Δεκάξι χρονών,
χωρίς μαλλιά,
με σπασμένες φλέβες,
πρηξίματα,
με σωληνάκια παντού
και έναν ορό να με ακολουθεί.
Κάπως έτσι ξεκίνησε το Λύκειο για μένα.
Διαγνώστηκα με καρκίνο «στους λεμφαδένες», είπαν.
Είχε κι ένα άλλο όνομα από Χ,
χαώδες, αλλά τότε αρνιόμουν να το θυμηθώ.
Πάντως αυτό το Χ άκουγαν όσοι ρωτούσαν
και σαν να έδινε μια ελπίδα στα σκοτεινιασμένα τους μάτια.
Κανείς δεν το περίμενε.
Εκεί που έπαιζα μπάσκετ μια μέρα στην αυλή του σχολείου,
Σιγά το θέμα δηλαδή,
θαρρείς και δεν το είχα ξαναπάθει.
Δεν πονούσε κιόλας όπως στην αμυγδαλίτιδα.
Ανέβασα όμως και κάτι σαραντάρια πυρετό.
Τελοσπάντων, πήγαμε στο νοσοκομείο,
μου πήραν αίματα, βιοψίες, ό,τι υπήρχε…
Να μην τα πολυλογώ εξέταση στην εξέταση,
η επιστήμη με διέγνωσε με αυτό:
Λέμφωμα Χ…κάτι.
«Λέμφωμα-Χάος» το έλεγα εγώ.
Ο δρόμος μπροστά μου διαγραφόταν σκοτεινός…
Οι φίλοι μου πήγαιναν σχολείο,
έπαιζαν στο γήπεδο της γειτονιάς,
διάβαζαν αγγλικά
και σιγά-σιγά διάλεγαν κατεύθυνση
και ετοιμάζονταν για πανελλήνιες,
όσο εγώ ήμουν σε ένα κρεβάτι
με τη μαμά μου να προσέχει τους ορούς.
Και να μου αλλάζει πάνες.
Σίγουρα εναλλακτική προσέγγιση για έναρξη εφηβείας.
18 μήνες κράτησε η παρέα μου
με το αγαπητό λέμφωμα Χ…κάτι.
Σε αυτούς τους 18 χρειάστηκα 23.
Τι 23;
Σακουλάκια αίμα.
Ναι, αυτό το κόκκινο που έχουμε μέσα μας.
Εγώ τότε δεν είχα.
Και αν δεν μου έδιναν,
δεν θα ήμουν εδώ να σου μιλάω τώρα.
Πού βρέθηκαν;
Δεν ξέρω!
Η οικογένεια μου ήρθε όλη
αλλά μόνο ένας μπορούσε να δώσει.
22 άγνωστοι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσα μας,
που τους οφείλω τη ζωή μου.
Δεν θα τους μάθω ποτέ ποιοι είναι.
Αλλά τι σημασία έχει;
Αυτό κάνει την πράξη τους ακόμα πιο μοναδική!
Ένα από αυτά που με άλλαξε η αρρώστια
ήταν ότι ανακάλυψα πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο.
Από αυτούς τους άγνωστους αιμοδότες ανακάλυψα…
|Αν πραγματικά θες να μάθεις τι απέγινε αυτό το 16χρονο παλικάρι, συνέχισε εδώ:
[γράφει ένας γιατρός Αιμοδοσίας -
Σε 1000ευχαριστούμε, Δέσποινα!!!]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου