“Τέτοιο θάνατο δεν είδαμε μέχρι τώρα!”

 Η Αγία Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς, μας είπε...

»Η ώρα του θανάτου είναι πολύ δύσκολη.

Εκείνη την ώρα τρέχουν οι Άγγελοι να πάρουν την ψυχή, τρέχουν και οι δαίμονες με τα χειρόγραφα και γίνεται πόλεμος, γίνεται μάχη.

Παρουσιάζει ο Άγγελος τα δικά του χειρόγραφα, λέει:

“Έχει εξομολογηθεί, έχει τόσες αρετές, έχει εκείνο, έχει το άλλο”.

Πηγαίνει και ο δαίμονας με τα δικά του και ανάλογα παίρνουν την ψυχή ή οι Άγγελοι ή οι δαίμονες.

»Μια αδελφή δυσκολεύτηκε, γιατί ένα βράδυ δεν είπε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Σκεφτείτε!

Η αδελφή Βρυαίνη, όταν κόντευε να πεθάνει, ανακάθισε στο κρεβάτι και εμείς της κρατούσαμε την πλάτη κι έλεγε:

–Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω τον μεγάλο μου αδελφό.

–Ποιος είναι; Τι σου έκανε; τη ρωτάω.

–Είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Πολύ με βοήθησε, πάρα πολύ. Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω και τον μικρό μου αδελφό.

–Ποιος είναι ο μικρός σου αδελφός;

–Ο φύλακας Άγγελος της ψυχής μου.

Δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω τον Γέροντά μου, δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω την Γερόντισσά μου.

Ένα πράγμα μόνο δεν βλέπω μπροστά μου, Γερόντισσα· που δεν μ’ άφηνες να πλένω τα πιάτα.

»Επειδή ήταν ασθενής, δεν την άφηνα.

Όλες οι εργασίες που έκανε πέρασαν από μπροστά της και ήταν όλες διαμαντένιες.

»Μετά λέει:

–Πες τις αδελφές να μην οκνεύουν (=να μην τεμπελιάζουν), γιατί η οκνηρία είναι το μεγαλύτερο θανάσιμο αμάρτημα.

»Όλα, ό,τι κάνει κανείς, όλα τα βλέπει μπροστά του διαμαντένια.

Ό,τι εργάζεται κανείς δεν πάει χαμένο.

Ο Θεός όλα τα πληρώνει.

Όσο κοπιάζει κανείς περισσότερο, άλλο τόσο παίρνει Χάρη.

Είχε πολλή αγάπη η αδελφή Βρυαίνη στον φύλακα Άγγελο της ψυχής, πολλή αγάπη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ και στην Παναγία.

Μας είπε πολλά πράγματα και τελείωσε με το “Ιησού! Ιησού!”

Όλες οι νοσοκόμες έλεγαν πως,

“τέτοιο θάνατο δεν είδαμε μέχρι τώρα!”.

* από την G.G.