Μια..... γλυκιά κηδεία...
Ξημέρωσε η μέρα με την ανάμνηση της βραδινής βροχής να γίνεται απόμακρη στο καλοκαιριάτικο πρωινό. Δόξα τω Θεώ!
Υποβόσκουσα ηδύτητα κυλούσε με τις ρόδες του αυτοκινήτου μου ενώ έψαχνα παρκάρισμα και κάνοντας δυο-τρεις βόλτες (πού παρκάρισμα στο κέντρο) παρατήρησα τις "δεσποινίδες" να πηγαίνουν -κατά συντροφιές- στον Άγιο Νικόλαο.
Όταν εμείς -τα παλιά ομαδόπουλα- λέμε δεσποινίδες εννοούμε τις αρχαίες κοπέλες που αφιέρωσαν την ζωή τους στην υπηρεσία του ιεραποστολικού έργου, κάνοντας ιεραποστολή στην πόλη.
Κάτι σαν καλόγριες στον κόσμο. Αυτές που εσείς ίσως πείτε "θεούσες" και εγώ -μετά λόγου γνώσεως- λέω αθόρυβες εργάτριες και ηρωίδες.
Προσωπικά μαρτυρώ πως αν μου βρίσκεται τίποτε καλό, θεμελιώθηκε μέσα μου -με την ευλογία του Κυρίου- στις δικές τους ομάδες.
Αυτές λοιπόν που δεν είναι πια νέες, λέγονται πάντα δεσποινίδες με τον τρυφερό τρόπο που λέμε την μαμά μας "κοπέλα μου" στα 80 της...
Πού πήγαιναν λοιπόν οι "δεσποινίδες";
Από περιέργεια, αφού παρκάρισα, πέρασα από το ναό.
Κηδεία! Μπα, ο Νίκος: Δυσάρεστη έκπληξη. Ο Νίκος ετών 43, που με τις γνώσεις του φυσιοθεραπευτή και την υπομονή του, είχε ενεργοποιήσει -πριν πολλά χρόνια- το ακίνητο χέρι μου (μετά από ένα συντριπτικό κάταγμα, που είχα υποστεί).
"Χρωστώντας" του το δεξί μου χέρι, έμεινα στην ακολουθία και τότε είδα την Αντιγόνη που είχα χρόνια να την δω και κατάλαβα και γιατί .....οι δεσποινίδες.
Η Αντιγόνη είναι δεσποινίς, την είχα ομαδάρχισσα και μετά έφυγε για την αδελφότητα, στην Αθήνα. Είναι θεία του Νίκου, αδελφή του πατέρα του. Τώρα, ντυμένη στα μαύρα κήδευε τον ανεψιό της.
Ήρεμη, γαλήνια, με τον πόνο παντού πάνω της αλλά όχι κραυγάζοντα και θορυβούντα. Ακριβώς όπως ο πόνος του "θανάτω θάνατον πατήσας", όπως ο πόνος των πιστών ανθρώπων.
Η δεσποινίς Αντιγόνη παρέμεινε αυτή που ήξερα πάντα -τελικά-......
Ο αδελφός της, ο πατέρας του Νίκου, επίσης ο αξιοπρεπής γιατρός που ξέρει όλη η πόλη:
Λίγο γερμένος σε έναν συγγενή -από το βάρος του αποχωρισμού- σιωπηλός, φαινόταν βαθιά σημαδεμένος από αυτό το φέρετρο αλλά ούτε οιμωγές, ούτε τα μαλλιοτραβήγματα των ολιγοπίστων.
Αποχαιρέτησε το παιδί του επ'ελπίδι αναστάσεως και φάνηκε ξεκάθαρα αυτό, σαν να κουνούσε μαντήλι στο μετανάστη γυιό που ήξερε πως δεν θα γυρίσει ποτέ εδώ, σε τούτη την ξενιτειά αλλά θα βρεθούν στην αιώνια πατρίδα, κάποτε.
Κόσμος πολύς, δάκρυα μαζεμένα σε μαντήλια υπομονής, ο Νίκος γαλήνιος κι' αυτός...
Φεύγοντας και δίνοντας (από δημοσιογραφική διαστροφή) τίτλο είπα ήρεμα κι' εγώ "ήταν μια γλυκιά κηδεία".
Κήδομαι θα πει φροντίζω. Φροντίσαμε, λοιπόν, τον αδελφό μας μ' ένα στεναγμό, μια προσευχή κι' έναν ασπασμό με την γαλήνη στην οποία μας "υποχρέωσε" η πιστή του οικογένεια.
Καλόν Παράδεισο Νικόλα και θα προσέχω να μην ξανασπάσω το χέρι μου.
Καλές αντάμωσες γιατρέ, καλήν αντάμωση γλυκιά δεσποινίς Αντιγόνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου