυθεντία ΜΟΥ...
Από τους ανήμπορους "γέρους" μου, που συνεχίσουν να ζουν για να ΜΕ ταλαιπωρούν...
Από τον "κολλητό" μου, που δεν έχει καταλάβει πως πρέπει ν΄αλλάξει ομάδα, γιατί δεν υποστηρίζει αυτή που εδώ και χρόνια του υποδεικνύω ΕΓΩ... 
Από τα απλά στα πιο σύνθετα...
"Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς
κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει
μέσα στ’ αυτί να μου τραγουδάς..."
~ Αφιερωμένο στη Μάνα Αθανασία,
που κάθε φορά που "τελείωνε" ο κόσμος, 
έκανε τα πάντα για να μας δείξει,
πως γίνεται το καθετί να λειτουργεί 
προς όφελός μας...

* από τον "αμφοτεροδέξιο" & τους συν αυτώ....
(και δεν είναι πια λίγοι...)

Στίχοι:  

Σταύρος Σταύρου

Μουσική:  

 Σταύρος Σιόλας

1.

Γιάννης Κότσιρας

Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
να με κρατάς απ’ το χέρι σφιχτά,
να περπατάς πλάι μου στα συντρίμμια,
να με κοιτάς με τα μάτια κλειστά.

Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς
κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει
μέσα στ’ αυτί να μου τραγουδάς.

Κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος
φίλα με σαν να `ναι η πρώτη φορά
και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου
ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά.

Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
να με κρατάς έξω από το νερό,
στο παγερό τ’ αγριεμένο κύμα
της ξενιτιάς, φως μου, να μη βραχώ.