" Να εδώ, βάζουν σκοινιά οι δαίμονες όταν λειτουργώ, για να πέσω κάτω. Μα έρχεται ο όσιος Δαβίδ, και τα διαλύει όλα. Και τον βλέπω να λειτουργεί κι αυτός. Και τότε κάθομαι εγώ στο πλάι, δίπλα στην αγία Τράπεζα. Και μου λένε εδώ οι πατέρες, γιατί δεν κάθεσαι στο κέντρο; Μα πώς να κάτσω στο κέντρο!! Αφού βλέπω εκεί τον όσιο Δαβίδ – με συγχωρείτε!"

ΌΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ, 

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΙΚΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ...

Γνώρισα τον π. Ιάκωβο Τσαλίκη, το 1990, με μια παρέα φίλων μου.
Τον συνάντησα 3 φορές, σε επισκέψεις που έκανα στο μοναστήρι του οσίου Δαβίδ.
Είχα μείνει το βράδυ εκεί, μας φιλοξένησαν οι πατέρες.
Μια απ’ αυτές ήταν με τη θεολογική σχολή, που έκανε επίσκεψη στο μοναστήρι.
Έλεγε συνέχεια ¨με συγχωρείτε, τέκνο μου¨, σε κάθε τρεις προτάσεις το έλεγε, και δημιουργούσε γύρω του ένα κλίμα ταπείνωσης, εμπιστοσύνης και οικειότητας.
Είχε επίσης χιούμορ, έλεγε πολύ όμορφα αστεία, ευχάριστα λόγια, που σου έπαιρναν το ψυχοπλάκωμα.
Οι γιαγιάδες των γύρω περιοχών που ήταν επίσκεψη, τον έπιαναν απ’ τον ώμο, λες κι ήταν ένας απλός ιερέας. Ήταν καταδεκτικός. Λίγοι καταλάβαιναν ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ξεχωριστός και άγιος. Διότι ήταν απλός στο φέρσιμο.

Με πήρε στο ναό, στο καθολικό, μπροστά στο κάθισμά του, όρθιος αυτός, όρθιος κι εγώ.
Με πλησίασε πολύ, έφερε το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου, σχεδόν άγγιξε τη μύτη του κοντά στη μύτη μου, και μου είπε, ¨κι αν, παιδί μου, εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου – με συγχωρείτε- να μην τις θυμάσαι πάλι. Αυτά που λες, τα παίρνει ο Θεός και σε καθαρίζει. Μη τα σκέφτεσαι πάλι και στεναχωριέσαι¨.
Εγώ, έκανα αυτό ακριβώς: εξομολογιόμουν, μα πάλι τα σκεφτόμουν και τα ανακύκλωνα, με αποτέλεσμα να θλίβομαι.

¨Εγώ, τέκνο μου, με συγχωρείτε, όταν ήμουν μικρός, έκανα πολλή προσευχή. Πήγαινα στο βουνό, και άναβα τα καντήλια και μίλαγα πολύ στην αγία Παρασκευή, και την έβλεπα. ¨
Κείνη την ώρα που μου είπε αυτά, σκέφτηκα από μέσα μου, ¨Θα εννοεί νοερά, ο άνθρωπος. Ότι μιλούσε νοερά στην αγία Παρασκευή¨.
Και με κόβει απότομα ο π. Ιάκωβος και μου λέει ¨Όχι νοερά, ούτε φαντασίες, τέκνο μου! Μα όπως σε βλέπω και με βλέπεις! Της μιλούσα και την έβλεπα, όπως βλέπω τώρα εσένα¨.

¨Πέρασα πολλά στη ζωή μου, μα με τη βοήθεια του οσίου Δαβίδ, όλα πήγαν καλά. Και χρειάστηκε να ταπεινωθώ στη ζωή μου. Πήγα και στο νοσοκομείο, εκεί που ήταν δίπλα και ο κ. Πρωθυπουργός, ο κ. Παπανδρέου – αν είχες ακούσει τέκνο μου- , και με είδαν οι γιατροί, με συγχωρείτε τέκνο μου, γυμνό! Θέατρο έγινα και αγγέλοις και ανθρώποις. Μα αφού το επέτρεψε ο Θεός, έγινε κι αυτό.¨

Με πήρε στο ιερό, πίσω απ’ την αγία Τράπεζα, και μου ζήτησε να του πω τα ονόματα των γονέων μου. Τα έγραψε, και μου είπε θα μας μνημονεύει όλους.
Και μου έδειξε κάτω στο έδαφος λέγοντας ¨να εδώ, βάζουν σκοινιά οι δαίμονες όταν λειτουργώ, για να πέσω κάτω. Μα έρχεται ο όσιος Δαβίδ, και τα διαλύει όλα. Και τον βλέπω να λειτουργεί κι αυτός. Και τότε κάθομαι εγώ στο πλάι, δίπλα στην αγία Τράπεζα. Και μου λένε εδώ οι πατέρες, γιατί δεν κάθεσαι στο κέντρο; Μα πώς να κάτσω στο κέντρο!! Αφού βλέπω εκεί τον όσιο Δαβίδ – με συγχωρείτε!¨

Και τότε, με κοίταξε στα μάτια με αρχοντική ταπείνωση, και μου είπε ¨Κι εσύ, λοιπόν, τέκνο μου, θα γίνεις ένας καλός ιερεύς!¨
Είπε το ¨ιερεύς¨, ακριβώς έτσι! Πολύ μεγαλοπρεπώς, με ιδιαίτερη χρήση του συμφώνου ¨ρ¨. ¨Ιερεύς¨.
Εγώ ξαφνιάστηκα τότε, διότι ήμουν 20 χρονών, και δεν είχα πει ακόμα σε κανέναν κάτι για το θέμα αυτό.
Μα ο π. Ιάκωβος, άνοιξε την ψυχή μου, και το έφερε στην επιφάνεια.
Με σταύρωνε συνέχεια με το χέρι του.
Έβγαζε μια γλύκα. Μια πνευματικότητα ξεκούραστη, ήρεμη, χωρίς άγχος και πνίξιμο.
Λέξεις όπως, αγρυπνία, νηστεία, κόπος, θυσία, χαμαικοιτία κλπ, ηχούσαν απ’ τα χείλη του τόσο αγαπητές και φιλικές προς το ψυχικό μου περιβάλλον. Δεν απωθούσαν καθόλου.
Δεν είχε καθόλου φανατισμό, ταραχή, δεν ανήκε σε παρατάξεις, ομάδες, δεν ήταν κανενός, παρά μόνο της Εκκλησίας και του Χριστού, και όλου του κόσμου. Ένας παγκόσμιος άγιος, που σε κέρδιζε με την ταπείνωση του ήθους του.

¨Και σε όλα να έχεις διάκριση, Ανδρέα μου, για να μη τα εκμεταλλευτεί ο εχθρός μας, τέκνο μου. Να, κι εμείς εδώ έχουμε τον π. Α, που από πολύ ζήλο, κοιμάται κάτω αυτό τον καιρό, στο πάτωμα και όχι στο κρεβάτι του, για άσκηση, και τελικά αρρώστησε, και τώρα δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα αυτές τις μέρες! Όλα με διάκριση, τέκνο μου, όσο μπορείς, για να αντέχεις¨.

¨Και να μη φοβάσαι να μιλάς για το Χριστό! Θα σέβεσαι όλους, θα τιμάς όλους, γονείς, μεγαλύτερους, μα δεν θα πάψεις να μιλάς για το Χριστό πάντα!¨

Ήταν ένας άγιος άνθρωπος πράγματι.
Και πάντα άφηνε κάτι ιερό στην ψυχή σου. Λόγια όμορφα, μετρημένα και φωτισμένα.
Ο Θεός τον άγγιζε.
Ο ίδιος δεν άγγιζε άτσαλα την ψυχή σου, μα όσο άντεχες, όσο του έλεγε ο Θεός, όσο θα σου έκανε καλό.
Μετέδιδε όχι απλά λόγια, μα μια αίσθηση γλυκασμού, χορτασμού, πληρότητας, σιγουριάς, ελπίδας.
Γι’ αυτό δεν σε τάραζε, δεν σε πρόσβαλλε, δεν έμπαινε αδιάκριτα σε θέματά σου, αν δεν ήσουν έτοιμος να δεχτείς μια συμβουλή.

Στο γυρισμό η καρδιά όλων μας ένιωθε πολύ όμορφα.
Για χρόνια τον θυμόμουν. Και μέχρι σήμερα τον αγαπώ.
Και για πάντα.
Όταν έμαθα ότι πέθανε, ήμουν στην εκκλησία της γειτονιάς μου, στο Περιστέρι, και ένιωσα πολύ παράξενα. Διότι τον είχα δει πριν λίγο καιρό, κι ο άνθρωπος αυτός έφυγε. Κι άφησε μέσα μου αυτή την άγια πνοή των λόγων του, τόσο ευγενικά, τόσο διακριτικά.
Ηχούσε συνέχεια στα αυτιά μου η φράση του ¨με συγχωρείτε, τέκνο μου¨, που κράταγε τον εαυτό του ταπεινό, και έδινε αξία σε κάθε προσκυνητή, ακόμα και σ’ ένα φοιτητή όπως ήμουν εγώ τότε.

Άλλοι άνθρωποι αυτοί οι άγιοι.
Χωρίς βιτρίνες, φινέτσα, φιγούρα,
δήθεν πνευματικότητες και διαφήμιση.

Η αγία του προσευχή να στέλνει φως
και αγάπη και γαλήνη
σε όλους μας.
Και να χαρίζει θεία καθοδήγηση στα βήματά μας,
για να βαδίζουμε με ασφάλεια, όσο γίνεται,
το δρόμο του Θεού.
-----------------------------------------------------------------------
(Στη φωτογραφία, εκεί που είναι ο άγιος γονατιστός,
εκεί με έβαλε κι έκατσα όρθιος όταν μιλάγαμε,
ενώ αυτός ήταν στη θέση του στο στασίδι του,
και μου μιλούσε,
πλησιάζοντας πολύ το πρόσωπό του στο δικό μου...)

P. Andreas Konanos

ΥΓ. "αμφ.":

Αιώνια ευγνωμοσύνη, Άγιε Γέροντα!

Ξέρεις εσύ...