~ Φτιασίδωσες και πάλι τα λόγια σου τα Ουράνια…
Μα δεν θα φτάσουν πουθενά.
Μόνο μέχρι τα αυτιά σου…
Τι κι αν ξεστόμισες ξανά Εσύ το ιλάσθητί μοι…
Πάλι στους άλλους κοίταζες γυαλίζοντας το έξω…
Σαν φτάσει για τους ακροατές του Θείου θελήματος, εκείνη η ώρα η τόσο δύσκολη και τις περισσότερες φορές αναπότρεπτη, η ώρα της εφαρμογής, της ορθής πράξης…
Η ώρα των ποιητών!
Ω, σαν έρθει εκείνη η ώρα, πόσες δικαιολογίες, πόσες προφάσεις, πόσες διαστρεβλώσεις, πόσες ερμηνείες, πόσοι πνευματικοί στραβισμοί…
Λες και ειπώθηκαν και γράφτηκαν όσα συναρμόζουν τον Θείο Λόγο μόνο για τους άλλους…
Εσύ πάντοτε βρίσκεις τον τρόπο να συγκαταριθμείσαι με τους καλούς και δίκαιους, τους υπάκουους εφαρμοστές του γράμματος του νόμου…
Και αυτοδικαιώνεσαι και υψηγορώντας δεν τσαλακώνεσαι…
Και επιτιμάς και αταπείνωτα δεν συγχωράς…
Και αγνοείς, ή μάλλον δεν ασχολείσαι διόλου με το πνεύμα του νόμου…
Με το πνεύμα του Θεού, που δεν αποζητά επίγειες δικαιώσεις και μισθούς, αλλά ουράνιες μισθαποδοσίες.
Με την ουσία της διδασκαλίας του Θεανθρώπου, που μας προτρέπει να προτιμάμε το να αδικούμαστε, να υποχωρούμε, να αμνησικακούμε…
Εμείς όμως δεν δίνουμε τόπο στην οργή, μα μόνο στο εγώ μας…
Άπλετο χώρο να ανθίσει εκείνο τα αυχμηρά ξερόκλαδά του, που ματώνουν όποιον περάσει σιμά από τις αγκαθιές του.
Αυτή η παντοτινά άγονη αυτοδικαίωση…
Έχει έναν και μόνο πολέμιο φωτεινό!
Την αυτογνωσία!
Την ενδοσκόπηση στα βαθέα και γνοφερά του εσωτέρου είναι σου!
Πικρές αλήθειες εκεί!
Ανείπωτα στο πρώτο αντίκρισμά τους!
Θέλει ανδρεία ψυχή για να τα ανακαλύψεις, μα κυρίως για να τα ξεριζώσεις!
Να καθαρίσεις έπειτα τα γειτνιάζοντα μέρη της καρδιάς!
Αν μείνεις στα θολά ρηχά, εκεί που συχνάζουν οι ορατοί και αόρατοι κόλακες και οι υμνητές σου, οι λασπεροί ποτιστές της άκαρπης συκιάς σου, ποτέ δεν θα τα καταφέρεις να δεις τον αληθινό σου εαυτό να κατοπτρίζεται, μα το φτιασιδωμένο αυτοείδωλό σου και μόνο!
Στα καθάρια και διαυγή της αυτογνωσίας και της αυτομεμψίας να καθρεφτιστείς!
Πάρε τούτο το κατάξερο εγώ σου αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, ξερίζωσέ το και πήγαινε να το φυτέψεις σε μια φράση χρυσή, που είπε του Χριστού μας το εκλεκτό σκεύος ο Θείος Παύλος και άστο εκεί παντοτινά να μείνει και να θάλλει εις τους αιώνες, σαν το ταπεινό ιλάσθητι του Αγίου Τελώνη! «Χριστός Ιησούς ήλθε εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ»( Α’ Τιμ. 1, 15)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου