Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2020

... ενώ στο θάνατο

 


2 σχόλια:

  1. Καθε φορα που ακουω τον βαρυ ηχο της πενθιμης καμπανας να κτυπα μεσα στους γοργους ρυθμους της ζωης μου και μεσα στην ενταση της μερας, συγκλονιζομαι οταν σκεφτομαι.. "Το μεγαλον της ζωης του/της ταξιδιον".. Δεν ειναι λιγο πραμα να ταξιδευει κανεις τελειως μονος, χωρις αποσκευες, σε αγνωστα μερη.. Απο την αλλη, σκεφτομαι παλι πως δεν ειναι λιγο πραμα να "αποδημησει κανεις εις Κυριον". Η Ψυχη του και ο Κυριος. Ξεγυμνωμενη με την οποια αληθεια της. Γι' αυτο, θα αναγκαστω να τον θυμηθω εστω κι αυτη την τελευταια ωρα. Κανεις αλλος. Ο Κυριος, εγω και η Αληθεια μου.
    .. μακαρι να μπορεσω να παρω μαζι ενα μικρο μπογαλακι.. ελαφρυ σαν το συννεφο και φωτεινο σαν μια μικρη ηλιαχτιδα που τρυπωνει απ' τη χαραμαδα..
    .. για να μην Τον χασω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστούμε, Ανώνυμη ψυχούλα, για το "ξεγύμνωμα" της καρδιάς σας... Εύχεσθε και για μάς!

      Διαγραφή