Για την συναυλία στου Παπάγου.
Ήταν μία τόσο γεμάτη αγάπη βραδιά.
Ευχαριστώ όσους ήσασταν εκεί, αλλά και όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν.
Κάποιες στιγμές, έπιασα τον εαυτό μου να «ακυρώνει» την μουσική μου.
Ευχαριστώ όσους ήσασταν εκεί, αλλά και όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν.
Κάποιες στιγμές, έπιασα τον εαυτό μου να «ακυρώνει» την μουσική μου.
Δηλαδή αισθανόμουν ότι έχετε ανάγκη να με ακούτε να μιλάω περισσότερο.
Και ακολούθησα αυτήν την αίσθηση.
Οι γνώμες και οι κριτικές σας δεκτές και ευλογημένες.
Είναι περίεργο πόσο αλήθεια ο στίχος μου «Μονάχα όσα έδωσες, για πάντα είναι δικά σου» μου φάνηκε να περιγράφει εκείνη την βραδιά.
Οι γνώμες και οι κριτικές σας δεκτές και ευλογημένες.
Είναι περίεργο πόσο αλήθεια ο στίχος μου «Μονάχα όσα έδωσες, για πάντα είναι δικά σου» μου φάνηκε να περιγράφει εκείνη την βραδιά.
Έδινα και έπαιρνα.
Και τελικά, αυτό μόνον μένει.
Όλα τα άλλα η μουσική, το χειροκρότημα, τα προβλήματα μας, η «πραγματικότητα», σε δεύτερη μοίρα.
Μόνο η αγάπη έμεινε και αυτήν σαν τον πεινασμένο,
πάντα θ’ αποζητάω.
Ευχαριστώ που μου την δώσατε.
Ευχαριστώ που μου την δώσατε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου