Παρασκευή 18 Ιουνίου 2021

* "Μοῦ ἐμφανίστηκε κατά τη διάρκεια σοβαρῆς ἐγχείρησης και με ἐπανέφερε προς ἔκπληξη τῶν γιατρῶν η γερόντισσα Γαλακτία..."

"Ξέρω ὅτι πολλοὶ θὰ παραξενευτοῦν μ’ αὐτὸ ποὺ θὰ διηγηθῶ, ἄλλοι θὰ μὲ χαρακτηρίσουν τρελὴ  κλπ.  Δὲν μὲ νοιάζει ὅμως.  Ἐγὼ τὸ ἔζησα καὶ ἦταν τόσο ζωντανό, ποὺ τὸ θεωρῶ πιὸ σίγουρο ἀπὸ τὸ ὅτι ὑπάρχω καὶ μιλάω αὐτὴ τὴν στιγμή..."


 








Ὀνομάζομαι Μαρία Μωραϊτάκη κάτοικος Ἡρακλείου.  Δὲν εἶμαι καμία ἀξιωματοῦχος, οὔτε ἔχω πρόβλημα νὰ φανερώσω τὰ στοιχεῖα μου.  Ἄλλωστε στὸ πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο μιλάω χρωστῶ τὴν ζωή μου.

Τὴν Γερόντισσα Γαλακτία γνώρισα σὲ μία δύσκολη στιγμὴ τῆς ζωῆς μου.  Ἐπρόκειτο νὰ κάνω ἕνα δύσκολο χειρουργεῖο.  Οἱ γονεῖς μου εἶχαν ἀκούσει γι’ αὐτὴν καὶ πῆγαν ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο στὴν Πόμπια γιὰ νὰ ζητήσουν τὴν πνευματικὴ συνδρομὴ τῆς Γερόντισσας.  Ἐκείνη ἦταν ἤδη κατάκοιτη.  Δὲν εἶχε δυνατότητα πολλῆς ἐπικοινωνίας ἀλλὰ κατάλαβε μὲ τὸν δικό της τρόπο… ἔδωσε ἕνα σταυρουδάκι μὲ κορδόνι στοὺς γονεῖς μου καὶ τοὺς εἶπε νὰ μοῦ ποῦν νὰ τὸ φορῶ πάντα.  Ὄχι μόνο μέχρι τὴν ἐγχείρηση ἀλλὰ πάντα γιατί θὰ εἶναι ἡ ἀσπίδα μου στὸ κακὸ καὶ ἡ πηγὴ εὐλογίας ποὺ θὰ ἔρχεται στὴ ζωή μου.  Ὅταν ἔκανα τὸ χειρουργεῖο, στὶς 6 Ἰουνίου 2018, τὴν ὥρα ποὺ βρισκόμουνα στὸ χειρουργικὸ προθάλαμο, εἶδα μία φωτεινὴ χαμογελαστὴ γριούλα νὰ μὲ πλησιάζει.  Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι φοροῦσε νυχτικό.  Εἶχε πάνω κάποια ἀνθάκια.  Τὸ θυμᾶμαι καλά.  Μὲ χάιδεψε στὸ κεφάλι καὶ μὲ ρώτησε:

Τί κάνεις παιδί μου;

Καλὰ δόξα τῷ Θεῶ!  Ἀπάντησα.

Εὔχομαι νὰ εἶσαι πάντοτε καλά.

Αὐτὰ εἶπε καὶ ἔφυγε.  Ἐγὼ ἔμεινα συνεπαρμένη ἀπὸ τὴ μορφή της καὶ τὰ λόγια της, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι βρισκόμουν ἕνα βῆμα ἀπὸ τὴν νάρκωση καὶ τὴν διαδικασία τοῦ χειρουργείου. Μέσα στὸ χειρουργεῖο ἔζησα μία πρωτόγνωρη ἐμπειρία.  Ξέρω ὅτι πολλοὶ θὰ παραξενευτοῦν μ’ αὐτὸ ποὺ θὰ διηγηθῶ, ἄλλοι θὰ μὲ χαρακτηρίσουν τρελὴ  κλπ.  Δὲν μὲ νοιάζει ὅμως.  Ἐγὼ τὸ ἔζησα καὶ ἦταν τόσο ζωντανό, ποὺ τὸ θεωρῶ πιὸ σίγουρο ἀπὸ τὸ ὅτι ὑπάρχω καὶ μιλάω αὐτὴ τὴν στιγμή.

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ χειρουργείου ξύπνησα καὶ ἀνασηκώθηκα ἡ μισή.  Κάθισα στὸ χειρουργικὸ κρεβάτι.  Ἔβλεπα καὶ ἄκουα ἕνα πανικὸ μέσα στὸ χειρουργεῖο.  Ἡ ἀναισθησιολόγος φώναζε: «160…180 οἱ παλμοί… τὴν χάνουμε…τὴν χάνουμε… τὴν χάνουμε…».  Παράλληλα ὅλοι οἱ γιατροὶ ἦταν ἀναστατωμένοι καὶ ἄκουα τί ἔλεγαν!  Ἕνα γλυκύτατο εἰρηνικὸ φῶς, φῶς μυστήριο, φῶς πολὺ πιὸ πάνω ἀπὸ τὸ πιὸ δυνατὸ ἐπίγειο φῶς ἦταν ἀπέναντί μου καὶ μὲ τραβοῦσε πρὸς τὸ μέρος του… Τὴν στιγμὴ ποὺ πῆγα νὰ ὁρμήσω σ’ ἐκεῖνο τὸ φῶς, βλέπω τὸ ἀποστεωμένο χέρι τῆς Γερόντισσας ποὺ πρὶν εἶχα δεῖ, νὰ μὲ σπρώχνει πίσω.  Ξάπλωσα καὶ ἐπανῆλθα πλέον στὸ θάλαμο νοσηλείας.

Ἔμεινε ἀποσβολωμένος ὁ πατέρας μου ὅταν τοῦ διηγήθηκα ὅτι κάποιο μικρὸ χρονικὸ διάστημα ἔφυγα ἀπὸ τὴν ζωὴ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ χειρουργείου.  Νόμισε ὅτι ἦταν παραισθήσεις τῆς νάρκωσης.  Τοῦ εἶπα καὶ γιὰ τὸν πανικὸ τῶν γιατρῶν καὶ τὰ λόγια τους μέσα στὸ χειρουργεῖο.  Ἐκεῖνος τὰ μετέφερε στὸ γιατρὸ καὶ ἔμεινε ἄφωνος.  Τοῦ εἶπε: «ἔτσι ἔγιναν ἀλλὰ ποῦ τὰ ξέρει αὐτὴ αὐτά;  Γιὰ λίγα δευτερόλεπτα δὲν βγῆκα ἔξω νὰ σᾶς ἀνακοινώσω τὸν θάνατό της…».   Τοὺς εἶπα τὴν ἐμπειρία μου καὶ θαύμασαν.

Μοῦ ἔμεινε μόνο νὰ μάθω ποιὰ ἦταν ἐκείνη ἡ φωτεινὴ καὶ γλυκιὰ γριούλα.  Ποῦ νὰ πάει ὁ νοῦς μου ὅτι ἦταν ἐκείνη ποὺ ἐπισκέφτηκαν οἱ γονεῖς μου καὶ πού μοῦ ἔστειλε τὸ σταυρουδάκι ποὺ φοροῦσα!  Ἐγὼ δὲν τὴν εἶχα δεῖ ποτέ, οὔτε καὶ τὴν περίμενα τόσο δυνατή.  Ἡ ἀπορία μου λύθηκε, ὅταν σὲ χωριὸ τῆς πάνω Μεσσαρᾶς, γενέτειρα τοῦ πατέρα μου, τὴν Λιγόρτυνο, εἶδα τὴν φωτογραφία της σὲ συγγενικό μας σπίτι!  Δὲν φαντάζεστε τὴν ἔκπληξη καὶ τὴ χαρά μου.  Ἔμαθα τὰ πάντα γι’ αὐτήν… θεώρησα φυσικὸ μέσα στὰ πλαίσια τῶν χαρισμάτων της, τὸ γεγονὸς ὅτι ἦρθε κοντά μου στὴ δυσκολία μου.  Ἀπέμεινε μόνο ἡ ζωντανή μου ἐπίσκεψη στὸ σπιτάκι της. Ἔγινε πολὺ σύντομα ἔπειτα, μία Κυριακὴ ἀπόγευμα.

Ὅταν τὴν ἀντίκρυσα, τὰ μάτια μου ἔτρεχαν βρύσες.  Ἔτρεχα πάνω κάτω μέσα στὸ σπίτι. Ἦταν ἡ μυστηριώδης γιαγιὰ ποὺ εἶχα δεῖ στὸ χειρουργεῖο!  Μὲ τὰ ἴδια ροῦχα, ἀπαράλλακτη!  Μὲ κάλεσε κοντά της μὲ χαρά.  Μοῦ εἶπε: «πόσο θὰ σὲ περιμένω;».   Ὁ π. Ἀντώνιος ποὺ ἦταν ἐκεῖ, τὴν ρώτησε φωνάζοντας στὸ αὐτί της:

Τὴν γνωρίζεις;  Καὶ ἐκείνη ἀπάντησε δείχνοντας μὲ τὸ δάχτυλο τὸν οὐρανό:

Γνωριστήκαμε ἀπάνω!  Ἐννοώντας τὴν ὑπερφυσικὴ κατάσταση ποὺ μᾶς ἔφερε σὲ ἐπαφὴ καὶ μᾶς ἕνωσε!  Κάθισα δίπλα της.  Μοῦ εἶπε τὰ πάντα γύρω ἀπὸ τὸ χειρουργεῖο καὶ τὴν προσωπική μου ζωή!  Σὰν νὰ μὲ γνώριζε ἀπὸ παιδί!  Ἀκόμη καὶ στὶς σκέψεις μου ἀπαντοῦσε αὐτομάτως!

Ἔκτοτε μπῆκε σὰν μητέρα στὴ ζωὴ ὅλων μας.  Ἡ μάνα μου ἔχει πρόβλημα ὑγείας.  Δικαιοῦται σύνταξη ἀναπηρίας ἀλλὰ κόπηκε ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ ἐλέγχου τὴν πρώτη φορά.  Ἔπειτα παρακάλεσε τὴν Γερόντισσα.  Ἦταν ἀκόμη στὴ ζωή.   Τὴν εἶδε ζωντανὰ μὲ τὸ σταυρὸ στὸ χέρι νὰ πετάει μέσα στὸ σπίτι, τὴν παραμονὴ τῆς δεύτερης φορᾶς ποὺ θὰ περνοῦσε ἡ μάνα μου ἀπὸ ἐξεταστικὴ ἐπιτροπή!   Τῆς ἔδειξε μία πόρτα καὶ ἕνα κρεβάτι!  Τῆς εἶπε ὅτι θὰ περάσεις αὐτὴ τὴν πόρτα αὔριο καὶ θὰ ξαπλώσεις σ’ αὐτὸ τὸ κρεβάτι!  Τὰ ὑπόλοιπα θὰ τὰ κανονίσω ἐγώ!

Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα μία νοσηλεύτρια πέρασε τὴν μάνα μου ἀπὸ μία πόρτα ἑνὸς θαλάμου. Ἀμέσως τὴν γνώρισε ἡ μάνα μου.  Ἦταν ἡ πόρτα ποὺ τῆς εἶχε δείξει τὴν προηγούμενη ἡμέρα ἡ Γερόντισσα!  Καὶ ὁδηγήθηκε στὸ ἴδιο κρεβάτι ποὺ εἶχε δεῖ μία μέρα πρὶν ἀπὸ τὴν Γερόντισσα!  Τὸ ἀποτέλεσμα;  Ὅπως τὰ εἶχε πεῖ ἐκείνη!  Κανόνισε καὶ εὔκολα βγῆκε ἡ σύνταξη ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων δικαιοῦται καὶ τὴν καθυστεροῦσαν χωρὶς λόγο.  Ἡ εὐγνωμοσύνη μας καὶ ἡ οἰκειότητά μας στὴ Γερόντισσα ἔκτοτε εἶναι μοναδική.  Εἶναι ἡ Ἁγία τοῦ σπιτιοῦ μας.  Εἶναι ἡ Ἁγία τῶν μικρῶν καὶ περιφρονημένων.

Διαβάζουμε ὅτι κάποιοι μεγάλοι τῆς Ἐκκλησίας τὴν ὀνομάζουν ἁπλὴ γριὰ τοῦ χωριοῦ καὶ τὴν ἀπορρίπτουν.  Εὔχομαι νὰ δοῦν τὴν ἀλήθεια ὅπως τὴν ζεῖ ὁ ἁπλὸς κόσμος ποὺ περιφρονοῦν.  Ἡ ἁγιομαχία εἶναι κακὸ πρᾶγμα.  Τοὺς ἐρωτῶ σὰν ἐλάχιστη χριστιανή:  ποιὸς Ἅγιος δὲν ἦταν ἁπλὸς καὶ ἄκακος σὰν παιδί;  Ἡ ἁπλότητα δὲν θεμελιώνει τὴν ἁγιότητα;  Μήπως εἶναι ἁγιότητα ἡ δική τους πολυπλοκότητα καὶ μάλιστα ὄχι πάντα ἀπὸ καλὰ στοιχεῖα;  Τὸ λέει καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος:

«ἡ μόνη ἔλλειψη ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἀπουσία σοβαρῶν ποιμένων!  Ὅμως, θὰ ἀναδειχθοῦν Γρηγόριοι Παλαμάδες καὶ Χρυσόστομοι ποὺ θὰ ξεκαθαρίσουν τὰ πράγματα καὶ θὰ δώσουν μεγάλη χαρὰ στὴ μητέρα Ἐκκλησία».

Καὶ ὁ Παπαδιαμάντης διάβασα, ὅτι ἔγραψε κάποτε στὶς 7/4/1888, ὅτι δὲν περιμένομε κάτι καλὸ ἀπὸ τοὺς Δεσπότες γιατί δὲν ἔχουν πάντα πνευματικὲς εὐαισθησίες καὶ προσόντα νὰ διακρίνουν σωστὰ καὶ νὰ διδάσκουν σωστά… ἡ ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία σώζει τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα γιατί ζεῖ καθαρὴ τὴν παράδοση καὶ τὴν πίστη!  Αὐτὰ τὰ λόγια ἔγραψε ὁ Παπαδιαμάντης καὶ μὲ προβλημάτισαν!  Ὑπάρχουν βέβαια καλοὶ καὶ ἄξιοι σὲ ὅλους τοὺς χώρους τοῦ ἱερατείου.  Ὅμως, κάποιοι περιφρονοῦν αὐτὰ ποὺ ζεῖ ὁ ἁπλὸς κόσμος μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ αὐτὸ εἶναι πρόβλημα.  Νὰ διακρίνουν πρῶτα, νὰ ἐλέγξουν πρῶτα καὶ ἂν λέμε ψέματα ἢ εἴμαστε φαντασμένοι τότε νὰ μᾶς καταδικάσουν.  Μέχρι τότε, ἡ ἀφεντιά μου τουλάχιστον, ἡ ἁμαρτωλὴ Μαρία, θὰ κάνω ὅ,τι ἔκαναν οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης ὅταν τοὺς ἔδειραν ἐπειδὴ μιλοῦσαν γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.  Τοὺς ἔδειραν μὲ ἐντολὴ τῶν Ἱεραρχῶν τῶν Ἰουδαίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.  Αὐτοὶ ἀπάντησαν ὅτι αὐτὰ ποὺ ζήσαμε καὶ εἴδαμε θὰ τὰ φωνάζουμε μὲ ὁποιοδήποτε κόστος.  Αὐτὸ θὰ κάνω κι ἐγώ, ποὺ εἶδα ὅλη μου τὴν ζωὴ νὰ περνάει μέσα ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Γερόντισσας.

Εὔχομαι νὰ εἶναι κοντὰ σὲ ὅλους ποὺ τῆς φωνάζουν.  

Σὲ ὅλους τοὺς ἀναγκεμένους ποὺ πονοῦν...

πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου