Ποιός όρισε ότι τα όρια της ψυχής μου είναι τα όρια της γλώσσας μου;
Ποιός πιστεύει ότι καθετί που βιώνω μπορώ να το περικυκλώσω με λέξεις, ρήματα, συνδέσμους και λογοτεχνικά σχήματα.
Είναι κάποια πράγματα που ξεπερνούν σκέψεις, φαντασία και ψίθυρους.
Όπως αυτό.
Ένας μικρός που ούρλιαζε κλαίγοντας.
Έτρεχε αδικαιολόγητα παράξενα προς τα πάνω μου.
Έπιασε το ράσο παραπατώντας και κρεμάστηκε με δύναμη.
Ηρέμησε.
Χαμογέλασε.
Και τότε είδα. Είδα!
Εκ γενετής δίχως πέλματα.
Να τρέχει γι εμένα.
Ή μάλλον να τρέχει για το ράσο.
Γι αυτό που ποτέ δεν έτρεξα, όντας αρτιμελής.
Να ηρεμεί και να χαίρεται με την παρουσία του άγνωστου.
Να φωνάζει ως πρόσωπο του Ευαγγελίου το σώσε με.
Θεέ μου, πόσα ακόμα να δουν δύο μάτια χωικά;
Σχόλιο της Κατερίνα Γιαλαμά (fb):
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ,νά 'ξερες τί χορδή χτύπησες- θα σας διηγηθώ μια προσωπική ιστορία, που "φωνάζει" ότι με το Θεό δεν υπάρχουν συμπτώσεις: Ο πατέρας μου είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στα "μαυράκια" της Αφρικής. Όταν πρωτοπαντρευτήκανε, έλεγε στη μητέρα μου ότι ήθελε να υιοθετήσουν ένα. "Τί λες, βρε; Δε θα κάνουμε πρώτα δικά μας παιδιά;!", τού 'λεγε η μάνα μου. Δυστυχώς, τον έχασα στα 60 του, από ιατρικό "έγκλημα", από... τη χολή του!... Λίγο καιρό μετά το θάνατό του, συνέπεσαν δύο γεγονότα:1. Η ελληνική ιεραποστολή έστειλε μήνυμα στην ενορία μας- η μοναδική φορά- όποιος ήθελε να προσφέρει ό,τι ήθελε, γιατί γινόταν ένα μεγάλο έργο, θα άνοιγαν πολλά πηγάδια, που εκεί κάτω είναι πολύτιμα! 2.Τότε, δεν ήταν η οικονομική κρίση και είμασταν κάπως άνετα- καμμία σχέση με σήμερα. Έτσι, η μητέρα μου δώρισε 1000 ευρώ= 1 πηγάδι. Μετά από λίγο καιρό, ήλθε μήνυμα ότι ανοίχτηκε όντως το πηγάδι και θα μημονεύεται για πάντα το όνομα +Γεώργιος( ο μπαμπάς μου). Σημειωτέον, ο πατέρας μου ως χωριατόπαιδο είχε στερηθεί το νερό, το κουβάλαγαν με κανάτες από πηγάδι. Άρα, το μνημόσυνό του είναι το νερό που ο ίδιος δε χόρταινε, για τα μαυράκια που τόσο αγαπούσε! "ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΙΚΟΣ!".......
Πραγματι, τίποτα δεν είναι τυχαίο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή