«Πολλοί λένε πως είμαι ένας φανατικός, ένας ζηλω­τής που βρίσκεται «εκτός της πραγματικότητος», ένας μονομανής... Οι γενεές που έρχουνται από πίσω μας, σαν θάλασσες από το πέλα­γο, γιατί να ζήσουνε με την ψευτιά και να μην ζήσουνε αληθινά, γιατί να είναι πεθαμένοι-ζωντανοί, αφού η ζωή με την ψευτιά δεν συνταιριάζουνται;»

 

«Πολλοί λένε πως είμαι ένας φανατικός,

ένας ζηλω­τής που βρίσκεται «εκτός της πραγματικότητος»,

ένας μονομανής,

που θέλει κάποια πράγματα που δεν γίνουνται

και που τα παρακάνει και τα παραλέγει.

Έχουνε δίκηο να λένε, πως είμαι φανατικός και ζηλωτής.

Μα όποιος είναι ζηλωτής από αγάπη

για την αλήθεια, εί­ναι συγχωρημένος.

Φωνάζω και στεναχωριέμαι,

γιατί η φυλή μας χάνει τα αληθινά πράγματα και παίρνει τα ψεύτικα,

κ’ έτσι δεν χαίρεται τα τόσα πνευματικά πλούτη που κληρονόμησε,

και δεν θρέφεται από το αντρειωμένο και ζωογόνο ελληνικό γάλα,

που έθρεψε κι αγρίμια ακόμα και τά ‘κανε ανθρώπους.

Αυτό το γάλα δεν είναι της δικής μου μάνας,

μα της μάνας ολονών μας,

που τ’ αρνηθήκανε όσοι σας δίνουνε να πιήτε αντί

για γάλα το φαρμάκι της ψευτιάς

που τη λένε

«πρόοδο»,

«εξέλιξη»,

«κοσμοπολιτισμό»,

«μο­ντερνισμό» κτλ.

Εγώ στενοχωριέμαι για σας, όχι για μένα,

γιατί εγώ έχω αυτό που δεν έχετε,

μα αυτό δεν είναι δικό μου μοναχά,

αλλά δικό μας.

Και γιατί, τάχα, θα υπόφερνα,

αν δεν αγαπούσα τ’ αδέλφια μου,

και δεν φοβόμουνα μην χάσουνε τον θησαυρό;

Οι γενεές που έρχουνται από πίσω μας,

σαν θάλασσες από το πέλα­γο,

γιατί να ζήσουνε με την ψευτιά

και να μην ζήσουνε αληθινά,

γιατί να είναι πεθαμένοι-ζωντανοί,

αφού η ζωή με την ψευτιά δεν συνταιριάζουνται;»

~ Φώτης Κόντογλου, “Το τρελό νερό”

|εμείς από τον "συν αυτώ", Constantinos Tsiamis