Τόσα χρόνια μέσα στον χώρο της εκκλησίας, δεν συνάντησα ανθρώπους διαφορετικούς από τους άλλους.
Δεν συνάντησα ανθρώπους χωρίς πάθη, χωρίς λάθη, χωρίς βάσανα και προβλήματα.
Δύο πράγματα είδα ξεκάθαρα που δεν είδα πουθενά αλλού:
Ανθρώπους να αλλοιώνονται, να μεταννοούν και να αλλάζουν πορεία.
Ανθρώπους να χαίρονται μέσα στις φουρτούνες της ζωής και να αγωνίζονται με θάρρος...
Είδα την πνοή του Αγίου Πνεύματος να καρποφορεί σε ψυχές και σε καταστάσεις...
Είδα την ενέργεια του Παράκλητου να θεραπεύει πληγές ανείπωτες και δυστυχίες ανυπέρβλητες...
Γιατί δειλιάζουμε;
Γιατί γρινιάζουμε;
Γιατί φοβόμαστε;
Γιατί ξεχάσαμε να λέμε καθημερινά:
Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου