Αυγούστου σκότος

 

‒ Χῶμα καὶ στάχτη, κουρνιαχτός…

μέσα στὴ νύχτα σκοτεινός,

τί περιμένεις;

 

 Μὴν ψάχνεις στὴν καμένη γῆ

στὰ μαῦρα δέντρα μιὰ κορφὴ

πρασινισμένη;

 

‒ Πίνω τὴ στάχτη, τὸν καπνὸ

καὶ στὸ σκοτάδι τριγυρνῶ

θλιμμένος, μόνος.

 

Ψάχνω νὰ βρῶ τὸν οὐρανό,

στὴν Πούλια, στὸν Αὐγερινό,

νὰ πῶ τὸν πόνο…

 

Ζητῶ τὸ φῶς, τὴν ἀστραπή…

μέσα στοῦ νοῦ τὶς σκοτεινὲς

γωνιὲς νὰ λάμψει…

 

‒ Ἂν ψάχνεις…  ‒ Ψάχνω τὴ ζωή!

‒ Ἂν θέλεις…  ‒  Θέλω νά ᾿βρω φῶς

τὸν νοῦ ν᾿ αὐγάσει!

 

‒ Ἂν θὲς ἀλήθεια νὰ τὸ βρεῖς,

μέσα σου ψάξε, στὴν ψυχή…

στὰ ἄδυτά της…

 

Ὅπου τὸ σκότος καὶ τὸ φῶς,

ὅπου ὁ ἅδης κι ὁ Θεός,

ὅπου ἡ Χάρις.

 

Ὅπου τὸ ἔλεος, αὐγή,

τοῦ ἄνω κόσμου ἀναλαμπή,

φωτοχυσία.

 

Ὅπου τὸ Ἄλφα καὶ ἡ Ζωή,

καὶ τὸ Ὠμέγα κι ἡ πηγὴ

τῆς εὐτυχίας!

Στ.

* Πολύς λόγος περί Θεού ...

|πρωτοδημοσιεύσαμε τέτοιες μέρες το 2019...

Ως θέλεις και ως οίδας...

  

Τί σημαίνει τὸ «οὐ βαττολογεῖν»;

Παραπέμπει στὰ ἑξῆς λόγια τοῦ Κυρίου περὶ προσευχῆς:
"Προ­σευ­χό­με­νοι δὲ μὴ βατ­το­λο­γή­ση­τε ὥ­σπερ οἱ ἐ­θνι­κοί·
δο­κοῦ­σι γὰρ ὅ­τι ἐν τῇ πο­λυ­λο­γί­ᾳ αὐ­­τῶν εἰ­σα­κου­σθή­σον­ται.  
μὴ οὖν ὁ­μοι­ω­θῆ­τε αὐ­τοῖς·
οἶ­δε γὰρ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ὧν χρεί­αν ἔ­χε­τε πρὸ τοῦ ὑ­μᾶς αἰ­τῆ­σαι αὐ­τόν". (Ματθ. στ΄ 7-13)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π. Ν. Τρεμπέλα)

Κι ὅ­ταν προ­σεύ­χε­σθε, μή ζη­τᾶ­τε αἰ­τή­μα­τα ἀ­νό­η­τα μέ μη­χα­νι­κή καί δει­σι­δαί­μο­να ἐ­πα­νά­λη­ψη λέ­ξε­ων,
πού ἡ δι­ά­νοι­ά σας δέν τίς πα­ρα­κο­λου­θεῖ ἤ δέν τίς κα­τα­νο­εῖ,
ὅ­πως κά­νουν οἱ εἰ­δω­λο­λά­τρες.
Δι­ό­τι αὐ­τοί φαν­τά­ζον­ται ὅ­τι ἡ ἀ­νό­η­τη πο­λυ­λο­γί­α τους θά ἐ­πι­δρά­σει μα­γι­κά
καί θά εἰ­σα­κου­σθοῦν οἱ προ­σευ­χές τους.  
Μή γί­νε­τε λοι­πόν ἴ­διοι μ’­ αὐ­τούς.
Δι­ό­τι ὁ Πα­τέ­ρας σας γνω­ρί­ζει ἐ­κεῖ­να πού ἔ­χε­τε ἀ­νάγ­κη,
προ­τοῦ ἐ­σεῖς νά τοῦ τά ζη­τή­σε­τε.

Επιμέλεια κειμένου και εικόνας: Στ.

|πρώτη δημοσίευση: 4/8/2021

Σκύψε Κύριε ... |"Μια σταγονούλα ἔλεος ἀρκεῖ, να ξαναβρέξει ὁ οὐρανός..."

Σκύψε, Κύριε…
ἄκουσε τὴ φωνή μου.
Ἐγὼ ὁ φτωχὸς ζητιάνος Σοῦ μιλάω.
Τί Σοῦ ζητάω;
Δὲν Σοῦ ζητάω τῶν πλουσίων τὸν χρυσό,
δὲν Σοῦ ζητάω ν᾿ ἀνεβῶ
ψηλὰ σκαλιὰ καὶ θρόνους.

Φοβᾶμαι, Κύριε…
Ὄχι τοὺς Κύκλωπες!
Τῆς Κίρκης τὸ ραβδὶ φοβᾶμαι,
τὸ λάγνο τὸ νησὶ τῆς Καλυψῶς,
τῶν Λωτοφάγων τοὺς λωτούς.
Κι ἕνα μονάχα ψίχουλο ζητάω
τῆς Χαναναίας.
Μόνο ἕνα ψίχουλο
ἀπ᾿ τὸ τραπέζι τῶν Ἁγίων.
Μιὰ σταγονούλα ἔλεος
ἀπ᾿ τοὺς ἀπέραντους ὠκεανούς Σου.

Σκύψε, Κύριε…
«πτωχὸς καὶ πένης» εἶμαι ἐγώ.
Θυμᾶμαι τότε, τὰ χρόνια τὰ παλιά,
ὅταν τὸ ἔλεός Σου ἔπνιγε τὴ γῆ
κι ἔπνιγε τὴν ψυχή μου.
Τώρα ξεράθηκε ἡ γῆ,
στέγνωσαν τὰ χωράφια.

Ποῦ εἶναι τὰ ἐλέη Σου τὰ ἀρχαῖα;
Γιατί σφιχτὸ τὸ χέρι Σου κρατᾶς;
καὶ δὲν σκορπᾶς σὰν πρὶν τὴν εὐλογία;

Τώρα ποὺ οἱ πόνοι πλήθυναν
καὶ βάρυναν πολὺ πολλὰ τὰ χρόνια,
τώρα ποὺ λύγισε ἡ ψυχὴ
καὶ τρεμοσβήνει ἡ φλόγα ἐντός μου,
τώρα, Κύριε, δός μου
μικρὴ ζωῆς σταγόνα…

Δὲς τὸν ἀγώνα… ἔπαψε,
δὲς τῆς ψυχῆς τὰ πάθη,
τ᾿ ἀμέτρητά μου λάθη,
καὶ μέτρα πάλι σὰν παλιὰ
τὴ λίγη Χάρη ποὺ ζητῶ
στὶς μετρημένες μέρες τῆς ζωῆς.

Δὲν ἔχω λόγια, στέρεψαν,
στέγνωσε κι ὅλη τῆς ψυχῆς
ἡ λίγη πού ᾿χα ὑπομονή.
Στέγνωσε κι ἡ ζωή μου…
ξερὸ χορτάρι τοῦ ἀγροῦ
ποὺ τὸ προσμένει ἡ φωτιά.

Περνοῦν τὰ χρόνια σὰν σκιά,
φεύγουν οἱ μέρες κι οἱ στιγμές.

Ἂς ἦταν νά ᾿ρθουν μιὰ φορὰ
ξανὰ οἱ καιροὶ ἐκεῖνοι.
Ἂς ἦταν…
νὰ κελαρύσουν τὰ νερά,
νὰ τραγουδήσουν οἱ στεγνὲς νεροσυρμές,
νὰ πρασινίσουν φυλλωσιές,
νὰ κελαηδοῦν τ᾿ ἀηδόνια.

Ἂς ἦταν, Κύριε…
Μιὰ σταγονούλα ἔλεος ἀρκεῖ,
νὰ ξαναβρέξει ὁ οὐρανός,
νὰ μελωδήσουν μεληδόνια!

Στ.

|το πρωτοδημοσιεύσαμε στις 4/9/2021.

Νιώσαμε την ανάγκη να το δώσουμε ξανά στην αγάπη σας,

γιατί "τυχαία" πέρασε από μπροστά μας 

και μας δρόσισε την ψυχή.

Κυρίως μ΄αυτές οι κουβέντες με τις οποίες τελειώνει ο Στ. μας:

"...Μιὰ σταγονούλα ἔλεος ἀρκεῖ, 

νὰ ξαναβρέξει ὁ οὐρανός..."

Και Ο Κύριος των πάντων ξέρει που να βρέξει 

και που να σταματήσει...

Ἀναστήσου...

Ἀφοῦ ἀναστήθηκες, ἀλήθεια,

πές μου, γιατί σ᾿ αὐτὰ τὰ στήθια

πέτρινη μένει ἡ καρδιά,

τί περιμένει;

 

Δὲν ἔχει λάδι τὸ λυχνάρι

κι οὔτε ἀγωνία νὰ προσμένει

μεσονυχτίς…

 

Μένει στὸ χῶμα κολλημένη

κι ἀκόμα… μένει

ἐκτὸς Νυμφῶνος ὁλοχρονίς.

 

Ποιὸς εἶν᾿ ὁ δρόμος ποὺ δὲν πῆρα,

ποιὸς ὁ σταυρὸς ποὺ ἀποπῆρα,

ὁ ὅρκος ποὺ ἔχω ἀθετήσει,

ἡ γῆ ποὺ ἔχω λησμονήσει;

ἡ ἄλλη γῆ…

 

Γύρω μου κελαηδοῦν ἀηδόνια,

ὡσὰν τὰ πρῶτα ἐκεῖνα χρόνια…

μὰ μέσα ἔχουν σιωπήσει,

ἡ φλόγα ἡ πρώτη πάει νὰ σβήσει,

ἔχει ἡ καρδιά μου ἀτονήσει,

ἡ ἀρρώστια ἔχει προχωρήσει…

 

ποῦ ἡ ἐλπίδα, ποιά ἡ λύση;

 

Ὁ ἥλιος ἔχει ἀπ᾿ ὥρα δύσει,

βαρὺ ποὺ πέφτει τὸ σκοτάδι,

τὰ νυχτοπούλια μελωδοῦν

σὰν ὅπως κάνουν κάθε βράδυ…

τί καρτεροῦν;

 

Θ᾿ αὐγάσει, λένε, πάλι ἡ μέρα,

θὰ τὰ μυρώσει ὁ ἀγέρας,

ὁ πρωινός.

…………………………………………

Ἄνοιξη εἶναι,

ἡ Ζωὴ

ξαναγεννιέται μὲς στὴ γῆ,

σπάζει τὶς πέτρες,

ἀφυπνίσου…

σπάζουν οἱ πέτρες!

Ἀναστήσου!

|Στ.

ΤΟ 1001ο ΠΛΟΙΑΡΙΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ...

1000 πλοιάρια μὲ 20.000 ἐπιβάτες πραγματοποίησαν τὴν Κυριακὴ 3 Ἰουνίου φαντασμαγορικὴ παρέλαση στὸν ποταμὸ Τάμεση στὸ Λονδίνο στὰ πλαίσια τῶν ἐκδηλώσεων γιὰ τὴ διαμαντένια ἐπέτειο τῆς βασίλισσας Ἐλισάβετ, γιὰ τὴ συμπλήρωση δηλαδὴ 60 χρόνων της στὸ θρόνο τῆς Ἀγγλίας.

Ἡ Βασίλισσα, 86 ἐτῶν σήμερα, 

("αμφ." σημ.:το άρθρο γράφτηκε το 2012. Προσθέτουμε 10 ακόμα έτη στην ηλικία της...)

τέτοιες μέρες τὸ 1952 εἶχε ἀνεβεῖ στὸ θρόνο τῆς μεγάλης -τότε- Βρεττανικῆς αὐτοκρατορίας σὲ ἡλικία μόλις 26 ἐτῶν.

Ὅταν ἡ παρέλαση τέλειωσε καὶ ἔπεσε τὸ σκοτάδι, ἐμφανίστηκε – παραβολικὰ μιλάμε – τὸ τελευταῖο, 1001ο πλοιάριο. 

Εἶχε παράξενο κατάρτι: 

Μιὰ ἀγχόνη (κρεμάλα) καὶ στὸ πλάι του ἕνα ὄνομα: _ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ!_

Τὸ γνωρίζει αὐτὸ τὸ πλοιάριο ἡ μεγάλη βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας. 

Ἔχει στοιχειώσει στὸν ὕπνο της, διότι τῆς θυμίζει τὴν παγωμένη ἄρνησή της, τότε στὸν 5ο χρόνο τῆς βασιλείας της, τὴν ἄρνησή της νὰ δώσει χάρη στὸν 19άχρονο ἀγωνιστὴ τῆς ΕΟΚΑ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, τὴν ὥρα ποὺ τὴν ἱκέτευε γι᾿ αὐτὸ ὅλος ὁ πολιτισμένος κόσμος. 

Εἶχε μείνει ψυχρὴ καὶ ἀσυγκίνητη καὶ τὸν προηγούμενο χρόνο στὶς ἐκκλήσεις τῶν γονιῶν καὶ ἄλλων ἐκτελεσθέντων ἀγωνιστῶν... ἔμεινε παγωμένη καὶ ἀδιάφορη, αὐτὴ ποὺ ἀναγνωρίζεται καὶ ἀρχηγὸς τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, καὶ γιὰ τὸν νεαρότερο ἀπ᾿ ὅλους, τὸν Εὐαγόρα.

Ὁ νεαρὸς ἥρωας λίγες ὧρες πρὶν κρεμαστεῖ ἔγραψε στὴν ἀδελφή του: 

«Ὥρα 7.30΄ μ.μ.. Ἡ πιὸ ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου. Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα. Μὴ ρωτᾶτε γιατί». 

Καὶ τὰ μεσάνυχτα τῆς 13ης πρὸς 14η Μαρτίου τοῦ 1957 βάδισε ἀτρόμητος στὴν ἀγχόνη ποὺ εἶχε στήσει ὁ αἱμοσταγὴς στρατάρχης τῆς Ἀγγλίας Χάρτιγκ. 

Βάδισε ψάλλοντας τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐνθρονίστηκε στὸν αἰώνιο δοξασμένο θρόνο τῶν καρδιῶν ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ ὅλων τῶν ἡρώων τῆς γῆς.

Ἡ βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας ἂς ζήσει ἀκόμα πολύ. 

Ἂς γιορτάσει κι ἄλλο ἰωβηλαῖο, ἂς τὸ ποῦμε «χρυσαδαμάντινο»... ὅμως...

Ὅμως κάποια στιγμὴ καὶ ἐκείνη θὰ καταλήξει στὸ μοναδικὸ «θρόνο» κάθε ἀνθρώπου: 

Στὰ δυὸ μέτρα χώμα τοῦ τάφου. 

Καὶ θὰ παρουσιαστεῖ τότε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Κριτοῦ τῶν πάντων, γιὰ νὰ δώσει λόγο γιὰ τὰ ἔργα της...

Ἐμεῖς τῆς εὐχόμαστε, πρὶν μεταβεῖ ἀπὸ τὸν ψεύτικο θρόνο της στὸ θρόνο τοῦ Κριτοῦ, νὰ βρεῖ τὸ θάρρος νὰ ἐπισκεφθεῖ ταπεινὰ τὰ «Φυλακισμένα Μνήματα» τῶν τότε κεντρικῶν φυλακῶν τῆς Λευκωσίας καὶ γονατιστὴ νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τὸν ἥρωα μαθητὴ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀγωνιστές... 

Αὐτὸ θὰ ἐλάφρυνε τὸ βάρος τῆς ψυχῆς της. 

«Ο ΣΩΤΗΡ» 1.7.2012 

Στ.

Ανθισμένο χιόνι

 

Έχετε προβλήματα; Πάμε μια βόλτα στο Δαφνί (!)

Τί λέτε, ἀγαπητοὶ φίλοι... εἶστε πρόθυμοι νὰ κάνουμε ἕναν ξεχωριστὸ περίπατο ἀπόψε; 

Θὰ σᾶς λύσω ὅλα τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζετε... 

Ὄχι! Λάθος διατύπωση. Θὰ σᾶς βοηθήσω νὰ τὰ λύσετε. 

Μπᾶ... κι αὐτὸ λάθος. 

Καλύτερα: Θὰ σᾶς ὁδηγήσω κάπου, ὅπου θὰ λυθοῦν ὅλα τὰ προβλήματά σας... 

Ἆ! Ναί! αὐτὴ ἡ τελευταία διατύπωση εἶναι σωστή. 

Πᾶμε λοιπόν!

 

 Ποῦ θὰ σᾶς πάω; 

Ποῦ ἀλλοῦ, ἀγαπητοὶ φίλοι; Στὸ Δαφνί!!!
-Στὸ Δαφνίιιιιιιι;;; Τρελάθηκες;
-Τώωωωωρα!!! Ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό. Τώρα τὸ πήρατε εἴδηση;
Ἀλλὰ μὴ βιάζεστε. 

Αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν θὰ σᾶς πάω στὸ Δαφνί, ἀλλὰ στὸ ΔΑΦΝΙ!
Δηλαδὴ στὴ Μονὴ Δαφνίου. 

Ἀκριβέστερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Δαφνίου ποὺ βρίσκεται ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπὸ τὸ φημισμένο Ἵδρυμα.

Νά, λοιπὸν ποὺ φτάσαμε. 

[...]

Ἡ Μονὴ εἶναι βέβαια μνημεῖο, δὲν λειτουργεῖ ὡς Μοναστήρι.

 

Ἰδοὺ λοιπὸν τὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα τῆς Βυζαντινῆς ἀρχιτεκτονικῆς καὶ Μνημεῖο τῆς παγκόσμιας πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς τῆς UNESCO. 

Τὸ κορυφαῖο ἀρχιτεκτόνημα θεωρεῖται ἔργο περίπου τοῦ 11ου αἰώνα. Εἶναι ἀντίστοιχο μὲ αὐτὸ τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ Λεβαδείας καὶ τῆς Νέας Μονῆς τῆς Χίου. 

 

Ἀπέναντί μας τὰ σωζόμενα κελλιά.

 

 Μπαίνουμε σὲ ἕνα καὶ ἐδῶ βλέπουμε τὸ βαθὺ πηγάδι ἀπὸ τὸ ὁποῖο τροφοδοτεῖτο μὲ νερὸ ἡ Μονή. 

Εἰσερχόμαστε στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ναοῦ. 

Ὁ ναὸς εἶναι ὀκταγωνικὸς καὶ στὴν κορυφὴ τοῦ τρούλου δεσπόζει ἡ μορφὴ τοῦ Παντοκράτορος Χριστοῦ. 

Εἶναι ψηφιδωτό, ὅπως καὶ πολλὰ ἀκόμη μέσα στὸν ναό. 

Ἀριστουργήματα κορυφαίων καλλιτεχνῶν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. 

Ἡ μορφὴ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ μᾶς μεταφέρει στὴ Δευτέρα Παρουσία. 

Εἶναι ὁ ἔσχατος καὶ μόνος Κριτὴς τῶν πάντων. 

Μὲ αὐτὴ τὴν εἰκόνα ὁ καλλιτέχνης μᾶς ἔδωσε μοναδικὴ αἴσθηση τῆς παντοκρατορικῆς ἐξουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἔσχατης Κρίσης. 

Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Κυβερνήτης τοῦ Σύμπαντος ἀλλὰ καὶ ὁ δίκαιος Κριτὴς τοῦ κόσμου! 

Τὸ βλέμμα Του διαπεραστικὸ ἐτάζει τὰ πάντα καὶ τὰ πιὸ ἀπόκρυφα, στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Νιώθεις νὰ σὲ ξεγυμνώνει ἀπὸ ὅλα τὰ ψεύτικα προσωπεῖα ποὺ κατὰ περίσταση φορᾶς.

Ὁ σπουδαῖος ζωγράφος καὶ καθηγητὴς τοῦ Πολυτεχνείου Σπῦρος Παπαλουκᾶς (1892-1957), ὅταν εἶδε γιὰ πρώτη φορὰ τὸν Παντοκράτορα τοῦ Δαφνίου, ἀναφώνησε: «Ἐδῶ εἶναι λυμένα ὅλα τὰ προβλήματα»!
Εἶναι πραγματικὰ λυμένα ὅλα!
Ἀρκεῖ νὰ Τὸν δεῖς μιὰ μόνη φορά, γιὰ νὰ μην Τὸν ξεχάσεις ποτὲ στὴ ζωή σου καὶ νὰ λύσεις καὶ ὅλα σου τὰ προβλήματα!
Ἂς εἶναι εὐλογημένο τὸ χέρι ποὺ ψηφίδα-ψηφίδα Τὸν δημιούργησε!
Λοιπὸν, τί λέτε; 

Δὲν λύθηκαν ἐδῶ ὅλα τὰ προβλήματά σας;

 

 Στὶς δύο αὐτὲς κόγχες τοῦ τρούλου βλέπουμε ψηφιδωτὰ τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Κάτω οἱ προφῆτες Ζαχαρίας καὶ Ἀαρών.

 

Ἐδῶ ἡ Γέννηση καὶ ἠ Βάπτιση τοῦ Κυρίου.

 

Ἀριστερὰ ἡ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ μας.

 

Ὁ ἅγιος Σέργιος.

 

Ὁ ἅγιος Βάκχος. Ἂν ἀπορεῖτε γιὰ ποιὸν λόγο ξεχώρισα αὐτοὺς τοὺς δύο ἀπὸ τὰ πολλὰ ψηφιδωτὰ τοῦ ναοῦ, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: Σήμερα ἑορτάζουμε τὴ μνήμη τους!

 

 Θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν πλαϊνὴ θύρα. Αὐτὴ βλέπει πρὸς τὴν Ἐθνικὴ ὁδὸ Ἀθηνῶν Κορίνθου.

 

Νὰ τὸ κορυφαῖο ἀρχιτεκτόνημα ὁλόκληρο!

 

Διακρίνουμε τὰ ἐρείπια τῶν ἐργαστηρίων τῆς Μονῆς.

 

Ἄλλη μία εἰκόνα ἀπὸ τὴν Ἐθνικὴ ὁδό.

 

Ὦ, Κύριε! 

Πόσο εὔκολα ξεχνιόμαστε στὸν μάταιο τοῦτο κόσμο! 

Κάποτε θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν θρόνο Σου!

 

Κύριε, τὸ ἔλεός Σου ζητοῦμε... μὴ μᾶς ἐγκαταλείπεις...

Στ.
 

Σαν τότε Κύριε ...

Καὶ πάλι ἀπόψε ἠ καρδιὰ θρηνεῖ
καὶ δάκρυα ξανὰ αἱματηρὰ
σταλάζουν οἱ κρυφοί της πόνοι.

Θολὰ κοιτοῦν τὰ μάτια πρὸς τὴ γῆ
θολὸ θωροῦν τὸν κόσμο, σκοτεινό
καὶ τ᾿ ἄγρια ὄρνια νὰ τὸν τριγυρνοῦνε.

Μὰ θά ᾿ρθουν ἀναστάσιμοι καιροί,
θὰ λιώσουνε οἱ πάγοι καὶ τὰ χιόνια,
θὰ λάμψει ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη ὁ Σταυρός
καὶ θὰ Κωνσταντινίσουνε τὰ χρόνια.

Σὰν τότε, Κύριε…

Στ.