...Μη βάλεις πάλι τση φωνές, και μη δικιολογάσαι
Μονο αυτά που θα σου πω, πάντα σου να θυμάσαι
Αν και γυναίκα πάλεψα, αντρίκια και γενναία
Μη λείψει στα κοπέλια μου , πράμα σαν ήμουν νέα
Πολλές φορές στερήθηκα, για σας και τη μπουκιά μου
Πεινώ τη λέξη μη μου πει, κιανένα απ τα παιδιά μου
Στην αγκαλιά μου βρίχνατε, στοργή κι αγάπη τόση
Που μόνο μάνα τοσηνα, πολύ μπορεί να δώσει
Αυτά τα χέρια που θωρείς, που 'χουν εδά γεράσει
Ήντα εκάμανε για σας, το χετε δα ξεχάσει
Δεν έχουν δα τη δύναμη, ψηλά να σας σηκώνω
Μα μια ευχή στα ζάλα σας,κάνω και σας σταυρώνω
Μπορεί στση τοίχους να βαστώ, να πορπατώ με κόπο
Μα στα παιδιά μου να σταθώ, ακόμα βρίχνω τρόπο
Γιατί μαι μάνα και αυτό, δεν πρόκειται ν´αλλάξει
Κι αυτά που νιώθω δε μπορεί, ο χρόνος να πειράξει
Παράπονο τα λόγια μου, βγαίνουνε το κατέχω
Μα ´ναι στιγμές που σκέφτομαι, κοπέλια πως δεν έχω
Δε σου τα λέω όλα αυτά, παιδί μου για ν αλλάξεις
Μ αυτά που λες να θυμηθείς, στη θέση μου όντε φτάξεις
Τότε που τα κοπέλια σου, κι εσύ θα νοσταλγήσεις
Τότε και συ όπως κι εγώ, να τα δικαιολογήσεις
Το τότε τώρα σκέφτομαι, παιδί μου και λυπάμαι
Που θα΄χω φύγει και πονώ, που δίπλα σου δε θα΄μαι…
Marina Pyrgiotaki
(by Φωτεινή Ιωννίτσα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου