~ Για να νιώσουμε, έστω και για λίγο, τι πέρασαν (κι ακόμα περνούν...) τα αδέρφια μας, που παλεύουν μόνα τους στην Βόρειο Ήπειρο...
Βρισκόμαστε λίγο πριν την “ανατολή” της δεκαετίας του ’90 κι ο τόπος μας πασχίζει με “νύχια και με δόντια” να περισώσει ότι έχει απομείνει από την θρησκευτική του συνείδηση, ότι δεν μπόρεσε σε πεντακόσια χρόνια να διαλύσει η “Τουρκιά” και το οποίο κατάφερε με μύριους δόλιους τρόπους να το “παραλύσει” ένα καλά δικτατορικό (και μοναδικό παγκοσμίως), αθεϊστικό καθεστώς.
Για πενήντα περίπου χρόνια η Ορθοδοξία μας καταβαραθρώθηκε και αφέθηκε στο έλεος των λεγόμενων “κομματικών” του τόπου μας, οι οποίοι τις περισσότερες φορές λάμβαναν αυθαίρετα αποφάσεις και παροτρύνοντας την εκάστοτε “Νεολαία” του “Κόμματος”, καταστρέφανε συστηματικά όχι μόνον τα υλικά στοιχεία της πίστης μας, αλλά και τα χρηστά ήθη της.
Η κυρία Νατάσα Μπάσσιου, έπειτα από την προ διετίας μαρτυρία της, συνεχίζει να μας εξιστορεί τη συμμετοχή της στην “λαϊκή αναστήλωση” της Εκκλησιάς (Ι.Ν. Κ. Θεοτόκου) της Δερβιτσάνης.
“Οι γυναίκες βρισκόμασταν στα αμπέλια και δουλεύαμε όπως κάθε μέρα, έτσι και τότε δεν είχαμε ιδέα τι γινόταν από τα θέματα της εκκλησίας, γιατί πραγματικά οι “κομματικοί” παρακολουθούσαν κάθε μας κίνηση και δεν μπορούσαμε ούτε να πούμε, ούτε και να κάνουμε κάτι περί θρησκείας. Είχανε δύναμη στα χέρια τους τότε και μπορούσανε να σου κάνουνε μεγάλη ζημιά. Αν ήθελες να συνεχίσει το παιδί σου να σπουδάσει σε ανώτερο σχολειό, έπρεπε να σου δώσουν εκείνοι την έγκριση και κατόπι να προχωρήσει το θέμα. Αλλά αν σου είχανε γινάτι δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα για να φυλαχτείς.
Εμείς καθώς δουλεύαμε στα αμπέλια, πρέπει να ‘τανε τότε “Απρολομάης”, αλλά δε θυμάμαι πολύ καλά..
Ήμαστε η συννυφάδα μου, εγώ, η αδερφή μου η Φιλάνθη και η Έλλη του Ντρίτσου. Δίπλα είχαμε “κομματικούς” που μας πρόσεχαν αν κάναμε καλά τη δουλειά μας.
Σε μια στιγμή βλέπουμε από μακρυά τον παπά Μιχάλη το Ντάκο μαζί με την παπαδιά και το γομάρι (μουλάρι), να ανηφορίζουν για την “Παναγιά” (παρεκκλήσι της “Ζωοδόχου Πηγής”). Απορήσαμε, γιατί δεν ξέραμε τι ακριβώς γινότανε. Οι “κομματικοί” πάντως φαίνονταν “σκασμένοι” αλλά δεν κάνανε τίποτα. – Κι εμείς από τη μεριά μας δεν ξέραμε τίποτα. – Τότε φαίνεται σιγά – σιγά άρχισε να αλλάζει η κατάσταση.Ύστερα εμείς πήραμε θάρρος κι αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε πιο ανοιχτά για το ζήτημα…
Στο δρόμο καθώς γυρίζαμε για τα σπίτια μας, ήμασταν κάνα δεκαριά γυναίκες, αλλά δεν θυμάμαι ποιες ακριβώς, είπαμε να μπούμε μια στην Εκκλησιά του χωριού να τη σκουπίσουμε. Η πόρτα της ήτανε ανοιχτή αφού εκεί βάζαμε τα λιπάσματα και μπαίναμε ελεύθερα.
Από εικόνες μόνο στους τοίχους είχε (τοιχογραφίες) και από το τέμπλο μόνο το φίδι το ξύλινο (το δράκο δεξιά κι αριστερά του Σταυρού εννοεί) είχε ψηλά. Τα υπόλοιπα τα καίγαμε για να βγάζουμε τη ρακί από τα σταφύλια των αμπελιών του συνεταιρισμού, στο “Πουνίστε” (αλβ. εργαστήριο) της ρακής που είχαμε στο παλιό χάνι, πάνω από την Εκκλησιά μας. Τα καζάνια εκεί θυμάμαι, ήτανε εκείνα που πήρανε όταν κάνανε κατάσχεση στα πράγματα που Θωμά Διαμάντη που ήτανε από σόι εμπόρων και έβγαζαν κι εκείνοι κρασί και ρακή.
Κάποιες γυναίκες πήγανε με τα “γκιούμια” (μεταλλικά μπιτόνια) και φέρνανε νερό από το “Πηγάδι”, ενώ οι υπόλοιπες ξεκινήσαμε την καθαριότητα. Πετάξαμε κάτι παλιό τενεκέδες από τον “Άγιο Δήμο” (Ιερό Βήμα) και σκουπίζαμε τις πλάκες από τα λιπάσματα που κόλλαγαν τα ποδάρια μας.
Από τότε άλλαξε η κατάσταση πολύ. Άρχισε ο κόσμος να κρένει (μιλάει) πιο ελεύθερα…”
Έρευνα για λογαριασμό του www.dervitsani.gr
(Από τον Gkotzias Giorgos)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου