Δόξα τω Θεώ.
Έχει ο Θεός.
Πρώτα ο Θεός.
Αυτές οι τρεις φρασούλες,
πολλή περισσότερη από όση περιέχουν όλα τα βιβλία
των Αρχαίων Φιλοσόφων μαζί.
Όταν τις χρησιμοποιεί κάποιος
στην καθημερινότητα του ενσυνείδητα,
είναι γιατί κατέχει τη βασική γνώση
για το δρόμο προς την ολοκλήρωση του.
Ξέρει πως κάθε μέρα είναι ένα δώρο.
Δεν έχει παράλογες προσδοκίες
και αρκείται πάντοτε σ' αυτά που του "δίνονται"
κινούμενος πνευματικά.
Ξέρει πως όλα "δανεικά" είναι.
Αποδέχεται με ωριμότητα, ότι κι αν του συμβεί.
Ξέρει πως όταν κάνει όνειρα,
θα κάνει ότι μπορεί,
αλλά δεν είναι απολύτως στο χέρι του
να γίνουν πραγματικότητα.
Αναφέροντας αυτές τις απλές φρασούλες απλόχερα,
μοιράζεται την επίγνωση του με τους άλλους.
Το να κάνεις όνειρα, δεν είναι κακό,
αλλά το να βασίζεις τη ζωή σου σε όνειρα ύλης
είναι αναμφίβολα μια μεγάλη κατάντια.
Είναι ένα μεγάλο "πάθος".
Και όταν λέει η παλιά και σοφή παροιμία
πως "όταν κάνουμε όνειρα ο Θεός γελά"
δεν εννοεί πως ο Θεός γελά
"κοροϊδευτικά" ή σαρκαστικά,
αλλά εννοεί πως "χαμογελά" κατά "μίαν έννοια".
Χαμογελά, διότι οποιαδήποτε έκβαση
κι αν έχει κάποια προσδοκία μας
πάντοτε είναι για το καλό μας,
δίνοντας μας "ευκαιρία" για άλλου είδους "νίκες".
* Αυτά για κάποιους που τολμούν να μηδενίζουν
τις παλιές Ελληνορθόδοξες φράσεις μας,
με ότι ανοησία τους κατέβει στην κεφάλα τους,
επειδή πούλησαν μερικά βιβλία
ή έχουν ένα κάποιο κοινό.
Καλημέρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου