Προχθές, Δευτέρα, μια φίλη μου καλή χρειάστηκε να πάει νοσοκομείο.
Εκτάκτως.
Με πνευμονία.
Και εκεί, ο ειδικευόμενος γιατρός, χωρίς καμία αφορμή, την αποκάλεσε «ανεμβολίαστη κοπριά».
Δε θύμωσα.
Πικράθηκα.
Λιγότερο για τη φίλη μου.
Και περισσότερο για το γιατρό…
Προσωπικά, δεν είμαι καλό παιδί.
Δεν το παίζω άγιος.
Έχω πολύ εγωισμό μέσα μου. Κρυφό.
Ξέρω το χάλι μου το μαύρο…
Εμείς μαλώνουμε όμως και ο διάολος αλωνίζει.
Για αυτό, όπου και αν είσαι, σε παρακαλώ, όσο θυμό η πίκρα η αγανάκτηση και αν έχεις, άστην στην άκρη και κάνε προσευχή.
Κάνε προσευχή και για σένα, και για τον απέναντι και για τη φίλη μου και για το γιατρό και για όλους…
Το σκοτάδι, δεν νικιέται με σκοτάδι...
Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος
~ Αντί δικού μας σχολιασμού ...
* Σχόλιο Gogo Spathaki :
"...αν αντιμετωπίζαμε οι ίδιοι τον εαυτό μας ως κοπριές ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος...
Αντί να βλέπουμε τη δική μας δυσωδία βλέπουμε πταίσματα των διπλανών μας. Κι ουαί σε όσους ασχολούμαστε με ιατρικά επαγγέλματα αν χαρακτηρίζουμε ασθενείς μας τοιουτοτρόπως!
Ο,τι κι αν έχουν ή δεν έχουν κάνει...
Πρέπει να σκύψουμε βαθιά μέσα μας να δούμε το χαλι μας όπως είπε ο κύριος Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος ...
Τότε θα ανοίξουν τα πραγματικά μάτια μας.
Άντε και καλή μας αρχή μετανοίας..."
Μπράβο!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή