Μπερδεύτηκαν τα σκοινιά. Το αλεξίπτωτο περιστρεφόταν και άρχισε την ανεξέλεγκτη κάθοδο ...

“Θα σε επαναφέρω πάλι σ’ αυτόν τον κόσμο της γης για να μάθεις να αγαπάς χωρίς όρους”. 

Οι άνθρωποι στην Παλαιά Διαθήκη ζητούσαν σημεία από τον Θεό, θαύματα και σημάδια για να ενισχύσουν την πίστη τους. Αντίθετα, οι Χριστιανοί σήμερα γνωρίζουν για το θαύμα των θαυμάτων: την Ανάσταση του Χριστού και δεν χρειάζεται πλέον να ζητούν σημεία και θαυμαστά γεγονότα! Ωστόσο, τα θαύματα επιτελούνται ακόμη στον καιρό μας καθώς ο πιστός παλεύει ακόμη μέσα του μεταξύ των δύο εποχών, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
Θ’ αναφερθούμε σ’ ένα θαύμα στη ζωή του πιλότου της πολεμικής αεροπορίας απόστρατου Γιώργου Ζαχαριά, το οποίο μας αποκαλύπτει ο ίδιος και στο οποίο έγιναν μάρτυρες πλήθος κατοίκων της περιοχής της Καλαμάτας, όταν γκρεμίστηκε με το αλεξίπτωτό του στο βουνό του Ταϋγέτου και ο θάνατος θεωρούνταν δεδομένος. 
Ο αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας με διακρίσεις στην Ελλάδα και στις Η.Π.Α, όταν ήταν εν ενεργεία, διετέλεσε αρχηγός αποστολής για να εξετάσει και να υποβάλει μελέτη για τα εκπαιδευτικά συστήματα των ιπταμένων των Η.Π.Α στο Texas, San Antonio, Sheppard, Del Rio, Huston. Ωστόσο, αφού αποστρατεύτηκε, δεν έπαψε ν’ ασχολείται με τις πτήσεις και επέλεξε να πετά στον ελεύθερο χρόνο του με αλεξίπτωτο πλαγιάς. Σε μια από αυτές τις πτήσεις ο πρώην ίκαρος έπαθε το δυστύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή.

Ο ιερομόναχος Νεκτάριος Κοβιλιάτης μαρτυρά ότι τέλεσε επανειλημμένα λειτουργίες στον Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος μετά το τραγικό ατύχημα υπέρ αναρρώσεως του Γεωργίου και πλήθος πιστών προσεύχονταν για τον ίκαρο που ήταν σε κώμα. Ο αργηγός της πολεμικής αεροπορίας τον επισκέφθηκε στην εντατική και συγκινημένος κάλεσε τους γιατρούς να κάνουν ό,τι μπορούν για να τον σώσουν. Ο ίδιος ο Γιώργος Ζαχαριάς μιλά στην “Ορθόδοξη Αλήθεια” για το γεγονός. 

« Ήταν τον Σεπτέμβριο του 2014, στις 30 του μήνα και βρισκόμουν στην Καλαμάτα. Εκείνη την ημέρα του ατυχήματος είχα έντονη την επιθυμία να πάω να πετάξω με το αλεξίπτωτό μου από το βουνό του Ταϋγέτου που συνήθιζα να πηγαίνω εξασκώντας την ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο πλαγιάς.
Ειδοποίησα έναν φίλο και συνάδελφο από την πολεμική Αεροπορία τον Γιάννη, που ήταν τεχνικός για να πάμε μαζί ώστε να μου επιστρέψει πίσω το αγροτικό μου αυτοκίνητο. Ξεκινήσαμε, κάποιοι φίλοι μου είχαν ήδη απογειωθεί όταν φθάσαμε. Έστρωσα το αλεξίπτωτό μου στην πλαγιά της Άνω Βέργας, απογειώθηκα καλά, παρά το γεγονός ότι ο αέρας δεν ήταν κ τόσο κατάλληλος (υπήρχε διαφορά στην ένταση και τη διεύθυνση του ανέμου). Το βουνό του Ταϋγέτου είναι περιοχή για προχωρημένους. Κάποτε είχα ανέβει στα 10.000 πόδια στην κορυφή του σχεδόν και αυτό αποτελεί ρεκόρ. Φανταστείτε ότι σε τέτοιο ύψος πετούν αεροπλάνα. Για να καταλάβετε το εγχείρημα σας λέω ότι ήμουν στον αέρα με το αλεξίπτωτο επί δυόμισι ώρες. Στο βουνό αυτό δεν υπάρχουν θερμικά ρεύματα, το θερμικό ρεύμα σε ανεβάζει, κατά συνέπεια μόνο κατεβαίνεις από τον Ταΰγετο.

Μόλις απογειώθηκα και πριν βγω έξω από τα βράχια είδα τα σχοινιά του αλεξιπτώτου λίγο μπερδεμένα δεξιά, μπήκα σε περιδίνηση (SPIN) και το αλεξίπτωτό μου άρχισε τις έντονες περιστροφές και την έντονη κάθοδο προς τα κάτω. 
Έχανα συνεχώς ύψος, δεν μπορούσα να το βγάλω από αυτήν την κατάσταση, ούτε να τραβήξω το εφεδρικό γιατί ήμουν σε μια χαράδρα και δεν είχα βγει πάνω από την θάλασσα ακόμα. Απέφυγα κάπως κάτι βράχια όμως τελικά συνέχισα την ανεξέλεγκτη πτώση κ έπεσα πάνω σε ένα βράχο, αφού ήρθε και καθοδικό ρεύμα την τελευταία στιγμή. Πρόλαβα από ψηλά και φώναξα τον φίλο μου που ακολουθούσε με το αυτοκίνητο από το έδαφος, πριν χτυπήσω, να με παρακολουθεί να δει πού θα πέσω. Όντως ο Γιάννης έτρεξε κοντά μου στη δύσβατη περιοχή μέσα σε μια χαράδρα που βρισκόμουν. Ήμουν σχεδόν πεθαμένος, μόλις που ανέπνεα.

Πριν από την πτήση με parapente

Αμέσως πήρε τηλέφωνο το ελικόπτερο της Πολεμικής Αεροπορίας και του είπαν ότι δεν μπορούσε να προσγειωθεί εκεί και στη συνέχεια ειδοποίησε την ΕΜΑΚ, οι οποίοι ήρθαν το συντομότερο δυνατόν και με κατέβασαν με φορείο, ενώ στη συνέχεια με πήγαν στο Νοσοκομείο στην Εντατική. Από τη στιγμή της πτώσης κι έπειτα δεν θυμάμαι, γιατί ήμουν σαν νεκρός, τα περαιτέρω τα έμαθα από τις διηγήσεις των δικών μου. Ειδοποιήθηκε η γυναίκα μου, ο αδερφός της που είναι γιατρός, η αδερφή μου, η αδερφή της γυναίκας μου, με τον σύζυγό της που είναι επίσης γιατροί στην Αθήνα. Τελικά με τη βοήθεια όλων με πήγαν στην Εντατική του Γ.Ν.Α στην Αθήνα. 
Είχα βαριά εγκεφαλική κάκωση, όλα μου τα οστά σπασμένα, εσωτερική αιμορραγία και παραλυσία. Απορούν όσοι γνωρίζουν από αυτά πώς επέζησα, ήταν σα να έπεφτα από τριάντα μέτρα με ταχύτητα ογδόντα χιλιομέτρων.
Έμεινα στην Εντατική για καιρό χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα, απλά ανέπνεα. Ήρθε και ο Αρχηγός της Αεροπορίας να με δει και συγκινήθηκε απ’ ό,τι μου είπαν.
Οι γιατροί έκαναν και προσέφεραν ό,τι καλύτερο μπορούσαν και έπειτα από μερικούς μήνες, το ήθελε ο Θεός και είχα συνέλθει κάπως, όμως ήμουν παράλυτος δεν ένιωθα καν το σώμα μου. Τότε έδωσαν εντολή να πάω πια στο σπίτι μου. Άλλωστε ό,τι μπορούσαν να προσφέρουν, το πρόσφεραν».

Ό,τι έγινε ήταν για μένα το μεγάλο μπόλιασμα
Ο Ίκαρος Γιώργος Ζαχαριάς σε αυτό το σημείο της διήγησής του κάνει μια παύση στα γεγονότα και αναφέρεται στην προηγούμενη πνευματική του κατάσταση για να μας προετοιμάσει γι’ αυτά που θα ακολουθούσαν, δηλαδή το θαυμαστό γεγονός που θα ήταν γι’ αυτόν το μεγάλο μπόλιασμα, όπως λέει: 
«Από 17 ετών ασχολήθηκα με εσωτερικές διδασκαλίες και φιλοσοφικά ρεύματα Ακαδημαϊκών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ήμουν μέλος της Παγκόσμιας Λευκής Αδερφότητας (Fraternite΄ Blanche Universelle), που εδρεύει στην Γαλλία, στη συνέχεια έγινα μέλος στο μονοπάτι της Αυτογνωσίας του διδασκάλου Paramahansa Yogananda της Αδερφότητας (Self-Realization Fellowship). Επισκεπτόμουν σχεδόν κάθε χρόνο το Κέντρο Fraternite΄ Blanche Universelle στη Νότιο Γαλλία από το 1984 έως 1999
Επίσης στη συνέχεια πήγα στην Ινδία στο Νέο Δελχί, στους πρόποδες των Ιμαλάιων, σύνορα με Νεπάλ, και στην περιοχή της επαρχίας Almora των Ινδιών. Εκεί έμενα σε αντίστοιχα Κέντρα του S.R.F.
Κατόπιν ασχολήθηκα με συστημικές συνεδρίες... Πήγα στο Περού, και στις πόλεις Λίμα, Κούσκο, στις Άνδεις, στο Μάτσου Πίτσου και ήρθα σε επαφή με Σαμάνους αυτόχθονες του Περού…
Αν με ρωτήσετε γιατί δεν στράφηκα, αν και ήμουν Ορθόδοξος βαπτισμένος, στη μελέτη της Ορθοδοξίας και ξενιτεύτηκα και γύρισα τον κόσμο για να ψάξω για την αλήθεια θ’ απαντούσα ότι η επαφή μου με χριστιανούς, που κάθε άλλο παρά τηρούσαν τις εντολές Χριστού, με απέτρεψε. 
Το συμπέρασμά μου όμως σήμερα μετά από όλα όσα μου συνέβησαν είναι, ότι η Ορθοδοξία είναι η Αλήθεια, η οποία θα μας ελευθερώσει από τα κοσμικά δεσμά. Είναι η μόνη θρησκεία στον κόσμο, που σέβεται το «αυτεξούσιο του κάθε ανθρώπου».

Μετά τη δημόσια αυτή εξομολόγηση ο απόστρατος πιλότος Γιώργος Ζαχαριάς ξαναπιάνει στην προηγούμενη διήγησή του και αναφέρεται στο συγκλονιστικό γεγονός που τον μετέστρεψε στην Ορθόδοξη πίστη.

«Η γυναίκα μου, με έφερε στο σπίτι μας από το νοσοκομείο. Ήμουν παράλυτος και απελπισμένος από την ανημπόρια μου. 
Τότε συνέβη το γεγονός που χάραξε την μετέπειτα πορεία μου: είδα ζωντανά, μπροστά στα μάτια μου στην πραγματικότητα και όχι σε όραμα, μια γυναίκα με καστανά μαλλιά, πολύ δυνατό σώμα, ψηλή. Με κοίταξε με μητρική αγάπη και με σήκωσε σαν βρέφος με τα δυο της χέρια. Εγώ έκλαιγα κ της λέω: “Θέλω την μητέρα μου…” Η φυσική μου μητέρα Ειρήνη, έχει πεθάνει από καρκίνο. Τελευταία φορά που τη “συνάντησα” μετά το ατύχημα, όταν ήμουν σε κώμα, θυμάμαι μου έλεγε: “παιδί μου γύρνα πίσω δεν είναι η ώρα σου να έρθεις εδώ ακόμα…. Προσευχόταν στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό να με γυρίσει πίσω”. Επίσης κατά την παραμονή μου στο Νοσοκομείο συναντούσα και τον Πατέρα μου, ο οποίος έχει πεθάνει και του έλεγα: “Πατέρα δεν σε αγάπαγα γιατί δεν μιλούσες καλά στη Μαμά, συγχώρα με…” Εκείνος μου λέει: “Δεν πειράζει παιδί μου, τώρα να κοιτάξεις την οικογένειά σου…” και έφυγε.

Φωτογραφία του Γ. Ζαχαριά δημοσιευμένη στο τύπο της εποχής.
Αναφέρεται ότι προσγείωσε ασφαλώς αεροσκάφος μετά από βλάβη στον κινητήρα στα 1000 μέτρα ύψος

Θεία μητέρα
Η δυνατή και ωραία Κυρία που με πήρε αγκαλιά σαν βρέφος μου λέει: “Η μητέρα σου είμαι εγώ, εγώ είμαι η Μητέρα σε όλη τη γη…” Αισθάνθηκα μια υπέροχη αγαλλίαση με αγάπη κ πληρότητα ταυτόχρονα. Πίσω της, ήταν ο Χριστός 33 ετών, με το δεξί Του χέρι μού έστελνε Φως σε όλα τα εγκεφαλοσπονδυλικά μέρη του σώματός μου. Μόλις γέμισα με αυτό το Φως σηκώθηκα όρθιος δεν ήμουν πια παράλυτος και θεραπεύτηκα. Τότε άρχισα να ζω, ήρθε η συνείδηση στο σώμα μου, ότι είμαι ζωντανός. 
Ο Χριστός μου λέει: “Θα σε ξαναφέρω στη χονδροκομμένη ζωή της γης για να μάθεις να αγαπάς χωρίς όρους...”
Όταν η Θεία Μητέρα (Παναγία) με σήκωσε σαν βρέφος παρουσιάστηκε κάποιος με σηκωμένα μανίκια και το στήθος έξω γεροδεμένος, παριστάνοντας τον δυνατό άντρα, λέει στην Παναγία: “Μην τον καλείς, τελειώσαμε με αυτόν…”. Τότε η Παναγία με το δεξί της χέρι κάνει μια κίνηση οριζόντια, και ήρεμη, του κάνει νόημα να φύγει, του λέει: 
“Αυτός πλέον δεν ανήκει σε σένα, ανήκει σε μένα.”
Αυτός, που κατά την γνώμη μου ήταν ο διάβολος, έγινε σκόνη καθώς η Παναγία κινούσε οριζόντια το χέρι Της προς τα δεξιά. Όπως λοιπόν την σκόνη την παίρνει ο άνεμος, έτσι κ αυτός εξαφανίστηκε χάθηκε με τον άνεμο, που δημιούργησε η Παναγία με το δεξί Της χέρι.
Στον Χριστό λέγω: “Κύριε, σας βλέπω 33 χρονών και την Κυρία σαν να είναι 30 χρονών…” Εκείνος μου απαντάει: “Δεν έχουμε ηλικία, απλώς εσύ βλέπεις την Παναγία 30 χρονών κι Εμένα 33 χρονών… Εγώ παιδί μου είμαι πάνω από τους αγίους, να το ξέρεις. Επίσης σου παρουσιάζομαι 33 χρονών για να με καταλάβεις. Δεν έχουμε ηλικία. Είμαστε πέρα από το χώρο και τον χρόνο”. 
Μετά ακούστηκε πάλι το εξής. 
“Θα σε επαναφέρω πάλι σ’ αυτόν τον κόσμο της γης για να μάθεις να αγαπάς χωρίς όρους”. 
Ο Κύριος Χριστός μας, μου το ξανατόνισε να το καταλάβω: “Γι’ αυτό ερχόσαστε στη γη για να μάθετε να αγαπάτε άνευ όρων”. Από τότε είμαι απόλυτα υγιής, όρθιος, δυνατός, ευγνώμων για το μεγάλο αυτό δώρο προσπαθώ να ακολουθήσω την εντολή που μου έδωσε ο Χριστός.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βραβεύει τον Ιπτάμενο πιλότο της Π.Α Γιώργο Ζαχαριά

Καυσοκαλύβια
Πέρασε ο καιρός, 6 μήνες μετά το ατύχημά μου και τον Απρίλιο του 2015 αισθάνθηκα ότι ήθελα να επισκεφθώ το Άγιον Όρος. Πήγα λοιπόν στα Καυσοκαλύβια, σε μια καλύβα στον Άγιο Αθανάσιο κάτω από τον Άθωνα. Στις 05:00 πρωινή άρχισε ο όρθρος και θέλησα να κλείσω τα μάτια για να αρχίσω την Ευχή… 
Ρώτησα: 
“Κύριε Ιησού Χριστέ, τι είναι αυτή η ζωή;”. 
Άκουσα: 
“Η ζωή δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η τελειότητα δεν προορίστηκε να βρεθεί εδώ. Αυτό δεν είναι το βασίλειο του Θεού, είναι το εργαστήριο του Θεού, όπου δοκιμάζει τις ψυχές για να δει, αν θα υπερνικήσουν τις φαύλες επιθυμίες με τις καλές και θα κάνουν τον Κύριο την υπέρτατη επιθυμία τους, ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στο βασίλειό Του”. 
Έμεινα άφωνος δεν μπορούσα να αμφισβητήσω τίποτα και δεν υπήρχε και κανένα νόημα να το κάνω. Είπα επίσης στον Κύριο “Θέλω να αγαπάω τον κόσμο και την οικογένειά μoυ”. 
Άκουσα καθαρά… 
“Δεν αγαπάς τον εαυτό σου, τον απωθημένο εαυτό σου, όχι αυτόν που δείχνεις στους άλλους, αυτόν που έχεις κρύψει καλά για να μην φαίνεται... κάθεται σε μια γωνίτσα με σκυμμένο το κεφάλι κ κλαίει... είναι φοβισμένος, πάρε τον αγκαλιά… Αν αγαπήσεις τον απωθημένο εαυτό σου, με όλα του τα ελαττώματα, θα μάθεις να αγαπάς και τους άλλους ανθρώπους...”
Μετά από λίγο είπα πάλι στον Κύριο... 
“Θέλω με την οικογένειά μου να τα πάω καλά και να ζω αρμονικά και με αγάπη με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου..” 
Άκουσα πάλι… 
“Εσύ μόνο να τους δείχνεις την αγάπη σου… αυτό θέλουν από εσένα, να μην ασχολείσαι με άλλα θέματα και να τους δείχνεις την αγάπη σου... Μην σε νοιάζει για τίποτε άλλο, όλα θα διευθετηθούν”.

Ως αρχηγός αποστολής στο Texas για την υποβολή μελέτης για τα εκπαιδευτικά συστήματα των Ιπταμένων των Η.Π.Α.

Ο Χριστός μας αναγεννά
Κάποιος βέβαια μπορεί να ισχυριστεί ότι έχω πολύ δυνατή φαντασία όμως αυτά που άκουσα και είδα και αισθάνθηκα τα θεωρώ πιο πραγματικά και από αυτόν τον ψεύτικο κόσμο… Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που μου συνέβη, το ατύχημα αλλά και η θαυμαστή παρέμβαση του Χριστού ήταν ο μόνος τρόπος ν’ αλλάξω ριζικά. Ήταν το μεγάλο μπόλιασμα.
Τώρα πλέον μπορώ και αισθάνομαι την κάθε στιγμή σαν μοναδική. Ο Χριστός υπάρχει και μας δίνει τη δυνατότητα αναγέννησης. Ο άνθρωπος αρχίζει να κάνει πρόοδο όταν αρχίσει να παρατηρεί τη ζωή και τον εαυτό του. Σήμερα παρατηρώ και αισθάνομαι τα παιδιά και τον κόσμο γενικότερα. Υπάρχει ζωή για τον κάθε άνθρωπο, αρκεί να αγαπάει τον Θεό. Ο Θεός μας σώζει από τους εχθρούς μας, αν κάνουμε αυτό που αγαπάμε με πίστη, να μην φοβόμαστε τίποτα. Ευχαριστώ όλους τους φίλους, φίλες και γνωστούς, που αισθάνθηκαν την κατάστασή μου και με βοήθησαν όπως μπορούσαν. Να είναι όλοι τους καλά, εν ειρήνη τους αισθάνομαι όλους κοντά μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς. Eυχαριστώ κι εσάς που μεταφέρετε την εμπειρία και το βίωμά μου αυτό στην εφημερίδα “Ορθόδοξη αλήθεια”. Εύχομαι αγάπη σε όλους.»

Τον πιλότο Ζαχαριά τον συναντήσαμε υγιή και γεμάτο ζωντάνια, μοιράστηκε μαζί μας και με τους αναγνώστες της “Ορθόδοξης αλήθειας” αυτό που του συνέβη. Ο Γιώργος Ζαχαριάς έπεσε από τον ουρανό με το αλεξίπτωτο και τελικά έζησε. Σε θαύματα της Γραφής ο Χριστός θεραπεύει και προτείνει το «μηκέτι αμάρτανε» έτσι που καταλαβαίνουμε ότι το ζητούμενο δεν ήταν μόνο να θεραπευτεί η ασθένεια αλλά αυτό να γίνει αφορμή να απεξαρτηθεί η ψυχή από τις δεσμεύσεις της και να συναντήσει τον Θεό. Το θαύμα δεν γίνεται για να χειροκροτήσουμε τον Χριστό ή τους αγίους που πρεσβεύουν, το θαύμα συμβαίνει για να δώσουμε το χέρι σταθερά στον Χριστό και να Tου πούμε «ήρθε η ώρα να γίνεις στη ζωή μου το μεγάλο μπόλιασμα».

___________

Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Εμείς το βρήκαμε εδώ