* 15 Αυγούστου 257 μ.Χ.

Αφιερωμένο σε όσους μεγάλωσαν
διαβάζοντας τη "Φαβιόλα"
και τραγούδησαν το τραγούδι του αγίου
στο Κατηχητικό ή την ομάδα.

Ρώμη, 15 Αυγούστου 257 μ.Χ. 

Εποχή διωγμών. 

Πολλοί Χριστιανοί είναι στις ρωμαϊκές φυλακές. 

Η Εκκλησία θέλει να τους μεταφέρει και μεταδώσει τα Άχραντα Μυστήρια στις τελευταίες τους στιγμές. 

Ποιος όμως θα αναλάβει αυτή τη δύσκολη αποστολή; 

Πρέπει να είναι κάποιος που δεν θα κινούσε υποψίες και θα είχε μεγάλη πίστη. 

Ο ιερέας δεν αργεί να βρει τον πλέον κατάλληλο για την ιερή αποστολή: Είναι ο Ταρσίζιος, ένα παιδί μόλις 12 ετών, με σπάνια χαρίσματα και μεγάλη πίστη. 

Μέσα σ’ ένα αργυρό κουτί (που ήταν τα Τίμια Δώρα), κάτω από τον χιτώνα του, ξεκίνησε μετά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, για την ιερή αποστολή του, προς τους Αδελφούς Χριστιανούς, που ήταν στις φυλακές. 

Δυστυχώς όμως, στο δρόμο γίνεται αντιληπτός από παιδιά ειδωλολατρών. 

Τον φωνάζουν να πάει κοντά τους για να παίξουν. 

Εκείνος συνεχίζει να προχωρά βιαστικά, χωρίς να τους απαντήσει, κρατώντας και προστατεύοντας το μικρό κουτί κάτω από τον χιτώνα του.

Τότε εκείνα τον πλησιάζουν απειλητικά και του ζητούν να τους δώσει «αυτό που κρατούσε». 

Ο Ταρσίζιος κάνει ό,τι μπορεί για να προφυλάξει τα Άχραντα Μυστήρια, έστω κι’ αν κινδυνεύει, αρκεί να μην πέσουν σε μη χριστιανικά χέρια. 

Δεν αργούν να τον περικυκλώσουν ειδωλολάτρες, μικροί και μεγάλοι.

Τον προπηλακίζουν, τον ξυλοκοπούν, και τον λιθοβολούν.

Το μικρό παιδί πέφτει στο έδαφος κρατώντας σφιχτά το κουτί. 

Αιμόφυρτος, αφήνει την τελευταία του πνοή… 

Τον πλησιάζουν για να του πάρουν Αυτό που έκρυβε κάτω από τον χιτώνα του και έντρομοι βλέπουν ότι δεν υπάρχει τίποτα. 

Τα Τίμια Δώρα, θαυματουργικά, είχαν εξαφανιστεί. 

Λίγο αργότερα, οι Χριστιανοί παρέλαβαν ευλαβικά το Άγιο Λείψανό του και το μετέφεραν στην κατακόμβη του Αγίου Καλλίστου. 

Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Αυγούστου. 

Υπ.

 

Σαν επίλογος (1)

"Απ΄όταν διάβασα το μικρό συναξάρι του αγίου με συγκίνησε πάρα πολύ και ακόμα με συγκινεί και τον ταύτισα και εκείνον και την αφοσίωση του και το μαρτύριο του, με τον κατ' εξοχήν άγιο χριστιανό όλων των εποχών. 

Γιατί τι άλλο είναι η εικόνα αυτού του παιδιού παρά το αιώνιο σύμβολο του μικρού, απλού χριστιανού, αυτού πού ζεί στην λαθότητα και δεν είναι υπολογίσιμος από τον κόσμο;

Αυτού πού πιστεύει με θέρμη και αφοσίωση πώς το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο είναι ο Χριστός και το Σώμα και το Αίμα του Χριστού είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός. 

Αυτού πού ζεί με τα μυστήρια ως κέντρο ζωής και θεωρεί τα πάντα σκύβαλα και μάταια. 

Και έρχεται καταπάνω του όλος ο δαιμονόπληκτος κόσμος της ματαιότητας για να τον κακοποιήσει και να τον βγάλει από την μέση, γιατί η ύπαρξη του δεν είναι από αυτό τον κόσμο. 

Εκείνος στο τέλος δοξάζεται και από μικρός γίνεται μέγας. 

Αυτό είναι και το κατ εξοχήν μυστήριο του αγίου".

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Σαν επίλογος (2)

Ο μεγάλος Χριστιανός ποιητής Αλέξανδρος Γκιάλας (Γ. Βερίτης)
εμπνέεται από το μαρτύριο του αγίου Ταρσίζιου
και γράφει στο ποίημά του "Ο Κοινωνικός"

[...] Να κι ο Ταρσίζιος μεσ’ στους μάρτυρες,
ο μικρός φίλος κι αδερφός μας.
Γεια σου αδελφούλη, που ξεπέρασες
τους πιο τρανούς εσύ του κόσμου!

Στη δωδεκάχρονη καρδούλα του
σφίγγει ο Ταρσίζιος τ’ άγια Δώρα.
Δε θα τα ρίξει, κι ας ουρλιάζουνε
τριγύρω του σκυλιά αιμοβόρα.

Δε θα τα ρίξει στην ατίμωση,
- Θε μου, η καρδούλα του πως κάνει! -
κι ας τον χτυπούν, κι ας τον πληγώνουνε.
Με τ’ άγια Δώρα θα πεθάνει!