* Τι χρώμα να ήταν το προβατάκι που άφησε τα υπόλοιπα 99 για να το ψάξει ο καλός Ποιμένας;...

Αυτό το πρόβατο που βγήκε όλο στοργή

να ψάξει ο Καλός Ποιμένας,

δεν αναφέρεται πουθενά στην παραβολή τι χρώμα ήταν...

Θα κάνω μια υπόθεση:

Ας πούμε ότι ήταν μαύρο.

Άτακτο, απειθάρχητο, τρελούτσικο, ζωηρό...

Κάτι σε κατσίκι με προβιά προβάτου ας πούμε.

Σε αυτή την περίπτωση τι θα έπρεπε να κάνει ο Ποιμένας;

Να το αφήσει χαμένο,

για να μην "μολυνθούν" τα υπόλοιπα λευκά προβατάκια από την συναναστροφή;

Το να επιμένεις στην αναζήτηση ενός τέτοιου προβάτου

σε κάνει μήπως "Κακό Ποιμένα";

Το να εξακολουθείς να το προστατεύεις

και να το αγαπάς,

θα πρέπει να σε κάνει εξόριστο από την στάνη;

Κατά την δική μου αντίληψη,

το πρόβλημα δεν το έχουν

ούτε τα μαύρα προβατάκια,

ούτε τα κατσικάκια

(πιο απείθαρχα, πιο αντιδραστικά, πιο ανεξάρτητα),

ούτε οι τσοπάνηδες που τα αγαπάνε και τα αναζητούν.

Το πρόβλημα το έχουν οι μπαστουνόβλαχοι

που κοιτούν επικριτικά όλους τους παραπάνω...

Αυτοί που ξεχνούν με ποιους καθόταν ο Χριστός να γευματίσει.

Αυτοί που ξεχνούν πως οι "καθωσπρέπει" ήταν αυτοί

που φώναζαν το "Άρον, Άρον, σταύρωσον Αυτόν"...

Οι "αναμάρτητοι" οι οποίοι ήταν έτοιμοι

να βάλουν τον λίθον εναντίον της αμαρτωλής.

Οι "νομομαθείς" που προσπέρασαν τον χτυπημένο,

μην τυχόν και πέσουν και οι ίδιοι θύματα των ληστών

(στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη).

Οι Φαρισαίοι της άλλης παραβολής

που αισθάνονται κουλ στην τοποθεσία "ο υπέροχος εαυτός μου",

που στραβοκοιτούν με βδελυγμία τον ταπεινωμένο Τελώνη... Καμιά φορά στεναχωριέμαι μέχρι το πιο βαθύ κύτταρο της ψυχής μου

με αυτά που βλέπω και που ακούω από μερικούς.

Θυμώνω με την αδικία, συγχύζομαι...

Να έχει ένας άνθρωπος τον σταυρό του να σηκώσει,

να έχει και το κρώξιμο των πλησίον του κοράκων

να περιμένουν να τραφούν από τις πληγές της ψυχής του...

Μετά θυμάμαι το "Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι"

και βρίσκω πάλι την ειρήνη μου...

Είτε το πάρεις με την έννοια της ταπεινότητας

(και κλαδεύεις το πληγωμένο εγώ σου),

είτε το πάρεις με την έννοια της διανοητικής ανεπάρκειας

(και αγκαλιάζεις με κατανόηση την ανοησία),

είναι σωτήρια λύση.

Είναι μια win win στάση παιδιά.

Μπαίνει κι η Σαρακοστή...

Ας το προσπαθήσουμε...

|έγραψε η Ελισάβετ Πλαμάδα