Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2025

♰ Ξημερώνοντας η μέρα του Θεού, σαν αύριο στις 7 το πρωί, (8 Δεκεμβρίου 2019 έγραφε το ημερολόγιο), ακούσαμε όλοι για την οσιακή κοίμηση του (αγίου) Γέροντα Εφραίμ του Φιλοθεΐτη και Αριζονίτη... |Θα το λέμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας...

 

  Συμπληρώνονται 6 έτη λοιπόν, από την κοίμηση του Οσίου Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτη, πνευματικού τέκνου του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή...

[Εννοείται πως ήδη ξεκίνησε το α(μ)Φιέρωμά μας σ΄εκείνον!

Αύριο ξημερώνοντας, κάθε 2 ώρες (και κάθε 2 λεπτά θα μπορούσαμε...) και μια ανάρτηση για τον τεράστιο πνευματικό ανάστημα του Αγίου Γέροντα Εφραίμ...]

(το σκίτσο του αγίου Γέροντα
στο οποίο στηριχτήκαμε
για να Φτιάξουμε την αρχική καρτούλα μας
είναι έργο του YannisKourkart )






Σκέπαζέ μας από ψηλά, 
αγαπημένε γέροντα Εφραίμ.

Σαν σήμερα

η οσιακή κοίμηση του γέροντα Εφραίμ του Φιλοθεΐτη και Αριζονίτη.

Την ευχή του να έχουμε...

* από την Έρη Ελευθερία



Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας | Αφιέρωμα στον σύγχρονο Άγιο ...

Για αρχή, ένα σύντομο βιογραφικό του αγίου Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεϊτη και Αριζονίτη...

Ο Γέροντας Εφραίμ γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1928 στον Βόλο ως Ιωάννης Μωραΐτης. 

Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη φτώχεια, βοηθώντας τον πατέρα του στην εργασία του, αλλά πάντα ακολουθούσε το ευσεβές παράδειγμα της μητέρας του (η οποία έγινε αργότερα μοναχή με το όνομα Θεοφανώ).
Και κατά τα λόγια του Αγίου γέροντα είναι....
Αγία και ""αρχιστράτηγος""....στον ουρανό...
Ως 30 χρόνων...
|άκουσέ τον να τα αφηγείται ο ίδιος 
ο άγιος Γέροντάς μας εδώ...



Σε ηλικία 14 χρονών άρχισε να λαχταρά τον μοναχισμό, αλλά δεν πήρε ευλογία από τον πνευματικό να πάει στο Άγιο Όρος έως ότου έγινε 19 χρονών.

Με την άφιξη του στο Άγιο Όρος, στις 26 Σεπτεμβρίου 1947, πήγε κατευθείαν στον γέροντα Ιωσήφ (Ησυχαστή), στη σπηλιά του Τιμίου Προδρόμου, ο οποίος τον αποδέχτηκε στην αδελφότητα του, και έκανε την κουρά του 9 μήνες αργότερα το 1948 με το όνομα Εφραίμ.
Από υπακοή στο γέροντά του, ο μοναχός Εφραίμ χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια ιερέας.
Η ζωή στην αδελφότητα του γέροντος Ιωσήφ ήταν πολύ αυστηρή και ασκητική.

Μετά την κοίμηση του γέροντος Ιωσήφ το 1959, συγκεντρώθηκαν αρκετοί μοναχοί γύρω από γέροντα Εφραίμ που τον είχαν ως πνευματικό πατέρα.

Το 1973 η αδελφότητά του μετακόμισε στην Ιερά Μονή Φιλοθέου όπου έγινε και ηγούμενός της. Λόγω της φήμης του γέροντος Εφραίμ, η μοναστική αδελφότητα μεγάλωσε γρήγορα.

Του ζητήθηκε από την επιστασία του Αγίου Όρου, να αναβιώσει και να επανδρώσει πολλά μοναστήρια στο Άγιο Όρος τα οποία έπασχαν από λειψανδρία, όπως του Ξηροποτάμου, Κωνσταμονίτου και Καρακάλλου. Αυτά τα μοναστήρια είναι κάτω από την πνευματική του καθοδήγηση μέχρι και σήμερα.

Επίσης υπάρχουν πολλά άλλα μοναστήρια στην Ελλάδα κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του γέροντος Εφραίμ, όπως η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στις Σέρρες, της Παναγίας της Οδηγήτριας στην Πορταριά (Βόλος) και αυτό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, πρώην μετόχι της Φιλοθέου, στη νήσο της Θάσου.
Το 1979 έφθασε στον Καναδά για λόγους υγείας.

Ο π.Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς, συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί, να νουθετεί και να διδάσκει τους απόδημους Έλληνες. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α. Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν.

Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο απόδημος ελληνισμός να έχει μια μόνιμη βάση πνευματικού ανεφοδιασμού. 
Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουργκ των Η.Π.Α. 
Έγινε συνέχεια με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή.

Συνέχισε να είναι πνευματικός πατέρας ιερών μονών στο Άγιο Όρος και 8 γυναικείων μοναστηριών σε όλη την Ελλάδα, αλλά καθώς δεν ήταν πρακτικό να είναι ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, καθώς έλειπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Βόρεια Αμερική, παραιτήθηκε το 1990.

Στην Αμερική έως σήμερα έχει ιδρύσει 19 μοναστήρια, 17 είναι στις Η.Π.Α. και τα 2 είναι στον Καναδά (ανδρικά και γυναικεία), τα οποία υπάγονται στην Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής και Καναδά.
Τα μοναστήρια είναι τα εξής: δύο στη Φλόριντα, δύο στο Τέξας, δύο στο Σικάγο, δύο στη νότια Καρολίνα, ένα στη Νέα Υόρκη, ένα στην Ουάσιγκτον, ένα στην Πενσυλβανία, ένα στην Καλιφόρνια, ένα στο Ιλινόις, ένα στο Μίτσιγκαν, ένα στο Μόντρεαλ, και ένα στο Τορόντο, αφιερωμένα στο Χριστό, στην Παναγία και σε διαφόρους Αγίους.
Επίσης έχει κατασκευάσει ένα γηροκομείο.

Σήμερα ο γέροντας Εφραίμ (ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΠΙΑ.) και ο ευλογημένος τάφος του είναι στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην έρημο της Αριζόνας, λίγη ώρα μακριά από την πρωτεύουσα της Αριζόνας το Phoenix και κοντά στην πόλη Florence.

Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου
Η ίδρυση και κατασκευή της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου ξεκίνησε το 1995. Η ιερά μονή είναι ανδρική και λειτουργεί με περίπου 35 μοναχούς από διάφορες εθνικότητες, με ηγούμενο τον αγιορετίτη ιερομόναχο π. Παϊσιο που προέρχεται από το Άγιο Όρος.

Το μοναστήρι έχει τώρα έκταση 2000 στρεμμάτων και το επισκέπτονται καθημερινά πολλοί προσκυνητές από όλο τον κόσμο.
Το μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου είναι κοινόβιο με 5 εκκλησίες, του Αγ. Αντωνίου και Αγ. Νεκταρίου, του Αγ.Νικολάου, η οποία είναι πετρόκτιστη, του Αγ. Σεραφείμ, του Αγ. Δημητρίου, ρωσικού τύπου, και του Αγ. Γεωργίου. Κοντά στο μοναστήρι πάνω σε ένα λοφίσκο επίσης είναι κτισμένο το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, όμοιο με τα εκκλησάκια της Σαντορίνης, με χρώματα του μπλε και του άσπρου.

Το μοναστήρι προσφέρει συσσίτια για φτωχούς και σε δημιούργησε ίδρυμα για φτωχές και εγκαταλειμμένες γυναίκες στην πόλη του Tuscon.

Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσήλυτους. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνικής, καθώς όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

Οι μοναχοί ακολουθούν και εφαρμόζουν επακριβώς τις Βυζαντινές παρακαταθήκες, τις παραδόσεις, τις ιερές ακολουθίες, τις ολονυχτίες, τις προσευχές και τη ζωή με το ωράριο του Αγίου Όρους.

~ από την "κόρη" του, 

Georgina Georgina






                 
                  
|από την κ.Lela Koukis



Σαν σήμερα, 7/8 Δεκεμβρίου 2020...

                      Κοιμήθηκε Οσιακά ο Γέροντας Αγάθωνας, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους...!!!

Άλλος ένα Άγιος Γέροντας μετέστησε από τα επίγεια στα Επουράνια, από τη Στρατευομένη Εκκλησία στη Θριαμβεύουσα, για να Λειτουργεί στο Ουράνιο Θυσιαστήριο του Αγίου Τριαδικού Θεού μας και να πρεσβεύει για ΟΛΟΥΣ μας...!!!

Τό 2019 τήν ίδια ακριβώς ημέρα που είχε Κοιμηθεί και ο Πνευματικός Πατέρας του, ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου του Αγίου Όρους...!!!

Τις Άγιες ΕΥΧΕΣ και ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ τους να έχουμε...!!!

|από τον Νiko Lakis




* "αμΦ." ΥΓ:

Απολυτίκιον.

Ήχος πλ. α΄.

Τον συνάναρχον Λόγον.


Αγωγή ισαγγέλω, ευχή και δάκρυσιν

ευαρεστήσας Κυρίω,

Φιλοθεΐτα Εφραίμ,

προς ζωήν εκ του θανάτου μεταβέβηκας

εν Αριζόνι, ασκητά,

ο εν τη Αμερική

εικάδος Μονών δομήτωρ,

και χάριν εύρες πρεσβεύειν

υπέρ των πίστει ευφημούντων σε...




✔ The miracle ~ Ένα συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Νικολάου!!! Η Ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες)... |Δείτε την σπάνια ταινία με τις λεπτομέρειες του θαυμαστού αυτού περιστατικού...👉

            
  Ένα συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Νικολάου...

Η Ζωή "κοκάλωσε" ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος. Έμεινε έτσι επί 128 ημέρες! Χωρίς να μπορούν να την μετακινήσουν, χωρίς τροφή και νερό... Ο κομμουνιστικός στρατός της Ρωσίας απέκλεισε το σπίτι για να μην μαθευτεί το γεγονός...



Η ταινία Το Θαύμα (εδώ) (ЧУДО) του Αlexander Proshkin, η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο, βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, ένα θαύμα που συγκλόνισε την πόλη Σαμάρα της Σοβιετικής Ένωσης το 1956.

Ένα αληθινό γεγονός διάρκειας 128 ημερών, που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας, την εποχή που επικρατούσε το κομμουνιστικό καθεστώς.

Όσοι δεν φορούσαν σταυρό, άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους... 

Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: 
η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. 

Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό...

Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων (παλαιό ημερολόγιο) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. 
Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.
Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι, αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. 
Το όνομα του ήταν Νικόλαος. 

Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό.
Η Ζωή έμεινε μόνη της. 
Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί, κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: 
«Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια...

Αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: 
«Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»
Άρχισε να χορεύει, έκανε δύο γύρους, οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.
Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. 
Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. 
Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος, απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο.
Οι γιατροί που γρήγορα κατέφθασαν, δεν μπόρεσαν να την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. 
Οι βελόνες των ενέσεων, που ήθελαν να της κάνουν, στράβωναν και έσπαζαν καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! 


Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλλά δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. 
Τα πόδια της λες και ήσαν καρφωμένα στο πάτωμα. 
Αλλά, η καρδιά χτυπούσε! 
Η Ζωή ήταν ζωντανή, δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιει …
Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι, γιατροί, και πνευματικά πρόσωπα. 
Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. 
Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ, ανά οκτάωρο. 
Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι (28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές.

Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα.
- Μαμά, προσευχήσου! 
Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! 
Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή...

Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρεκάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. 
Ο Πατριάρχης απάντησε:
Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!
Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:
- Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. 
Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.

- Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. 
Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της Ζωής.

- Ο ιερομόναχος Σεραφείμ από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: 
«Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε, σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθιά του πίστη σ’ ένα θαύμα.

Ο Γέροντας Σεραφείμ Τσιαπότκιν

- Ο Μητροπολίτης Νικόλαος, ο ποίος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.

Η Ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).
Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. 
Πολλοί άνθρωποι βλέποντας το θαύμα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. 
Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια
Όσοι δεν φορούσαν σταυρό, άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. 
Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια των εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.

Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): 
Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. 
 Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη. 
Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: 

Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. 

Δεύτερον, μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν.

Τρίτον, η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεό και δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν χριστιανικά . 

Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεός, αλλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία.


   |Από το περιοδικό "Όσιος Γρηγόριος", τεύχος 21 του 1996, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. 



    ✔ Δείτε την ταινία με τις λεπτομέρειες του θαυμαστού αυτού περιστατικού...👉



Μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν το γεγονός εδώ: 


|η πρώτη ανάρτηση της ταινίας συμπίπτει με την πρώτη αναδημοσίευσή μας, πριν από 10 χρόνια ακριβώς, από το αδελΦικό ιστολόγιο "Πνεύματος Κοινωνία"... 
Δες από πότε... 

 

* Οι Χαιρετισμοί της Μάνας Παναγιάς... |Από τον (άγιο) Γέροντα Εφραίμ Αριζόνας

☆ Δεν θα θέλαμε να ακούσουμε κάποτε
πως χαιρετάει την Μάνα Παναγιά
ένας Άγιος άνθρωπος του Θεου;
Να η ευκαιρία...

✔ "Δεν μπορείς να κερδίσεις μόνος σου" (Ιστορίες από το Γεροντικό) |δες την ιστορία οπτικοποιημένη εδώ...👉 orthodoxanimations


Κάποιοι μοναχοί επισκέφθηκαν έναν ασκητή στην έρημο και τον ρώτησαν:
"Αν κάποιος, πού πειράζεται από έναν λογισμό και από μία αμαρτία και βλέπει ότι νικιέται, διαβάζει συχνά-πυκνά όσα είπαν οι πατέρες για την πτώση αυτή και προσπαθεί να τα εφαρμόσει, χωρίς όμως να το κατορθώνει απόλυτα, τι είναι προτιμότερο, να φανερώσει σε κάποιον από τους πατέρες το λογισμό του ή να προσπαθήσει μόνος του να εφαρμόσει όσα διάβασε και όσα θεωρεί εκείνος σωστά;
  • Έχει υποχρέωση, απάντησε ο γέροντας, να φανερώσει το λογισμό του σε άνθρωπο πού θα μπορέσει να τον βοηθήσει, και να μη βασιστεί μόνο στον εαυτό του. Γιατί δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει τον εαυτό του, όταν μάλιστα επηρεάζεται και ταλαιπωρείται από τα πάθη. Να τι συνέβη σε μένα όταν ήμουνα νέος:
Είχα ένα πάθος πού με νικούσε. Ακούγοντας λοιπόν ότι ο αββάς Ζήνων είχε θεραπεύσει πολλούς, πού ήταν σε παρόμοια κατάσταση, αποφάσισα να πάω και να του μιλήσω. Ο σατανάς όμως με εμπόδιζε, βάζοντάς μου τη σκέψη: «Αφού ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, εφάρμοσε όσα διαβάζεις, γιατί να πας και να ενοχλήσεις το γέροντα;». Κάθε φορά που αποφάσιζα, ωστόσο, να επισκεφθώ το γέροντα και να του μιλήσω, ο πόλεμος του πάθους υποχωρούσε, με τέχνασμα του πονηρού, σταματούσε για λίγο με σκοπό να μην πάω. Και όταν έπαιρνα την απόφαση να μην πάω, κυριευόμουνα πάλι από το πάθος. Σ’ αυτή την παγίδα μ’ έριχνε πολύ καιρό ο εχθρός, πού δεν ήθελε να φανερώσω το πάθος στο γέροντα. Αλλά και πολλές φορές, που πήγα αποφασισμένος να του πω το λογισμό μου, ο εχθρός δεν με άφηνε γεμίζοντάς με ντροπή και λέγοντάς μου μυστικά: «Αφού ξέρεις πως πρέπει να θεραπευθείς, τι χρειάζεται να μιλήσεις σε κάποιον σχετικά; Άλλωστε εσύ δεν αδιαφορείς για τον εαυτό σου. Ξέρεις τι είπαν οι Πατέρες». Αυτά μου έβαζε στο νου ο αντίπαλος, για να μη φανερώσω το πάθος στο γιατρό και θεραπευθώ. Ο γέροντας, από την άλλη μεριά, ενώ καταλάβαινε ότι είχα λογισμούς, δεν μου έκανε παρατήρηση, περιμένοντας να τους φανερώσω ο ίδιος. Με δίδασκε μόνο για τον σωστό τρόπο ζωής, και με άφηνε να φύγω. Κάποτε όμως, γεμάτος θλίψη, είπα μέσα μου: «Ως πότε, ταλαίπωρη ψυχή μου, δεν θα θέλεις να γιατρευτείς; Άλλοι έρχονται στο γέροντα από μακριά και θεραπεύονται, κι εσύ δεν ντρέπεσαι, να έχεις κοντά σου το γιατρό και να μη γίνεσαι καλά;» Ζεστάθηκε έτσι η καρδιά μου και είπα μέσα μου: «Ας πάω στο γέροντα, κι αν δεν βρω κανέναν άλλον εκεί, θα καταλάβω πως είναι θέλημα Θεού να του αποκαλύψω το λογισμό μου». Πράγματι, πήγα και δεν βρήκα κανέναν. Ο γέροντας, όπως συνήθιζε, με νουθέτησε γύρω από τη σωτηρία της ψυχής και για το πώς μπορώ να αγωνιστώ ενάντια στους πειρασμούς. Εγώ από ντροπή δεν του φανέρωσα πάλι τίποτα, κι ετοιμαζόμουνα να φύγω. Έκανε ευχή και ετοιμαζόταν να με ξεπροβοδίσει, ενώ με βασάνιζαν οι λογισμοί: Να μιλήσω ή να μη μιλήσω στο γέροντα; Εκείνος που είδε πόσο βασανιζόμουν από τους λογισμούς, με χτύπησε στο στήθος και μου είπε: «Τι έχεις; Άνθρωπος είμαι κι εγώ! Πες μου!». Μόλις είπε αυτά τα λόγια, νόμισα πώς η καρδιά μου ανοίχτηκε. Πέφτω με το πρόσωπο στα πόδια του, παρακαλώντας τον με δάκρυα: -«Ελέησέ με!».
  • «Τι έχεις;», μου λέει ο γέροντας.
-«Δεν ξέρεις τι έχω;», αποκρίθηκα. -«Εσύ πρέπει να το πεις!», είπε εκείνος. Τότε λοιπόν, με πολλή ντροπή, του εξομολογήθηκα το πάθος μου. Και μου λέει: -«Γιατί ντρεπόσουνα να μου το πεις τόσον καιρό; Δεν είμαι κι εγώ άνθρωπος; Θέλεις λοιπόν να σου φανερώσω αυτό που ξέρω; Δεν έχεις ήδη τρία χρόνια, που έρχεσαι εδώ μ’ αυτούς τους λογισμούς, και δεν τους αναφέρεις;» Το ομολόγησα, κι έπεσα πάλι μπροστά του, παρακαλώντας τον: -«Ελέησέ με, για τον Κύριο!» -«Πήγαινε», μου είπε, «μην παραμελείς την προσευχή σου και μην κατακρίνεις κανέναν». Πήγα πράγματι στο κελί μου και αφοσιώθηκα με επιμέλεια στην προσευχή μου. Με τη χάρη του Χριστού και τις ευχές του γέροντα, ποτέ πια δεν ενοχλήθηκα από το πάθος εκείνο. #χριστιανικάπαιδικά, #orthodoxanimations


|δες την ιστορία οπτικοποιημένη εδώ...

☆ "Έχω τον Άγιο μπροστά μου. Γι’ αυτό και (όταν υμνογραφώ γι΄αυτόν), δεν θέλω επικοινωνία με κανέναν... |Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης ♰ 7 Δεκεμβρίου 1991. Οσία μορφή. Αγία βιωτή. Ποταμός εμπνεύσεως εις υμνωδίαν των Αγίων. Γενάρχης σεμνών μοναχών...

   

    Στις 7 Δεκεμβρίου πανηγυρίζουμε τη μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Γερασίμου του Μικραγιαννανίτη...


  (Το ότι πρόλαβα στο πρώτο μου προσκύνημα στο Περιβόλι της Παναγιάς να βρεθώ στο κελί του, όπου συναπάντησε τόσους Αγίους και Αγίες γράφοντας τις ακολουθίες τους, να πάρω την ευχή του, αλλά και την ιδιαίτερα σΦιχτή αγκαλιά του - ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί - είναι κάτι που σίγουρα δεν ξεχνιέται...

Θα έχω να λέω λοιπόν, πως γνώρισα κι εγώ ο ταλαίπωρος έναν Άγιο!     

          |σ.Β.Γ. )

 
|επιμέλεια ανάρτησης: π.Θεολόγος Αμπόνης

☆  ☆  

...Μοχθούν απερινόητα τα πνευματικά έκγονά του 

στην Σκήτη της Αγίας Άννης, 

για να καθαρογράψουν 

και εκδώσουν τις παμπληθείς ιερές Φυλλάδες, 

που εκείνος συνέθεσε..


Μόνο η καταγραφή των τίτλων των έργων του, 

και η σχετική ταξινόμησή τους, 

που κατορθώθηκε από τον Σεβ.Μητροπολίτην Κίτρους 

κ.Γεώργιον Χρυσοστόμου, 

απετέλεσε... 

...Διδακτορική εργασία!!

Θα χρειασθεί πολύς ακόμη χρόνος για την πλήρη έκδοσή τους...


Ο υμνογράφος Γεράσιμος, 

σεβάσμιος Μοναχός στην Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης του Άθω, 

παρήγαγε κατά την 70ετή ενασχόλησή του 

με την εκκλησιαστική ποίηση, 

ένα εντυπωσιακό σε έκταση και ποιότητα έργο,

το οποίο μας παραδόθηκε σε χειρόγραφά του 

που απετέλεσαν 47 ογκώδεις τόμους (σύνολο σελίδων 35.442).


Ένα μικρό μόλις τμήμα του έργου αυτού 

έχει κατά καιρούς εκδοθεί, ενώ ορισμένες ακολουθίες 

μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες.


Με τα ευρετήρια που ακολουθούν

δίνεται η δυνατότητα μιας πρώτης προσέγγισης 

και δημοσιοποίησης αυτού του πολύτιμου υμνογραφικού πλούτου, 

ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος του 

παραμένει άγνωστος και ανέκδοτος...


(Η εικόνα απεικονίζει την Κοίμησή του.

Είναι σε μεγάλη ανάλυση. 

Κάνετε κλικ, και αποθηκεύσατε…)


☆  ☆  

 

|Αξιοσημείωτο και το περιστατικό από τον Γεώργιο Καλογήρου:




Όταν τα παιδιά ενός κατηχητικού ταξίδευαν 

για προσκύνημα προς το Άγιο Όρος, 

συναντήθηκε μαζί τους στο πλοίο ο όσιος Γεράσιμος. 

Και έπιασε κουβέντα νιώθοντας και αυτός παιδάκι, 

και ήταν στην ψυχή, ανάμεσά τους.

Όταν κάποιο κατηχητόπουλο τον ρώτησε, 

«μα, τι είναι ο Χριστός», 

με πολύ ενθουσιασμό και αυθορμητισμό του απάντησε:

"Τον είδα, είναι πανέμορφος και λάμπει!!!"

Μάλιστα, μέρες νωρίτερα, 

είχε προβλέψει το θάνατ του 

που επισυνέβη στις 7 Δεκεμβρίου του 1991.


☆  ☆   


|"αμΦ." ΥΓ

Ακούστε τον ίδιο σε αυτό το απόσπασμα (το 1980

να περιγράφει τον θαυμαστό τρόπο 

με τον οποίο έγραφε τους Εκκλησιαστικούς Ύμνους...

 


«Η Εκκλησιαστική μας Υμνογραφία είναι δώρο Θεού, 

δεν είναι προϊόν ανθρώπινου κατασκευάσματος. 

Έχω τον Άγιο μπροστά μου. 

Γι’ αυτό και δεν θέλω επικοινωνία με κανέναν. 

Η υμνογραφία, η πνευματικ αυτή εργασία, 

είναι ένωση της ψυχής μετ του Θεού· 

είναι μία θαυμασία προσευχή· 

είναι μία μεταρσίωσις του νοός· 

είναι μία μυστική θεωρία· 

είναι ένα μυστήριον, 

που δεν ερμηνεύεται και με λόγους δεν εξωτερικεύεται. 

Η υμνογραφία είναι η υπάτη φιλοσοφία. 

Δεν εκφράζεται με αυτά τα λόγια. 

Πρέπει κανείς να τη δοκιμάσει για να την αισθανθεί...»

 



Η μνήμη του τιμάται σήμερα, 7 Δεκεμβρίου...



Την ευχή του να έχουμε!


☆  ☆  



Ένας Επίσκοπος υψώνει το ανάστημά στον πλανητάρχη, τον πετάει έξω από το Ναό ...

Ένας Επίσκοπος υψώνει το ανάστημά στον πλανητάρχη, τον πετάει έξω από το Ναό, επειδή ήταν εγκληματίας και τον οδηγεί να ζητήσει κλαίγοντας συγγνώμη.

Στις 7 Δεκεμβρίου γιορτάζει ο Άγιος Αμβρόσιος, Επίσκο­πος Μεδιολάνων. 
Στο σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας. Του 4ου αιώνος κι αυτός, σπουδαίος, νομικός μεγάλος, έγινε διοικητής του Μιλάνου και της επαρχίας εκεί, ήταν δίκαιος και συνετός και κατηχούμενος. Ετοιμαζόταν, δηλαδή, να βαφτισθεί.

Κοιμήθηκε ο επίσκοπος Μεδιολάνων και μετά οι ορθόδοξοι μάλωναν με τους Αρειανούς στο ποιός θα καταλάβει τον θρόνο. Και έγινε κίνημα. Επανάσταση. Κι ως διοικητής ο Αμβρόσιος εστάλη να καταστείλει την στάση και την επανάσταση και να φέρει την ησυχία και την ειρήνη.

Πήγε, λοιπόν, και τους μίλησε τόσο γλυκά, ήταν ρήτορας και σοφός και ενάρετος, παρότι ακόμη δεν είχε βαφτισθεί. Και τους κατάφερε και τους ηρέμησε. Και τότε ένα παιδάκι φώναξε δυνατά: «Ο Αμβρόσιος να γίνει επίσκοπος!» Ήταν φωνή Θεού. Ήταν κλήσις Κυρίου. Κι εκείνος, βέβαια, δεν ήθελε, και λέει το Συναξάριο πώς, μόλις τ’ άκουσε αυτά κι ο κόσμος όλος, αιρετικοί και χρι­στιανοί, είπαν ναι, άξιος, τί κάνει εκείνος; Φεύγει, με τρόπο, και καθώς βράδιαζε, καβαλάει ένα άλογο κι έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση, για να μη γί­νει μητροπολίτης. Και μόλις ξημέρωσε, τί είχε γίνει; Βρέθηκε, πάλι, στο ίδιο σημείο, από οπού έφυγε. Στης εκκλησίας την αυλή. Και τότε κατάλαβε ότι ο Θεός τον ήθελε σ’ αυτή τη θέση. Στον Θεό ποιος μπορεί να πει όχι;

Κι έγινε, λοιπόν, επίσκοπος Μεδιολάνων, ο μεγάλος Αμβρόσιος, φρόντισε τους χριστιανούς, φρόντισε τους αιρετικούς, διότι η Εκκλησία εταλαιπωρείτο από τον Αρειανισμό και τις παραφυάδες του, και προ­παντός με τον Θείο του λόγο και με την αγία χάρη, έφερνε αμέτρητους στην Εκκλησία και προστάτευε πολλούς δυσκολεμένους και αδύνατους. Είχε τόση παρρησία, που έβαλε επιτίμιο και κανόνα στον ίδιο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιον τον Μέγαν. Με κάποια στάση, που έγινε στη Θεσσαλονίκη και μετά που έδωσε εντολή να φονεύσουν 7.000 στασιαστές.

Κι ο Θεοδόσιος, όταν πήγε στην εκκλησία και μπήκε στο Ιερό Βήμα, του λέει ο άγιος Αμβρόσιος: «Έξω!» Σε ποιόν είπε «Έξω;» Στον πλανητάρχη, παρακαλώ. Σε ποιόν είπε «Έξω;» Σ’ αυτόν. Κι ο Θεοδόσιος μεγάλος κι αυτός. Να το πούμε. Γιατί είναι κι αυτός άγιος της Εκκλησίας. Λοιπόν. Το εδέχθη! Εδέχθη επιτίμιον οκτώ μηνών. Ούτε να μεταλάβει ούτε να κάμει τίποτε απ’ τα καθήκοντά του. Το εδέχθη, με άκρα ταπείνωση και μεγάλη υπακοή. Γιατί είχε καταλάβει κι αυτός ένα πολύ σπουδαίο πράγμα.

Ότι δεν μπορούμε, με κανένα τρόπο, να εναντιωθούμε στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία και στον Θεό. Τί σπουδαίος κι αυτός! Λέμε ναι. Αλλά, άμα έχεις την οικουμένη στα χέρια σου, θα κάμεις και λάθη.

Η ομορφιά ποιά είναι στον Θεοδόσιο; Ότι εδέχθη και παρεδέχθη! Και μετενόησε! Και την ημέρα των Χρι­στουγέννων πήγε στην εκκλησία και τί; Έκανε μετάνοια μπροστά στον επίσκοπο και σ’ όλο το εκκλησίασμα και ζήτησε επισήμως συγγνώμη, κλαίγοντας! Κλαίγοντας! Και αποκατεστάθη. Αυτός ο Μέγας Θεοδόσιος! Αποκατεστάθη!

Και είναι κι εκείνος γραμμένος στο Αγιολόγιο. Γιατί, αν ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε τη θρησκευτική ελευθερία στην αυτοκρατορία και στον κόσμο, ο Μέγας Θεοδόσιος διάλεξε, ως επίσημη θρησκεία του κράτους του, την ορθοδοξία, η οποία κινδύνευε από Γότθους, βαρβάρους, αιρετικούς, Ιουδαίους, ειδωλολάτρες, κι έκαμαν θραύση. Και τώρα την πήρε την Εκκλησία, την ορθοδοξία, υπό την προστασία του ο αυτοκράτωρ. Έθεσε, δηλαδή, τον εαυτό του στη διάθεση της Εκκλησίας. Ήταν, δηλαδή, υπερασπιστής του ορθοδόξου δόγματος. Είναι πολύ σπουδαίο κι αυτό. Να το πούμε. Ισχύει μέχρι και σήμερα…

Ο άγιος Αμβρό­σιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 397 στο Μιλάνο, στα Μεδιόλανα, τότε, όπου είχε γίνει το Σύμφωνο των Μεδιολάνων. Η συμφωνία του Κωνστα­ντίνου του Μεγάλου και του Λικινίου για ανεξιθρησκεία. Να υπάρχει, δηλαδή, θρησκευτική ελευθερία, που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης
Χειμερινό Συναξάρι,
τ. Α΄, εκδ. Ακτή,
Λευκωσία 2008, σ. 32-37.
(Εμείς από εδώ & εδώ)

Και κάτι ακόμα, σημαντικό.
Ο Θεοδόσιος θέλησε να δικαιολογηθεί. λέγοντας πως και ο Δαβίδ αμάρτησε. Ο Αμβρόσιος του είπε: "Τον μιμήθηκες στο έγκλημα, μιμήσου τον και στην μετάνοια". 
«Ὁ Θεοδόσιος ὑπήκουσεν εἰς τούς λόγους τούτους, ὑπέκυψεν εἰς τόν ἀπό τῆς Ἐκκλησίας ἀφορισμόν καί ἐπανελθών εἰς τά βασίλεια καθυπέβαλεν ἑαυτόν εἰς τό τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτίμιον, ἀπό τοῦ ὁποίου μόλις μετά ὀκτώ μήνας ἐλύθη, γενόμενος πάλι δεκτός εἰς τήν τῆς Ἐκκλησίας κοινωνίαν, κατά τήν ἑορτήν τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, ἀφοῦ πρότερον δημοσίᾳ ἐν τῷ ἱερῷ ναῷ ὡμολόγησε τήν ἁμαρτίαν καί, πρηνής κείμενος καί τό Δαυϊτικόν ἐκφωνῶν “Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου, ζῆσον με κατά τό λόγιόν σου”, παρεκάλεσεν ἵνα τύχῃ συγγνώμης».  
Κων. Παπαρρηγόπουλος

|το πρωτοδημοσιεύσαμε τέτοιες μέρες πρόπερσυ